My Twitter Feed

29 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Για τις παρελάσεις ομοφυλοφίλων

agathopoulouΜε αφορμή ερώτημα που απηύθυνε αναγνώστης τοπικής εφημερίδας, σχετικά με την άποψη της Ειρήνης Αγαθοπούλου για τις «παρελάσεις ομοφυλοφίλων», η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε με επιστολή της στην εφημερίδα ως εξής:

«κ. Διευθυντά,

Παρ’ ότι, όπως γράφτηκε στην εφημερίδα σας, είναι διαθέσιμα τα στοιχεία του αναγνώστη σας που απευθύνει ερώτημα σχετικά με την γνώμη μου για τις «παρελάσεις ομοφυλοφίλων», δεν έκρινα σκόπιμο να τα αναζητήσω. Διότι θεωρώ πως όλοι οι Κιλκισιώτες και οι Κιλκισιώτισσες είναι το ίδιο, οφείλουν να έχουν γνώμη και να την διατυπώνουν δημόσια και κυρίως, αν είναι να πάει κάτι καλά σ’ αυτή τη χώρα, είτε θα το απαιτήσουμε και θα το πράξουμε όλοι μαζί είτε δεν θα συμβεί ποτέ.

Για την ουσία τώρα, θα πρέπει να γνωρίζει ο αναγνώστης σας αλλά και όποιος ενδιαφέρεται, ότι αυτό που συμβαίνει εδώ και χρόνια στην Αθήνα και τα δύο τελευταία και στη Θεσσαλονίκη, δεν είναι «παρέλαση ομοφυλοφίλων» ή οτιδήποτε παρόμοιο. Όπως διατείνονται δημόσια οι διοργανωτές του πρόκειται αφενός για «γιορτή υπερηφάνειας», που υποδηλώνει ότι ο όποιος σεξουαλικός προσανατολισμός και ταυτότητα φύλου υιοθετείται από τον καθένα δεν μπορεί να αποτελεί ντροπή ή κοινωνικό στίγμα και αφετέρου «μέσο διεκδίκησης ίσων δικαιωμάτων», για την άρση κάθε διάκρισης που υφίστανται οι συμπολίτες μας αυτοί στην εκπαίδευση, την εργασία, την οικογένεια και εν τέλη στην ζωή συνολικότερα. Ο  ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει αυτή τη δίκαιη απαίτηση και συμπαραστέκεται στους αγώνες των λεσβιών, των ομοφυλόφιλων, των αμφισεξουαλικών και των διεμφυλικών ατόμων (ΛΟΑΔ) απέναντι σε κάθε είδους καταπίεση, θεσμική ή μη, ενώ το ίδιο πιστεύω ότι οφείλει να κάνει κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενος ή απλά σκεπτόμενος άνθρωπος. Άλλωστε θα συμφωνείτε φαντάζομαι ότι στη σημερινή συγκυρία με την άνοδο του φασισμού σε όλα τα επίπεδα, που επιχειρεί να πισωγυρίσει την Ελλάδα σε δεκαετίες και εποχές μαύρες για τη δημοκρατία, η κοινωνική υποκρισία είναι «κακός σύμβουλος», ενώ ο αγώνας για εξάλειψη των διακρίσεων είναι ουσιαστικά αγώνας για πρόοδο. Έτσι λοιπόν, άσχετα με την γνώμη του καθένα για την αισθητική και τη χρησιμότητα των παρελάσεων, εθνικών ή άλλων, ο ΣΥΡΙΖΑ θα στέκεται σταθερά στο πλευρό των ανθρώπων, που εκτός ότι πλήττονται όπως όλοι μας από τα βάρβαρα μνημονιακά μέτρα, υφίστανται επιπλέον διακρίσεις χωρίς καν να αναγνωρίζονται ως ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα  από κανέναν κρατικό θεσμό και φορέα.  

