Γιατί ρε Παπακωνσταντίνου;
Του Οδυσσέα Ιωάννου (protagon.gr)
—————————————————————————————————————————————————————————————Στις 13 Ιουνίου 2011, σε ένα κείμενο εδώ στο protagon, με τίτλο “Ωμά ψέματα”, έδινα μία φιλική συμβουλή στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, που έβγαινε ολημερίς στα κανάλια ως Υπουργός Οικονομικών, αμολώντας στο οικοσύστημα χαμόγελα αυθεντίας, αυταρέσκειας και έπαρσης. “Είσαι κι εσύ άνθρωπος όπως όλοι, αλλά μην ξαναχαμογελάσεις δημόσια ποτέ! Για κανέναν λόγο. Ούτε σε ανέκδοτο. Απλά, απαγορεύεται! Είναι εικαστική πρόκληση. Δεν το καταλαβαίνεις και μόνος σου μωρέ;”
Δεν ήταν πολιτικό το θέμα, ήταν καθαρά αισθητικό και αν το ξεχειλώσουμε λιγάκι θα το έλεγα και ηθικό. Χαμογελούσε στα δελτία του Μega όταν άκουγε κάποια κριτική στους χειρισμούς του, χλευάζοντας στην ουσία τους “αφελείς παραπονούμενους” που έβλεπαν την ζωή τους να καταστρέφεται. Το είχα ξαναδεί αυτό το χαμόγελο στον Γιάννο Παπαντωνίου, όχι μόνο όταν προέτρεπε τον κόσμο να παίξει στο Χρηματιστήριο υποσχόμενος πως θα φτάσει στις 7000 μονάδες, αλλά και χρόνια αργότερα όταν έπαιρνε μέρος σε πάνελ χαρίζοντάς μας απλόχερα την σοφία του για το πώς θα βγει η χώρα από την κρίση. Και εντάξει, ας αφήσουμε την τσίπα, που προφανώς δεν περιλαμβανόταν στον standard εξοπλισμό και δεν την έχει το συγκεκριμένο μοντέλο. Εκείνη την ρημάδα την σιγουριά πώς όλοι οι άλλοι είναι και θα είναι για πάντα μαλάκες από πού την κονόμησαν;
Νομίζω, από τις σταθερές και τις αξίες του μοναδικού κόσμου πού γνωρίζουν. Πραγματικά, δεν φταίνε. Απλά, δεν μπορούν και δεν ξέρουν αλλιώς. Με τα νύχια και τα δόντια βαθιά χωμένα στο μπλαβιασμένο σώμα μίας πολιτικής πρακτικής δεκαετιών, δεν μπορούν να ξεκολήσουν χωρίς να χάσουν όλα τους τα δόντια. Με τα σωληνάκια του ορού να κρέμονται από τα χέρια, ψάχνουν την τροφή τους εκεί που έμαθαν να την βρίσκουν. Dead man walking. Κι ας ήταν φρέσκο κρέας και υποτίθεται πως δεν τον είχε αγγίξει η γάγγραινα. Και το μόνο που έχω να του καταλογίσω – γιατί πραγματικά δεν έχει νόημα τίποτα άλλο- είναι πως αφού ξέρεις πως είσαι επιρρεπής στο εύκολο, γιατί ρε γαμώτο σου παίρνεις μία τόσο κρίσιμη δημόσια θέση; Γιατί ρε μπαγάσα παίρνεις το ρόλο του Θεού στα μάτια της μάνας μου, των 350 ευρώ σύνταξης, που ελπίζει σε εσένα να την βοηθήσεις; Που σε περιμένει το βράδυ να βγεις και να πεις δυο λόγια παρηγοριάς (το ξέρω πως δεν είσαι παπάς μωρέ) να την πείσεις πως παλεύεις και γι αυτήν, πως θα κάνεις τα πάντα για να μην περάσει το κατώφλι της απόγνωσης; Γιατί; Τι σκατά έχεις στο μυαλό; Την θέση; Την αναγνώριση; Την δημοσιότητα; Το κύρος; Μα αυτά κρατάνε όσο ζούνε οι μύγες. Δεν το ξέρεις;
Γιατί Υπουργός Οικονομικών μιας χώρας υπό κατάρρευση και όχι μεγαλοστέλεχος σε ιδιωτική εταιρεία; Αφού την λιγουρεύεσαι την κότα τι το θέλεις το φύλακας σε δημόσιο κοτέτσι; Είχες την πετριά της προσφοράς και του πλασαρίσματός σου στην Ιστορία ως άνθρωπος επικίνδυνων αποστολών; Είναι το μόνο που θα μπορούσα να δεχτώ.
Φυσικά, δεν είμαι δικαστής και δεν ξέρω την αλήθεια αλλά όπως συνηθίζει να λέει και μια ψυχή “δεν με νοιάζει αν αποδειχτεί ή όχι πως κάποιος έχει κάνει κάτι κακό, μου φτάνει πως εγώ το πίστεψα, πως τον είχα ικανό”. Και ακόμη κι αν αποδειχτεί πως σου την έχουν στήσει την δουλειά –τους έχω ικανούς- δύσκολα θα αθωωθείς από αμαρτήματα της ανθρώπινης φύσης μεν, αμαρτήματα δε. Αλλά ειλικρινά το εύχομαι, για να βρεθεί κάποιος να συγχωρήσει και τα δικά μου.
Υ.Γ. Παρόλα αυτά, μοιάζουν ακόμη ανίκητοι. Και αυτό είναι για μένα το σημαντικότερο. Διαγράφονται μεταξύ τους, απολογούνται μεταξύ τους, δίνουν εξηγήσεις μεταξύ τους, σκοτώνονται μεταξύ τους, ειρωνεύονται μεταξύ τους. Ακόμα όλα γίνονται μεταξύ τους.
