Αρμοί της Νεοδεξιάς
Του Νίκου Ξυδάκη.
Τον περασμένο Ιούλιο ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποσχόταν την ανάσταση της μεσαίας τάξης, με φοροαπαλλαγές και «καλή» ανάπτυξη, και υπερήφανη εξωτερική πολιτική που θα διόρθωνε τις ατέλειες της «κακής» Συμφωνίας των Πρεσπών. Ενα χρόνο μετά την εκλογή του, η μεσαία τάξη βυθίζεται στη φτώχεια και την επισφάλεια, μαζί με όλη την κοινωνία, και η εξωτερική πολιτική βαδίζει από φιάσκο σε φιάσκο. Αυτά είναι τα δύο τεράστια χάντικαπ της κυβέρνησης Μητσοτάκη: δομικά, κλιμακούμενα, δυνητικά μοιραία σε εθνικό επίπεδο.
Χάντικαπ ιστορικών διαστάσεων, τα οποία ταυτοχρόνως αποκαλύπτουν τις επιδιώξεις αλλά και τις δομικές αδυναμίες του πολιτικού σχεδίου Μητσοτάκη. Το σχέδιο: νομή των δημόσιων πόρων με παροχέτευσή τους σε συνεταίρους, εδραίωση μιας κομματικής-ολιγαρχικής ελίτ, φορμάρισμα του κράτους στα μέτρα αυτής της ελίτ. Είναι σχέδιο που έχει καταρτιστεί με σκοπό τον πολιτικό αλλά και «θεσμικό» αποκλεισμό της ηττημένης Αριστεράς από την εξουσία ― σύμφωνα με πρώιμες διατυπώσεις του Μ. Βορίδη και του Β. Βενιζέλου.
Κοινωνικά αυτό το σχέδιο εκφράζεται, φανερά πια, με διεύρυνση ανισοτήτων, ταξική αναλγησία, αυταρχισμό. Βασικό εργαλείο: η επικοινωνιακή καταιγίδα διαρκείας, με αποσιώπηση ή διαστρέβλωση γεγονότων, και κατασκευή προπαγανδιστικών εικόνων, που φλερτάρουν με τη γελοιότητα αλλά και τον μιθριδατισμό. Βασικό εργαλείο δεύτερο: νομοθετικό blitzkrieg, από τις πρώτες ημέρες διακυβέρνησης, βασιζόμενο στην πλειοψηφία των 158 ― μείγμα αυταρχισμού και οπισθοδρόμησης, ερειδόμενο στην αδιαφάνεια και την αποφυγή λογοδοσίας. Εργαλείο τρίτο: η ηθική εξόντωση των αντιπάλων, με κάθε τρόπο. Δίκες προθέσεων, τηλεδίκες, βούρκος.
Νεοδεξιά: μίσος για την κοινωνική κινητικότητα
Η σύνολη μεθοδολογία του μητσοτάκειου regime έχει πολλά κοινά με τα αντιφιλελεύθερα καθεστώτα της σκληρής Δεξιάς σε Ουγγαρία και Πολωνία, αλλά και με τις τεχνικές εξαπάτησης και τους αλγόριθμους hate speech του Ντ. Τραμπ, και του γκουρού Στιβ Μπάνον. Προς την illiberal κατεύθυνση λειτουργούν συνδυαστικά το δόγμα Νόμος και Τάξη, η μισανθρωπική στάση στο προσφυγικό (που εντούτοις εγκλωβίζει, αντί να ελαφρύνει, τη χώρα), ο σκοταδισμός στην Παιδεία, η αδιαφάνεια στη διαχείριση δημόσιου χρήματος, ο απροκάλυπτος νεποτισμός, η αυταρχική νομοθέτηση απέναντι σε πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Συνολικά, η Νεοδεξιά του Κυρ. Μητσοτάκη επιδεικνύει απενοχοποιημένη ένα αποκρουστικό πρόσωπο, που δεν έχει σχέση ούτε με την παραδοσιακή λαϊκή Δεξιά ούτε με τη μετριοπαθή Κεντροδεξιά που επιχείρησε να εκφράσει ο Κώστας Καραμανλής. Και βέβαια πόρρω απέχει από τον πολιτικό και κοινωνικό φιλελευθερισμό. Στον πυρήνα της Νεοδεξιάς εντοπίζεται ένας λόγος περί «αριστοκρατίας», περί αρίστων κ.