Αυτοδυναμία – μονοκομματισμός
Του Χρήστου Σπίγκου.
Ο κ. Πρωθυπουργός επανέλαβε τη γνωστή και χιλιοειπωμένη ατάκα του, ότι, όταν παντί τρόπω και καλπονοθευτικώ συστήματι επιδιώκει κυβερνητική αυτοδυναμία της ΝΔ, δεν εννοεί ταυτόχρονα και μονοκομματική κυβέρνηση, με τη λογική ότι θα συνεχίσει και την επόμενη φορά να αξιοποιεί στελέχη προερχόμενα από άλλο κομματικό χώρο. Προφανώς ο κ. Μητσοτάκης συνεχίζει να υποτιμά το ακροατήριό του, υπερσασπιζόμενος τον αστεϊσμό ότι, ο κ. Πιερακάκης για παράδειγμα, πέραν της αρωγής που προσφέρουν οι τεχνοκρατικές του γνώσεις, συμβάλλει έστω και κατ’ ελάχιστο στη βελτιωτική αλλαγή της πολιτικής της ΝΔ. Κραυγαλέο παράδειγμα ο κ. Κύρτσος που βίωσε τον κομματικό αποσκορακισμό, όταν πίστεψε ότι δικαιούται να εκφράζει ελεύθερα την απόψή του. Την ίδια τύχη, έστω και προσωρινή, λέγεται ότι είχε ο απομακρυνθείς και μετέπειτα επιστρέψας στο κυβερνητικό σχήμα κ. Θεοδωρικάκος. Μη υποστηρίζοντας ότι είχε εντελώς άδικο ο κ. Μητσοτάκης, και στη μία και στην άλλη περίπτωση, ωστόσο δεν κατανοώ την ανάγκη του κ. Πρωθυπουργού να παρουσιάζει το άσπρο μαύρο με τόσο άκομψο και αλαζονικό τρόπο.
Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομά τους. Μια αυτοδύναμη κυβέρνηση κόμματος, που διαθέτει απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είναι ταυτόχρονα και μονοκομματική, με την έννοια ότι, η κυβέρνηση αυτή πρωτίστως δεσμεύεται να τηρήσει το πρόγραμμα και τις προεκλογικές υποσχέσεις της πλειοψηφούσας πτέρυγας της Βουλής που τη στηρίζει. Που σημαίνει ότι, άτομα προερχόμενα από άλλους κομματικούς χώρους, έστω και αν ασκούν υπουργικά ή άλλα υψηλά κυβερνητικά καθήκοντα, δεν έχουν τη δυνατότητα να μεταβάλλουν την αντίληψη, περί του κυβερνητικού πρακτέου, των συλλογικών οργάνων του κυβερνώντος κόμματος.
Αντίθετα, η συνεργατική κυβέρνηση είναι απότοκη προγραμματικών συγκλίσεων, ορθολογικής συνεννόησης και αμοιβαίας δέσμευσης επ’ ωφελεία της Πατρίδας και του δημοσίου συμφέροντος. Δεν πρόκειται για συμφωνία ατόμων, αλλά για αμοιβαία δέσμευση θεσμικών παραγόντων της δημόσιας σφαίρας. Η συμφωνία ατόμων δύσκολα ελέγχεται και στις πλείστες των περιπτώσεων καλύπτονται με πέπλο μυστηρίου προθέσεις, στοχεύσεις και πάσης άλλης φύσεως αντιπαροχές ατομικού χαρακτήρα. Στην περίπτωση των κομμάτων όλα είναι υποχρεωτικά ανακοινώσιμα, ελέγξιμα και ελεγκτέα. Επίσης η εξατομικευμένη συνεννόηση με κόμμα άλλου πολιτικού χώρου αφήνει πολλά περιθώρια για μειωτικούς συνειρμούς για το άτομο και όχι για το κόμμα.
Εν κατακλείδι ο κ. Μητσοτάκης, όταν απευθύνεται στον ελληνικό λαό, που έχει βιώσει την αλήστου μνήμης επίστεψη των ατομικών διαδρομών-συναλλαγών μελών του Κοινοβουλίου τον Ιούλιο του 1965, θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός για να μη θεωρηθεί άξιος συνεχιστής μιας τακτικής που όλοι θέλουμε να διαγράψουμε από τη συλλογική μας μνήμη.
Άρθρο στο facebook