Και αφού ξεκαθαρίσαμε το ζήτημα των «παρελάσεων των ομοφυλοφίλων», που θα επαναλάβω για άλλη μια φορά ότι ο όρος είναι διαστρέβλωση της πραγματικότητας, αφού δεν είναι παρελάσεις, αλλά αγώνες για διεκδίκηση δικαιωμάτων (το λένε άλλωστε και τα λεξικά: Παρέλαση:/πέρασμα, διέλευση συντεταγμένων τμημάτων, σχηματισμών (ανθρώπων, οχημάτων κτλ.) μπροστά από κάποιο χώρο, από επίσημο πρόσωπο κτλ. κυρίως σε εθνικές γιορτές, επετείους κτλ.),  ας αναφερθώ ξανά στο πώς θεωρώ ότι πρέπει να τιμούμε τους αγωνιστές μας, παραθέτοντας δύο αποσπάσματα. Το πρώτο είναι από το άρθρο μου με τίτλο «τι εξυπηρετούν οι παρελάσεις;» και το δεύτερο από τον χαιρετισμό που απέστειλα σε πρόσφατη εκδήλωση του Συλλόγου Γυναικών Πολυκάστρου «Ευκράντη» για τις γυναίκες και το Έπος του ’40:

«Τους προγόνους μας τους τιμούμε όταν σεβόμαστε τους αγώνες που αυτοί έδωσαν για ελευθερία και δημοκρατία. Τους τιμούμε όταν δείχνουμε θέληση να συνεχίσουμε το έργο τους. Τους τιμούμε όταν γνωρίζουμε την ιστορία μας και αποφεύγουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη. Τους τιμούμε όταν αγωνιζόμαστε κι εμείς, όπως εκείνοι, για ένα καλύτερο μέλλον. Κι αυτό δεν θα έρθει όταν οι νέοι και οι νέες συνεχίζουν να πηγαίνουν όσο συντεταγμένα τους επιβάλλουν οι «κρατούντες», αλλά όταν αποκτήσουν το δικό τους συντεταγμένο βήμα προς την κατεύθυνση που οι ίδιοι επιθυμούν και οι ανάγκες για αξιοπρεπή ζωή επιτάσσουν.»

«…Τιμή και δόξα όμως, δεν σημαίνει μνημόσυνα στη μνήμη αυτών των ηρωίδων. Ο νέος πατριωτισμός, απαιτεί ξανά τη γυναικεία συμβολή, στην πρώτη γραμμή της μάχης που σήμερα καλούνται οι γενιές μας να δώσουν. Της μάχης ενάντια στη νέα εισβολή που επιβουλεύεται τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας. Της μάχης για αξιοπρέπεια και ποιότητα ζωής, που κάποιοι στην Ελλάδα και το εξωτερικό αποφάσισαν να μας στερήσουν. Της μάχης για το δικαίωμα στη δουλειά, τη μόρφωση και την υγεία, της μάχης για την Δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία στον τόπο μας. Τη μάχη αυτή, σε ένα πόλεμο που έχει αίμα χωρίς να έχει όπλα, ή θα τη δώσουμε όλες μαζί, ή θα κάτσουμε άπρακτες να βλέπουμε τα θύματά της, τις ζωές και τις οικογένειές μας…»

Πεποίθησή μου λοιπόν είναι ότι εάν δε κάνουμε παρελάσεις – αυτές τις τετριμμένες που λέγαμε και πριν – αλλά κάνουμε όλα τα παραπάνω για να ζήσουμε αύριο καλύτερα εμείς και τα παιδιά μας, ακριβώς όπως κάνανε δηλαδή και οι πρόγονοί μας, θα είναι και αυτοί πολύ περισσότερο περήφανοι για εμάς, σε αντίθεση με το σήμερα που κάνουμε παρελάσεις, αλλά ξεχνάμε όλα τα άλλα.

