Η Αριστερά και οι συμμαχίες
Του Τάσου Παππά (ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ)
————————————————————————————————————————————————————————————————–Οι πολιτικές συμμαχίες είναι το θέμα που διχάζει το στελεχικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ και κατ’ επέκταση το σώμα των μελών του. Αυτό αναδείχτηκε και στην τελευταία σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Η πλειοψηφία δεν εγκαταλείπει τη θέση για συνεργασία με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις ακόμη και της λαϊκής Δεξιάς (διάβαζε Ανεξάρτητοι Ελληνες). Από την άλλη πλευρά, το «Αριστερό Ρεύμα» θεωρεί ότι μόνο «μια κυβέρνηση της Αριστεράς -και όχι κυβερνήσεις της Κεντροαριστεράς ή Κεντροαριστεροδεξιάς, ρευστού πολιτικού στίγματος και ετερόκλητου φάσματος- θα ήταν ικανή για την προοδευτική ανατροπή».
Το πρόβλημα της πλειοψηφίας είναι ότι, ενώ οι ΑΝ.ΕΛΛ. προσφέρονται για μια συνεννόηση στη βάση της αντίθεσης με το Μνημόνιο, παντού αλλού οι διαφορές με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι τεράστιες και αγεφύρωτες. Ετσι, όμως, δεν μπορεί να υπηρετηθεί μια στρατηγική σύγκρουσης με το σύστημα, με συνέπεια αυτή η τακτική να είναι ευάλωτη στην κατηγορία ότι ο στόχος είναι απλώς η κατάκτηση της εξουσίας και όχι η ριζική τομή στα πολιτικά πράγματα. Το πρόβλημα της μειοψηφίας που κοντράρει τη γραμμή Τσίπρα είναι ότι επιμένει σε μια πολιτική ανοιγμάτων που δεν βρίσκει ανταπόκριση. Οι συνεχείς προσκλήσεις για διάλογο απορρίπτονται μετά βδελυγμίας. Η εκλογή του Δ. Κουτσούμπα στο πόστο του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ προσγείωσε ανώμαλα όσους προσδοκούσαν ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει στο κόμμα αυτό. Ο κ. Κουτσούμπας είναι κατηγορηματικός: «Καμία συνεργασία με τους οπορτουνιστές που διέσπασαν το κόμμα».
Μπορεί η αντιπαράθεση στον ΣΥΡΙΖΑ να οδηγηθεί στα άκρα; Δεν αποκλείεται. Ο Α. Τσίπρας δηλώνει με κάθε ευκαιρία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Το «Αριστερό Ρεύμα» έχει άλλες προτεραιότητες. Προκρίνει ως απαραίτητη προϋπόθεση τη δημιουργία ενός αριστερού μετώπου που δεν θα περιοριστεί σε επιφανειακές μεταρρυθμίσεις, αλλά θα προχωρήσει σε ρήξεις με το καθεστώς και την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική. Για την πλειοψηφία αυτό που προέχει είναι η ανατροπή της κυβέρνησης, προκειμένου να μπει φρένο στην ανθρωπιστική καταστροφή που προκαλούν τα μνημόνια. Για να το πετύχει δεν θα διστάσει να συμμαχήσει ακόμη και με τον διάβολο. Για τη μειοψηφία το ζητούμενο δεν είναι η κυβέρνηση, αλλά η αλλαγή του κοινωνικού υποδείγματος.
Οσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα μικρό κόμμα, αυτές οι αντιθέσεις δεν είχαν νόημα, δεν απειλούσαν τη συνοχή του. Σήμερα όμως που η προοπτική της εκλογικής νίκης φαντάζει ως πιθανή, αποκτούν άλλη διάσταση. Η αντιπαράθεση στον δρόμο προς το συνέδριο θα οξύνεται και οι δύο απόψεις θα αναμετρηθούν στην κορυφαία διαδικασία. Το πιθανότερο, με βάση τους υπάρχοντες συσχετισμούς, είναι να επικρατήσει η πλατφόρμα Τσίπρα. Οχι πάντως αναίμακτα. Κάποιοι εκ των ηττημένων θα προτιμήσουν την έξοδο στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας. Αν το κόμμα θα κερδίσει απ’ αυτό το ξεκαθάρισμα λογαριασμών είναι ένα ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί στην παρούσα φάση.
