Αχ, αυτή η μεσαία τάξη!
Του Κλέαρχου Τσαουσίδη.
«Η τάξις η μεσαία, η πλέον νομοταγής», που τραγουδούσε ο Κηλαηδόνης, είναι αυτή, μας είπαν οι δημοσκόποι, που γύρισε την πλάτη της στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή, μας λένε στελέχη του…
«Η τάξις η μεσαία, η πλέον νομοταγής», που τραγουδούσε ο Κηλαηδόνης, είναι αυτή, μας είπαν οι δημοσκόποι, που γύρισε την πλάτη της στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή, μας λένε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (!), «πιέστηκε πολύ» και «σήκωσε το βάρος» στον αγώνα για την απαλλαγή της χώρας από τα Μνημόνια.
Προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς εννοούν οι άνθρωποι, μέχρι που άκουσα από «έγκυρα χείλη» ότι η ΑΑΔΕ πίεσε πολύ τους ανθρώπους της μεσαίας τάξης. Κι επειδή ΑΑΔΕ σημαίνει -και είναι- Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να κάνει και πολλά. Τα λέω στο περίπου, αλλά αυτό κατάλαβα.
Δηλαδή, η ΑΑΔΕ ήταν η κακή! Δηλαδή, οι άνθρωποι που δεν πληρώνουν φόρους δεν βρήκαν επί ΣΥΡΙΖΑ τη ζεστή αγκαλιά που τους παρείχαν οι καλοί εφοριακοί των περασμένων εποχών!
Από κοντά και το ΣΔΟΕ, το ΣΕΠΕ κι όλοι αυτοί οι βάρβαροι που ελέγχανε αν οι ταβερνιάρηδες χρέωναν 25 ευρώ τη χωριάτικη σαλάτα κι έκοβαν αντί για απόδειξη ένα δελτίο παραγγελίας ή αν οι ξενοδόχοι απασχολούσαν επί 14 ώρες Έλληνες ή αλλοδαπούς με 300 ευρώ μηνιάτικο και χωρίς ένσημα. Και, ως γνωστόν, όλα αυτά εμποδίζουν την ανταγωνιστικότητα, όπως και τα πρόστιμα στις τράπεζες που απασχολούν ενοικιαζόμενους εργαζόμενους σε συνθήκες γαλέρας.
Δεν απαιτώ να εννοούμε με τον όρο μεσαία τάξη αυτούς που προσδιόριζε ο Λένιν ούτε ο Τρότσκι. Δεν μπορεί κανείς μηχανιστικά να προσδιορίζει την εκλογική συμπεριφορά ενός εκάστου ανάλογα με την ταξική του προέλευση. Αλλά, τουλάχιστον, ας ξεχωρίζουμε τους «χαρτογιακάδες» από τους εκπαιδευτικούς των 800 ευρώ, τον περιπτερά -που σπανίως κόβει απόδειξη- από τον κοινοτικό γιατρό, αλλά και τον μεγαλογιατρό από τον λιμενικό που θαλασσοπνίγεται κάθε μέρα για να σώσει πρόσφυγες.
Στην κοινωνία του 21ου αιώνα, στις αναπτυγμένες χώρες, κάποιες στρωματώσεις που συναποτελούν τη μεσαία τάξη άλλοτε σχεδόν συγκατοικούν με τους μεγαλοαστούς κι άλλοτε -όπως συνέβη τα πρώτα χρόνια της κρίσης- ζήλευαν τους προλετάριους που έτυχε να έχουν σταθερό (έστω κι ασήμαντο) μεροκάματο.
Κάποιοι από τα μεσαία στρώματα είχαν στην κατοχή τους μέσα παραγωγής, αλλά εργάζονταν και οι ίδιοι και η μικρή υπεραξία που καρπώνονταν δεν τους βοήθησε να διασωθούν από την ξαφνική πτώση της κατανάλωσης.
Στα μεσαία στρώματα υπάρχουν «γκρίζες» ζώνες. Στην Ελλάδα της κρίσης η γραφειοκρατία πόνεσε μεν, αλλά δεν έχασε όλα τα εισοδήματά της και θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα τις εκπληκτικές αποφάσεις υπέρ των δικαστών από το αποτελούμενο από δικαστές μισθοδικείο. Επ’ αυτών δεν άκουσα τι από τους κομματικά στρατευμένους συνταγματολόγους που καταγγέλλουν την κυβέρνηση «διότι δεν σέβεται τη νωπή βούληση του εκλογικού σώματος» και επικυρώνει την επιλογή των ανώτατων δικαστικών.
Με δυο λόγια: ας προσέχουμε καλύτερα πού λέμε ότι κάναμε λάθος σε μια χώρα όπου ο υπεύθυνος προμηθειών ενός υπουργείου «συσσώρευε» περισσότερα από έναν βιομήχανο. Όχι να διορθώνουμε την αστοχία με εγκατάλειψη των αρχών μας. Αντίθετα, πρέπει να επιμείνουμε στις καθαρές συμπεριφορές, στη στήριξη των δημόσιων σχολείων και νοσοκομείων και στη συντριβή, αν είναι δυνατό, της φοροδιαφυγής. Όχι να τους λυπόμαστε κιόλας.
Αλίμονο αν για να μας ψηφίσουν κάνουμε σκόντο στις αξίες μας!
Μα -λένε οι έγκυροι αναλυτές- έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει στην αντιπολίτευση. Το θέλουμε; Όχι. Αλλά αν είναι να κάνουμε τα καραγκιοζιλίκια των προηγούμενων και να δημιουργήσουμε κι εμείς ένα πελατειακό σώμα με γραφειοκράτες και επιλεκτικές σχέσεις με οικονομικά συμφέροντα, να λείπει.
Ο άλλος δρόμος είναι δύσκολος: να πείσουμε τους έντιμους Έλληνες, τους συνεπείς Έλληνες, είτε είναι το φυσικό μας ακροατήριο είτε ανήκουν σε στρωματώσεις της μεσαίας τάξεις, ότι η ωραία ζωή δεν είναι αυτή που προβάλλουν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, δεν είναι τα χρυσά σαλόνια και οι πλατινέ σιλικονούχες κυρίες, δεν είναι οι πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων και η ξαπλώστρα στη Μύκονο με δίπλα την Πόρσε.
Αυτό απαιτεί πρότυπα, Παιδεία και συνεχή προβολή των ιδεών μας.
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