λπ., ο οποίος πολύ άτσαλα προσπαθεί να μεταμφιέσει έναν ωμό ολιγαρχισμό και το νεοδεξιό μίσος για την κοινωνική κινητικότητα που χαρακτηρίζει την κεντροαριστερή Μεταπολίτευση. Φυσικοποίηση των ανισοτήτων, εξατομίκευση του κοινωνικού, σιχασιά για τους πληβείους, συνταγές εταιρειών επικοινωνίας, αλλά και αρχαϊκές πρακτικές όπως η ειδωλοποίηση του Ισχυρού Αρχηγού: αυτή η τελευταία πρακτική ασκείται μεθοδικά και εντατικά από το 2017, προκειμένου να αντιμετωπίσει ο Κυρ. Μητσοτάκης το λαΪκά εμπεδωμένο προφίλ του Αλ. Τσίπρα ως Strong Leader και την αδυναμία του να τον αντιμετωπίσει ένας προς έναν. Η κατασκευή του προφίλ συλλειτουργεί με την συστηματική καταστροφή του προφίλ του αντιπάλου, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, όπως φάνηκε το 2018 και το προεκλογικό 2019.
Φτωχοποίηση
Είπαμε νωρίτερα ότι οι διακηρυγμένες υποσχέσεις της Νεοδεξιάς, που συγκρότησαν το προεκλογικό της συμβόλαιο, μια οιονεί ιδεολογία, είναι και η αχίλλειος πτέρνα της. Η φτωχοποίηση του μικρομεσαίου πλήθους, επιδεινούμενη δραματικά από τη χιονοστιβάδα της μετα-Covid κρίσης, διαλύει ψευδαισθήσεις και προσδοκίες, και επιταχύνει τον μετασχηματισμό της πλειοψηφίας σε μια κοινωνία της διαρκούς κρίσης και της επισφάλειας. Οι προσλήψεις, οι απευθείας αναθέσεις, οι δουλίτσες της κομματοκρατίας, οι μόνες πολιτικές πρακτικές της Νεοδεξιάς, δεν είναι αρκετές να ανασχέσουν τη δυσαρέσκεια, την οργή, την απόγνωση. Θα γενικεύονται, με άγνωστη απόληξη. Η ιδεολογική υπόσχεση της ανάκαμψης των μεσαίων έχει ήδη αποδειχθεί φενάκη και ψέμα.
Το άλλο κρίσιμο πεδίο δοκιμασίας της ανίκανης Νεοδεξιάς είναι η εξωτερική πολιτική, στην οποία αταβιστικά πουλάει συνήθως υπερπατριωτισμό μα στην πράξη κινείται μεταξύ αδρανείας και επώδυνων υποχωρήσεων. Είναι το πεδίο άσκησης πολιτικής το οποίο δεν μπορεί να αναθέσει outsourcing σε δικά της παιδιά, συνοδεύοντάς το από την ιδεολογία των ΣΔΙΤ. Και είναι το πεδίο στο οποίο εκδηλώνονται ήδη οι σφοδρότερες ενδοδεξιές αντιπαραθέσεις, μεταξύ «ρεαλιστών» και «ανενδότων», καθιστώντας τον Κ. Μητσοτάκη οιονεί όμηρο συγκυβερνήτη.
Το κοινωνικό και το γεωπολιτικό, σε υπέδαφος δεκαετούς βαθιάς κρίσης, δρουν πολλαπλασιαστικά και απρόσμενα. Απειλούν όχι μόνο το υγρό όνειρο της Νεοδεξιάς, ήτοι τη λεηλατική νομή των εθνικών assets και των ευρωπαϊκών πακέτων· απειλούν με ιστορικές εξελίξεις το εθνικό σύνολο.
Άρθρο στο tvxs.gr
