Γιατί η Αριστοκρατορία πολεμά…
…τους Καλλιτέχνες.
Του Απόστολου Λυκεσά.
Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται, γι’ αυτό και χθες τα σωματεία καλλιτεχνών πορεύτηκαν στη Θεσσαλονίκη παρά την καταιγίδα. Η κυβέρνηση παραμένει απέναντί τους «στεγνή» και στυγνή. Κυριολεκτικά αποξηραμένη. Διόλου περίεργο. Ο,τι η εξουσία δεν ελέγχει, καμώνεται ότι δεν το καταλαβαίνει και αποπειράται να πείσει κι άλλους ότι αυτοί, οι καλλιτέχνες, λένε ακατανόητα πράγματα.
Η κυβέρνηση επιδιώκει να κατεβάσει τους καλλιτέχνες στο δικό της επίπεδο, το κατώτερο, εκεί όπου η συνεννόηση των ανθρώπων γίνεται με κτηνώδεις ιδιοτέλειες. Αν μεταμορφωθούν εξάλλου όλοι σε κτήνη, επικεφαλής τους αναδεικνύονται οι κτηνωδέστεροι.
Επικαλούμενη, ανεμπόδιστα, η κυβέρνηση δυο μήνες τώρα την ατομική ευθύνη, σκόνταψε πάνω στο σώμα «ατάκτων» που ζουν με την ατομική ευθύνη προαιώνια. Παρότι αριστοκράτορες, οι κυβερνώντες ζορίζονται με τους καλλιτέχνες, οι πλείονες των οποίων μόνοι ζουν και δημιουργούν, απολαμβάνουν την επιτυχία ή σπάνε τα δόντια τους μασουλώντας παξιμάδια αποτυχίας. Μόνοι, ενίοτε, επιλέγουν την καταδίκη να σπάνε πέτρες στα ορυχεία.
Οι αριστοκράτορες κρύβονται πίσω από εκπροσώπους, παπαγάλους και πραιτοριανούς. Ο Φοίβος Δεληβοριάς όσο σέβεται τον εαυτό του δεν θα είναι συμβατός με κανένα υπουργείο, πόσο μάλιστα Πολιτισμού. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης δεν ξεδιψά στη γούρνα του δημάρχου Βόλου.
Η κυβέρνηση και ο δήμαρχος σαν νευρόσπαστα επικαλούνται την επιδοκιμασία του λαού στις εκλογές. Αδυνατούν να διανοηθούν ότι χρωστάνε να κρίνονται συνεχώς, όπως κάθε φορά κάποιος ανεβαίνει στο πάλκο. Αν αυτό συνέβαινε στην πολιτική, τα πράγματα θα ήταν πολύ άσχημα για όσους κάνουν τον καμπόσο. Αν το κοινό είναι για τον καλλιτέχνη αδηφάγα, αχόρταγη βδέλλα που θέλει διαρκώς επιτυχίες, η εξουσία είναι καρκίνος που θεριεύει με τις γονυκλισίες.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
