Γενάρης 2015: ΠΑΣΟΚ, 4,68%
Του Τάσου Παππά.
Υπάρχει ένα ρεύμα στη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία -δυστυχώς δεν είναι αμελητέο- που δεν μπορεί να φανταστεί τα κόμματά της μακριά από την εξουσία.
Επιδιώκει πάση θυσία τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις συνεργασίας, ακόμη και με ρόλο κομπάρσου. Προφανώς έχει ξεσυνηθίσει. Η νέα γενιά των στελεχών της έχει εκπαιδευτεί σε θέσεις διακυβέρνησης και δεν ξέρει να κάνει τη δουλειά της αντιπολίτευσης.
Το βλέπουμε σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Δεν έχει καμιά σημασία που οι κάλπες τιμωρούν παραδειγματικά τα κόμματά της (π.χ. Ελλάδα, Ολλανδία, Γερμανία), αυτό που μετράει για το συγκεκριμένο ρεύμα είναι η εμπλοκή σε κυβερνητικά σχήματα.
Ο επικεφαλής του SPD, Μάρτιν Σουλτς, αμέσως μετά την αποκαρδιωτική εμφάνιση του κόμματος στις εκλογές, δήλωσε «επιστρέφουμε στην αντιπολίτευση για να ανασυγκροτηθούμε».
Το επισημαίνει χωρίς περιστροφές και γλυκερούς εξωραϊσμούς στην επιστολή που έστειλε στα 450.000 μέλη του SPD: «Οι πικρές εμπειρίες των αδελφών κομμάτων μας στην Ευρώπη πρέπει να μας είναι απολύτως σαφείς: το θέμα τα επόμενα τέσσερα χρόνια δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ίδια την ύπαρξη της γερμανικής, της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας».
Κάτι φαίνεται πως έχει πάρει χαμπάρι ο κ. Σουλτς. Καθυστέρησε βεβαίως πολύ να συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος, αν και τα προειδοποιητικά μηνύματα έπεφταν βροχή.
Οι σχέσεις της σοσιαλδημοκρατίας με τις κοινωνικές τάξεις που ήταν το σταθερό εκλογικό ακροατήριό της και έδιναν τις νίκες έχουν διαρραγεί.
Η προγραμματική αφλογιστία της την περίοδο της κρίσης (δεν κόμισε κάτι εναλλακτικό και ελπιδοφόρο για τα λαϊκά και τα μεσαία στρώματα) και η υποδούλωσή της στη Δεξιά στο όνομα της πολιτικής σταθερότητας (δεν αντιστάθηκε στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, δεν υπερασπίστηκε το δικό της έργο) την έφεραν στη σημερινή δυσάρεστη θέση. Τόσο δυσάρεστη που απειλείται η ύπαρξή της, όπως τονίζει ο Μ. Σουλτς.
Κι όμως, η αυτονόητη επιλογή τού επικεφαλής του SPD δέχτηκε κριτική. Κάποιοι χαρακτήρισαν την κίνησή του βιαστική και ακατανόητη (ο μοιραίος για τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία, Γκ. Σρέντερ), ενώ ορισμένοι τον προέτρεψαν να παραιτηθεί για να αφήσει το έδαφος ελεύθερο σε εκείνους που επιθυμούν να επαναληφθεί το μοντέλο του μεγάλου συνασπισμού, με άλλα λόγια αυτό που αποδοκιμάστηκε από τους ψηφοφόρους.
Η ίδια συζήτηση διεξάγεται, σε χαμηλούς για την ώρα τόνους, στο εσωτερικό της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.
Οι υποψήφιοι για την αρχηγία, με εξαίρεση τον Γ. Ραγκούση, αποφεύγουν να πάρουν θέση στο ερώτημα «με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε την επομένη των εκλογών;».
Υπάρχουν πάντως κορυφαία στελέχη (δεν εκτίθενται στις κομματικές κάλπες) που αγωνίζονται με νύχια και με δόντια ώστε να δοκιμαστεί ξανά το σχήμα της συνεργασίας με τη Δεξιά.
Μάλλον δεν τους έχει γίνει μάθημα το πάθημα του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 (4,68%).
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
