Οι τρεις σωματοφύλακες της πάλαι ποτέ ΕΠΑΕ, ήταν οι εξής τέσσερις: Πέτρος Θεοδωρίδης, Άρης Λουκόπουλος, Σπύρος Καλογιάννης και Νίκος Κανελλάκης. Στη πορεία προστέθηκε και ο Βίκτωρας Μητρόπουλος, που σαν ισχυρή προσωπικότητα έγινε αρχηγός. Έστω κι αν δεν είχε ομάδα κι ήταν τύποις εκπρόσωπος του Ιωνικού. Αυτοί ήταν η δυνατή ομάδα και επί Δέδε και στη συνέχεια επί Κόκκαλη.

Δεν ήταν τυχαίο ότι ο Θεοδωρίδης άντεξε τόσα χρόνια στο ποδόσφαιρο. Κατ’ αρχήν στον Ηρακλή και στη συνεχεία στον Πανσερραϊκό. Έξυπνος και σφιχτός σαν Πόντιος, αλλά πάνω από όλα νοικοκύρης. Ούτε σαλταδόρος ήτανε, ούτε έκανε ποτέ ένα βήμα παραπάνω από ότι μπορούσε.

Κράτησε τον Χατζηπαναγή

Πριν τριάντα χρόνια είχα γνωρίσει τον Θεοδωρίδη, όταν είχα ανέβει στη Θεσσαλονίκη για ένα παιχνίδι Ηρακλής-Παναθηναϊκός. Το 1982 εκείνο το 2-2 που έστειλε τον Παναθηναϊκό στο μπαράζ του Βόλου με τον Ολυμπιακό του στέρησε το πρωτάθλημα. Τότε ήταν πρόεδρος ο Τερτιλίδης.

Είχε βιοτεχνία υποδημάτων και στο γραφείο του η φωτογραφία του “Βασιλέως Κωνσταντίνου”. Ο Θεοδωρίδης μαζί με τον Πετρίδη ήταν διοίκηση με την ομάδα σιγά-σιγά να περνάει στα χέρια του. Κι ο Ηρακλής με τον Χατζηπαναγή να γνωρίζει μεγάλες δόξες. Και ταυτόχρονα μεγάλες μάχες σε όλα τα επίπεδα.

Άντε να παίξεις τότε Ευρώπη, όταν έβγαιναν όλες κι όλες τρεις ομάδες. Βουνό ήταν τα λεφτά που έδιναν κατά καιρούς και ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός για τον Χατζηπαναγή. Αλλά ο Θεοδωρίδης άντεχε και τον κράτησε. Μέχρι τέλους. Όπως και τον Ξανθόπουλο. Τον Παπαϊωάννου έδωσε μόνο στον ΠΑΟΚ, όταν όμως πλέον είχε μεγαλώσει. Για τον Σάββα Κωφίδη διαπραγματεύτηκε σκληρά και πήρε από τον Κοσκωτά 300 εκατομμύρια.

Καθιέρωσε τον τεχνικό διευθυντή

Ο Θεοδωρίδης ήξερε να διοικεί και να κάνει και συμμαχίες. Ήταν συνεπής στις συναλλαγές του, κράταγε το λόγο όπως κράταγε και το στόμα του κλειστό. Πάντα είχε λεφτά κι αυτό του έδινε ένα επιπλέον πλεονέκτημα.

Ήταν ο πρώτος που καθιέρωσε στο ποδόσφαιρο τον τεχνικό διευθυντή από τη δεκαετία του ’90 με τον Τέλη Μπατάκη. Όταν ακόμα ο Γιώργος Λιάνης ήταν δημοσιογράφος και δεν είχε ασχοληθεί με την πολιτική, ο Θεοδωρίδης τον έβαλε εκπρόσωπο του Ηρακλή στην ΕΠΑΕ. Όπως έκανε στη συνέχεια με τον Αλέξη Κούγια.

Όλη η δουλειά, όμως, πέρναγε από τα χέρια του. Επειδή, όπως είπαμε, ήταν πολύ σοβαρός, είχε καλές σχέσεις με όλους τους ισχυρούς του χώρου, χωρίς όμως να γίνει ποτέ “τσάτσος”. Παρότι τη δεκαετία του ’80 η αντιπαράθεση Ηρακλή-Παναθηναϊκού ήταν έντονη, οι σχέσεις του με τον Βαρδή Βαρδινογιάννη ήταν άριστες.