Aπο το παραπάνω άρθρο θα σταθώ στην θέση του κ.Κουτσούμπα: “καμμία συνεργασία με τους οπορτουνιστές που διέσπασαν το κόμμα”. Αναφέρεται φυσικά στην διάσπαση του ΚΚΕ που συντελέστηκε το 1968, δηλαδή πριν 45 χρόνια. Πριν απο σχεδόν μισό αιώνα! Τόσο κρατάει το γινάτι και συνεχίζεται αμείωτο. Και ενώ η χώρα σήμερα έχει μπροστά της το ενδεχόμενο να αποκτήσει μια αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνηση συνεργασίας, στην οποία εκ των πραγμάτων οδηγείται αφού η τριμερής συγκυβέρνηση έχει αποτύχει να δώσει λύσεις απέναντι στην κρίση παρόλα τα σκληρά μέτρα που εφαρμόζει στην Ελληνική κοινωνία προς χάριν των ξένων δανειστών- τοκογλύφων. Αλλά φεύ, η προοπτική αυτή για το ΚΚΕ δεν υφίσταται. Για ένα γινάτι, που καταντάει μια άνευ προηγουμένου πολυτέλεια σε βάρος του χειμαζόμενου εργαζόμενου και μή λαού, και τη στιγμή που το κόμμα αυτό διακυρρήσει σε όλους τους τόνους οτι προασπίζει τα δίκια του. Και αυτή η πολυτέλεια με την οποία πορεύεται το ΚΚΕ είναι παντελώς αντιφατική και απαράδεκτη, για να μην χρησιμοποιήσω πιό σκληρό χαρακτηρισμό. ‘Ομως το 1989 με Γ.Γ. τον Χ. Φλωράκη το ΚΚΕ συνεργάστηκε με όλα τα κόμματα και με την ΝΔ, προκειμένου να στριμώξουν στην γωνία το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου με στόχο να τον στείλουν στο ειδικό δικαστήριο και να τον εξοντώσουν πολιτικά. Τότε το κίνητρο ήταν φαίνεται μεγαλύτερο απο το σημερινό. Ενα κίνητρο ιδιοτελές και μικροκομματικό, που όμως ήταν αρκετό για να συνεργαστεί το ΚΚΕ με την ΝΔ και τα άλλα κόμματα. Αλλά σήμερα το κίνητρο της προσπάθειας για συνεργασία, ωστε να βγεί η χώρα απο την κρίση, δεν είναι αρκετό! Και θέτω τα εξής απλούστατα ερωτήματα. Είναι πιό σημαντικό ένα γινάτι, απο την προσπάθεια εξόδου απο την κρίση; Πώς εκτιμούν το γεγονός οτι τα ποσοστά του κόμματος καταρρέουν σε μιά τόσο “ευνο’ι’κή” συγκυρία για το ίδιο; Είναι ή δεν είναι “βούτυρο στο ψωμί” της συγκυβέρνησης και των τοκογλύφων αυτή η άρνηση; Είναι ή δεν είναι η άρνηση για συνεργασία, εναντίον των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των ανέργων; Τα ερωτήματα βεβαίως καταντούν εντελώς ακαδημα’ι’κά αφού οι απαντήσεις είναι προφανείς. Προφανείς μέν, ανεξήγητες δέ. Δεν γνωρίζω άλλο ευρωπα’ι’κό Κ.Κ. να ασπάζεται αντιλήψεις τόσο ξεπερασμένες, τόσο αναχρονιστικές όσο αυτές του ελληνικού. Ισως να συμβαίνει και παγκοσμίως. Θα περίμενα απο το Συνέδριο που ανέδειξε τον κ. Κουτσούμπα για Γ. Γραμματέα του, να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να προσαρμόσει τις επιλογές του στις ανάγκες της ελληνικής πραγματικότητας. Ομως δυστυχώς αυτό δεν συνέβει. Και όποιος δεν λαμβάνει τα μηνύματα απο την κοινωνία είναι καταδικασμένος σε μαρασμό. Και εκεί είναι που με μαθηματική ακρίβεια οδεύει το ΚΚΕ.