Για την τιμή του μουσακά
Του Φώτη Παπούλια (ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ)
————————————————————————————————————————————————————-Η αποστροφή του πρωθυπουργού «γαμώ το κεφάλι μου, μαλάκα» θα μείνει στην πολιτική και όχι μόνο ιστορία του τόπου, όχι για το κλασικό σαρδάμ ενός πολιτικού, όσο για τον εν δυνάμει αυτοκριτικό του λόγο και για όλα εκείνα που η τηλεοπτική κάμερα αποκάλυψε.
Η αγοραία έκφραση, την οποία χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός, ο οποίος μέχρι χθες προσπαθούσε να μας πείσει για την καλλιέπεια του λόγου του, ανεξαρτήτως αν αυτός εμφορείται από ακροδεξιά ιδεολογία, αποτυπώνει πολλά περισσότερα από την επιμελώς καλλιεργημένη εικόνα του στιβαρού, σοβαρού και αόκνως κοπιάζοντος πρωθυπουργού.
Οταν ένας πρωθυπουργός προβαίνει σε διάγγελμα για να ενημερώσει τον λαό για τη μείωση του ΦΠΑ εστίασης, επιδιώκοντας να μας πείσει ότι «κατόπιν προσπαθειών του» επετεύχθη ο σχεδόν εθνικός στόχος να μειωθεί η τιμή της «χωριάτικης», του «πιτόγυρου» και του «μουσακά», τότε το πρόβλημα αυτής της χώρας είναι όντως πολλαπλάσιο από εκείνο που ο κύριος πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται.
Δυστυχώς γι’ αυτόν, η τηλεοπτική εικόνα προδίδει όσα επιμελώς, αλλά προφανώς ανεπαρκώς, το επικοινωνιακό επιτελείο του προσπαθεί να μας πείσει, ότι δηλαδή ο Αντώνης Σαμαράς είναι πρωθυπουργός μακράς πνοής…
Η φράση του πρωθυπουργού (δεν την επαναλαμβάνουμε για λόγους ευγένειας προς τους αναγνώστες), δείχνει τον πανικό και την απόγνωση του ίδιου του πρωθυπουργού απέναντι στην πραγματικότητα, η οποία έχει τους δικούς της κανόνες, οι οποίοι απέχουν από εκείνους που φαντασιώνεται ο ίδιος και οι επικοινωνιολόγοι του.
Η εικόνα του πρωθυπουργού δείχνει έναν πολιτικό που «σπρώχτηκε» για να βγει στα κανάλια, σε μια κίνηση αντιπερισπασμού για όσα τραγικά συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία, για να κάνει «ρελάνς» σε όσα η κυβέρνησή του ψηφίζει, οδηγώντας την ελληνική κοινωνία σε παρακμή.
Οσοι παρατήρησαν το ύφος του Α. Σαμαρά, εύκολα διαπίστωσαν ότι αναζητούσε σανίδα σωτηρίας για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, τραγικά επαναλαμβανόμενος, χωρίς όραμα, χωρίς προοπτική. Ακολουθώντας το πρότυπο γυμνασιάρχη της δεκαετίας του ‘60 σήκωνε το χέρι για να προειδοποιήσει, να απειλήσει, να νουθετήσει και εν τέλει όχι να πείσει, αλλά να φοβίσει ένα λαό που μάλλον τον αγνοεί επιδεικτικά. Η αποστροφή του «βασίστηκα στο φιλότιμο του Ελληνα» ήχησε ψεύτικη, αφού ο ίδιος στερείται φιλότιμου και ο Ελληνας δεν ανέχεται να του μιλάει κάποιος για φιλότιμο, ακόμη και αν είναι ο πρωθυπουργός, όταν η πολιτεία του αποδεικνύει ότι δεν διαθέτει αυτή την ελληνική αρετή.
Οταν ένας πρωθυπουργός αισθάνεται την ανάγκη να απευθυνθεί στον λαό, και μιλάει σαν να είναι ο υπουργός Οικονομικών, τότε είναι βέβαιο ότι το καράβι βουλιάζει και όταν ο ίδιος λέει ότι «το όνειρό μου ήταν πάντα η μείωση των φόρων», μόνο ως επίδειξη κακού χιούμορ, αν όχι προσβολής, μπορεί να εκληφθεί.
Ο κύριος πρωθυπουργός χθες, μέσα στην ηρωική του αυτοαποθέωση, δεν βρήκε το πολιτικό θάρρος να ζητήσει συγγνώμη από την κοινωνία των ανέργων, των αποκλεισμένων, των απασχολήσιμων, των… των… των…
Και παρά την κορόνα ότι «πατάμε γερά στο έδαφος», γνωρίζει ότι το έδαφος τρίζει κάτω από τα πόδια του, σε πείσμα όσων προσπαθούν να τον πείσουν ότι πατάει σε τσιμέντο. Εκτός και αν το νέο μότο της κυβέρνησης είναι το «τσιμέντο να γίνουν…».