Στη συνέχεια γνωρίστηκε με τον Μελισσανίδη. Ανέπτυξαν πολύ στενή φιλία που κράτησε μέχρι σήμερα. Έτσι στο περιβόητο εκείνο παιχνίδι Ηρακλή-ΑΕΚ με την “ομορφιά του ποδοσφαίρου”, πήρε το πρωτάθλημα η ΑΕΚ εις βάρος του Παναθηναϊκού.

Δεν έδωσε δικαιώματα

Σαν επιχειρηματίας και σαν παράγοντας του ποδοσφαίρου ο Θεοδωρίδης ήξερε να κινηθεί πολύ καλά και σε πολιτικό επίπεδο. Τη δεκαετία του ’80 είχε στενούς δεσμούς με τον πανίσχυρο τότε, ΓΓΑ, Κίμωνα Κουλούρη.

Το 1993 ήταν από τους ελάχιστους Έλληνες που ήξεραν κάποιες μέρες νωρίτερα ότι θα πέσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο Θεοδωρίδης είχε τότε εργοστάσιο στο Κιλκίς και προσωπική σχέση με τον Συμπιλίδη.

Στη συνέχεια μια φορά που μιλάγαμε στο τηλέφωνο επί Νέας Δημοκρατίας, μου έλεγε νευριασμένος για κάποιο ποδοσφαιρικό πρόβλημα που είχε, ότι μιλάει απευθείας με το γραφείο του Πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή. Δεν είναι τυχαίο, όπως είπαμε, ότι ο Θεοδωρίδης επιβίωσε για 30 χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Πέρα από όλα τα άλλα ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός. Δεν ήταν εκτός κόλπου επί Παράγκας, αλλά ποτέ δεν έδωσε δικαιώματα. Κάπως έτσι έφτασε τη δεκαετία του ’90 να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο ποδόσφαιρο. Να είναι από τους πλέον ισχυρούς της ΕΠΑΕ, χωρίς να εκτεθεί στο παραμικρό. Άριστος διπλωμάτης, απέφευγε να δημιουργεί εχθρούς. Κόντρες είχε πολλές, που ήταν όμως μόνο ποδοσφαιρικές και ποτέ σε προσωπικό επίπεδο.

Μόλις αποχώρησε, διαλύθηκε ο Ηρακλής…

Επιχειρηματικά ο Θεοδωρίδης όλα αυτά τα χρόνια είχε μπλέξει με πολλές δουλειές. Κατ’ αρχήν με ρούχα, στη συνέχεια με μαγαζιά και μετά με οικοδομές. Πάντα προσεκτικός και πάντα σε καλή οικονομική κατάσταση. Σφιχτός σαν πόντιος,  αλλά χωρίς να είναι τσιγκούνης ή φραγκοφονιάς. Αυτάρκης, χωρίς να έχει ανάγκη να ενταχθεί σε κάποιο άρμα, σαν εξαρτημένος. Αμέσως μετά την αποχώρηση του από τον Ηρακλή υπήρξε κατάρρευση.

Ο Θεοδωρίδης είχε αφήσει τον Ηρακλή τέταρτο στη βαθμολογία, κάτω από την πίεση των οργανωμένων. Ο Μυτιληναίος που είχε εμφανισθεί σαν σωτήρας, πούλησε τον Κωνσταντίνου στον Παναθηναϊκό, ήρθε μια η άλλη, την κοπάνησε κι από εκεί και πέρα άρχισε στην κυριολεξία η διάλυση.

Νοικοκύρης ήταν ο Θεοδωρίδης και στον Πανσερραϊκό. Μετρημένος στις κινήσεις του, χωρίς να κάνει μεγάλα ανοίγματα, τον ανέβασε δύο φορές στη Σούπερλιγκ. Και τώρα με την κρίση, αλλά και σε όλα τα προηγούμενα χρόνια ο Θεοδωρίδης πλήρωνε πάντα στην ώρα του. Ποτέ στην ομάδα του δεν υπήρξε οικονομικό πρόβλημα. Όλα αυτά τον είχαν κάνει ιδιαίτερα συμπαθή σ’ αυτόν τον δύσκολο χώρο. Ούτε από εφημερίδες είχε ξεφωνηθεί ποτέ, ούτε από συναδέλφους του, παράγοντες. Όλοι όσοι τον ήξεραν την Τετάρτη το πρωί στο άκουσμα της δυσάρεστης είδησης μόνο καλά λόγια είχαν να πουν.