 

Με εκτίμηση

Ειρήνη Αγαθοπούλου»

Σχόλια
3 Σχόλια to “Για τις παρελάσεις ομοφυλοφίλων”
  1. Ο/Η sittingbull λέει:

    Κα Αγαθοπούλου
    Μακάρι το θέμα της εξάλειψης των διακρίσεων (εθνοτικών, έμφυλων, φυλετικών κ.α.) να ήταν απλά θέμα αναγνώρισης απο κρατικούς φορείς και θεσμούς ως ιδιαίτερων κοινωνικών ομάδων αυτών. Μπορεί η εξουσία (και η αριστερή) να ορίζει κάθε φορά τα δικαιώματα πάνω στο δίπολο άνθρωπος-πολίτης δημιουργώντας το πρώτο βήμα για την εξαίρεση, αλλά και αυτό δεν είναι αρκετό για την εξάλειψη του ρατσισμού, με την απάλυνση ακριβώς αυτού του διπόλου. Ο ρατσισμός και οι διακρίσεις είναι κάτι πολύ το βαθύτερο και έχει να κάνει με θέματα συγκρότησης του υποκειμένου απο τις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες και τους μηχανισμούς που η κυριαρχία ορίζει. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος θα αναφέρω τα λόγια του Κ.Καστοριάδη: “μια δημοκρατική κοινωνία δεν εκλαμβάνει την ατομική ελευθερία ως κάτι που χρήζει υπεράσπισης (…) οφείλει να γνωρίζει ότι πρέπει να διαμορφώνει ελεύθερα άτομα κι ότι αυτό είναι ένα τεράστιο καθήκον που επιφορτίζεται η εκπαίδευση των ατόμων (….) αυτό που οι Έλληνες ονόμαζαν παιδεία”.
    Φυσικά τα ελεύθερα άτομα είναι γενναία και υπεύθυνα, άρα η συζήτηση για δικαιώματα περιττεύει. Σε μια πολύ ωραία κουβέντα που είχαμε τον Ιούλιο στην γιορτή Δοϊράνης αναφέραμε ότι ο πολιτικός λόγος σχεδόν πάντα αναφέρεται στην ψυχή των ατόμων. Αυτό γίνεται γιατί η ψυχή αποτελεί το κατεξοχήν εργαλείο για την άσκηση πολιτικής στο σώμα. Το σώμα προσδιορίζεται ως έμφυλο, ξένο, ασθενές, φυλετικό κ.α. αλλά για θέματα ελευθερίας και ευτυχίας του, στο υπάρχον κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό πλαίσιο, μάλλον είμαστε πεσιμιστές.

    • Ο/Η sendero_luminoso λέει:

