Για λογαριασμό των απόντων
Του Θανάση Καρτερού.
Μήπως δηλαδή για λογαριασμό των απόντων έχουμε υποχρέωση να μιλήσουμε εμείς για την ευθύνη του εκνευριστικά παρόντος με άχαρες πόζες νίκης;
Έφυγε. Ένας ακόμα μέσα στη μελαγχολική πορεία δεκαεφτά χιλιάδων ψυχών. Ανώνυμος ανέστιος τις ύστατες στιγμές, στερημένος ακόμα και το τελευταίο αντίο της αξιοπρέπειας. Χωρίς το πιάτο του πια το τραπέζι, χωρίς βαθούλωμα το μαξιλάρι που φιλοξενούσε τη νυχτερινή σκέψη και τον ύπνο του, χωρίς το χέρι του να μπορεί να χαϊδέψει παιδιά, εγγόνια, τα μαλλιά της καλής του. Οριστικά και αμετάκλητα απών από χαρές και λύπες, από τα Χριστούγεννα που έρχονται και από το ξένοιαστο καλοκαίρι που ανήγγειλε ο πρωθυπουργός από το Λονδίνο.
Γιατί; Ήταν αναπόφευκτο, φυσικό, λογικό, μοιραίο, διεθνώς αποδεκτό; Επί δεκαεφτά χιλιάδες φορές; Έφταιγε ο ίδιος που δεν εμβολιάστηκε, δεν πρόσεχε, δεν φορούσε μάσκα, κυκλοφορούσε με το λεωφορείο αντί με τα πόδια, έκανε χειραψίες στο καφενείο; Έφταιγαν οι γιατροί που δεν τον πρόσεξαν αρκετά, οι νοσοκόμες που τον παραμέλησαν, το λαδάκι του που τελείωσε; Ή μήπως, λέμε μήπως, φταίει η κατά Μητσοτάκη κανονικότητα; Μήπως δεν έκαναν όσα έπρεπε εκείνοι που τους ανατέθηκε η προστασία της ζωής μας; Μήπως;
Μήπως δηλαδή για λογαριασμό των απόντων έχουμε υποχρέωση να μιλήσουμε εμείς για την ευθύνη του εκνευριστικά παρόντος με άχαρες πόζες νίκης; Εκείνου που έχει εξαγγείλει τρεις φορές το τέλος της πανδημίας και τώρα διέπραξε μια τέταρτη επί αγγλικού εδάφους; Που δηλώνει, τη μέρα δεκάδων οριστικών αναχωρήσεων, ότι η Ελλάδα αλλάζει και ακμάζει; Που επιβάλλει μέτρα και τα παραβιάζει ο ίδιος; Που κορόιδευε όσους ζητούσαν να φέρει φάρμακα που σε άλλες χώρες έσωζαν ζωές; Που επιμένει στην πράξη τού τίποτε και στη λογοδιάρροια των διαγγελμάτων;
Μην ρωτάτε γι’ αυτό. Το έχουν λυμένο. Απλώς αποφάσισαν να αλλάξουν τις στατιστικές του θανάτου. Ούτε ως αριθμός δεν θα υπάρχει πια ο απών. Και όποιος καταγγέλλει ευθύνες εργαλειοποιεί τους νεκρούς, λένε εκείνοι που έχουν εφεύρει την εργαλειοποίηση νεκρών και ζώντων. Που δεν ντρέπονται να καταφεύγουν σε μακάβρια δημιουργική λογιστική. Που δεν τους περνάει από το μυαλό ότι αν φιμωθεί η κοινωνία, ο γιατρός, ο συγγενής, η αντιπολίτευση. Αν όλοι συνομολογήσουν ότι όλα είναι καλά και φταίνε οι απόντες. Τότε πώς θα προλάβουμε τον πολλαπλασιασμό της απουσίας τους; Και ποιος θα μιλήσει και για λογαριασμό τους;
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