      Ανεξαρτήτως του άρθρου, αγαπητέ sittingbul, υπάρχει και άλλη οπτική στο ζήτημα. Μιας και αναφέρθηκες στον Καστοριάδη, σωστή η προσέγγισή του αλλά για το μετά. Δηλαδη΄θέλω να πω ότι βάση του διαλεκτικού υλισμού είναι η αλλαγή των σχέσεων των υλικών που διέπουν το οικοδόμημα (κοινωνία) και ακολούθως η αλλαγή της παιδείας. κοινώς όσο υπάρχουν οι συγκεκριμμένες υλικές σχέσεις δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει και η παιδεία. Αυτή είναι και η διαφορά με τον ιδεαλισμό σα ρεύμα που τελικά επικράτησε σήμερα και σαν πολιτικοοικονομικό σύστημα.
      Το θέμα είναι ότι ο καστοριάδης (κατά τα άλλα μεγάλος διανονούμενος μαζί με τον πουλαντζά – οι μόνοι που έχουμε σα χώρα , άσχετα αν όσα έγραψαν απλα δε συνέβαλλαν στο να προωθηθεί το κίνημα αλλά περισσότερο αποδόμηση μιας πορείας που είχε γίνει, μέσα από στοιχεία ελλεινού τροτσκισμού ήτανε), δεν έλαβαν υπόψιν τους τις κοινωνίες που έκαναν αυτήν την αλλάγη των υλικών σχέσεων και τι επίδραση είχε στη αλλαγή της παιδείας τους. βλ για παράδειγμα τις προτάσεις του Λουμπατσ’εφσκι σχετικά με το δοκίμιο αφήσετ όλα τα λουλούδια να ανθίσουν. άσχετα που κατέληξαν αυτοί οι λαοί χρόνια μετά, και σε αυτό δεν φταίει η εφαρμογή όπως χυδαία διατείνονται στο έργο τους οι καστοριάδης-πουλαντζας, αλλά αντίθετα η μη εφαρμογή της, ειδικά μετά τι στροφή του 1956 και την εγκατάλειψη της τιτάνιας προσπάθειας του πριν, που είχε οδηγήσει την κατάσταση σε άλλο επίπεδο. Ακόμα ένα παράδειγμα που οι ανωτέρ4ω αγνόησαν επιδεικτικά ήταν αυτο της κινας και της πολιτιστικής, με την διαρκή επανάσταση σε μια κοινωνία επαναστατημένη. βλ δρόμος Μαο).
      Για να κλείσω εδώ απλά τονίζω αυτό που υπήρξε. ο τρόπος για να εξαλειφθεί η αδυναμία κάθε κοινωνίας και η δημιουργία ανθρώπων από άλλη παστα είναι η αλλαγή των υλικών σχέσεων που τη διέπουν. δι αφορετικά θα παραμείνουμε σε μια ανάλυση και άποψη σαν αυτή του Καστοριάδη που όπου εκφράστηκε έριξε το κίνημα στα βράχια (βλ ισπανικός εμφύλιος), για να έρχονται σήμερα τροτσκιστικές ομάδες στη Ελλάδα και να έχουν μπλούζα τον Τσε, όταν πολέμησαν με χυδαίο τρόπο όσα πρέσβευε εκείνος και το κίνημα τότε

      • Ο/Η sittingbull λέει:

        Αγαπητέ sendero_luminoso
        Η τοποθέτησή σου είναι, ας μου επιτραπεί να πώ, η κλασική μαρξιστική με την οποία συμφωνώ ότι διαφωνώ! Θέλω να πώ ότι φυσικά και ο ιστορικός υλισμός όρισε μια μακραίωνη επαναστατική πορεία αλλά το ότι τελικά υποχώρησε ώσπου εξαφανίστηκε δεν είναι απλά “άσχετα με την κατάληξη που είχε μετά απο χρόνια” αλλά θα έλεγα ότι έχει συγκεκριμένους λόγους και αιτίες που έγινε αυτό. Φυσικά εδώ δεν έχουμε τον χώρο για να αναπτύξουμε τόσο μεγάλα θέματα αλλά θα μπορούσαμε να πούμε μια και το ζήτημά μας είναι η παιδεία και πως αυτή μπορεί να επιτευχθεί ότι ο “επιστημονισμός” του μαρξισμού, δυστυχώς όπως και η αστική κοινωνικοποίηση, αφαιρεί τα στοιχεία της φαντασίας, του αυθορμητισμού, της δημιουργικότητας, “παρακάμπτοντας την ανάγκη για μια αναλυτική ή διαλεκτική κριτική” (Μ.Μπούκτσιν).
        Αν ο ατομικός λόγος δεν μπορέσει να βρεί τον ζωτικό χώρο για να αναπτυχθεί, να εκφρασθεί και να ολοκληρωθεί ελεύθερα, τότε το αίτημα για παιδεία και νέο τύπου υποκειμένου δεν πρόκειται ποτέ να ικανοποιηθεί. Μια αταξική κοινωνία χωρίς υλική εκμετάλλευση δεν είναι σε καμία περίπτωση σίγουρο ότι θα είναι και μια ελεύθερη κοινωνία. Όταν λοιπόν ο λόγος αφομοιώνεται απο τον κυρίαρχο λόγο είτε αυτός είναι κομματικός, εθνικός, σωτηριολογικός κ.α. τότε η παιδεία, με την ελληνική της έννοια, αποτελεί κενό γράμμα μια και πεθαίνει η ουσία του ανθρώπου που είναι ο ανθρώπινος Λόγος.

Σχολιάστε