Από το 1968 η ίδια ιστορία
Του Τάσου Παππά.
Η ανανεωτική Αριστερά με πολλές πρωτότυπες και ρηξικέλευθες ιδέες για τη χώρα, το πολιτικό σύστημα και τη δημοκρατία γεννήθηκε από μία διάσπαση (1968), αλλά δεν μπόρεσε να καταλάβει σημαντικό ζωτικό χώρο. Ο ευρωκομμουνισμός, δημοφιλής σε Ιταλία, Ισπανία και για κάποιο διάστημα στη Γαλλία, δεν κατάφερε να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα στην περιοχή της ελληνικής Αριστεράς.
Οι αριστεροί προτίμησαν να πριμοδοτήσουν τον αυθεντικό εκπρόσωπο της πατρίδας του σοσιαλισμού (ΚΚΕ) και κυρίως το φουριόζικο κίνημα με τους προωθημένους στόχους και τη ριζοσπαστική ρητορική (ΠΑΣΟΚ) που υποσχόταν πειστικά την αποκαθήλωση της Δεξιάς. Πιεζόμενο το ΚΚΕ Εσωτερικού από τα δύο ισχυρά ρεύματα δεν μπόρεσε ποτέ να εκτιναχθεί. Πολλοί το συμπαθούσαν, ελάχιστοι το ψήφιζαν.
«Είμαστε μικροί, αλλά ζιζάνια», έλεγε ο Λ. Κύρκος. «Είστε η σοβαρή Αριστερά», τον παρηγορούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Επί χρόνια το κόμμα ζούσε με το άγχος της εκλογικής επιβίωσης. Η δημιουργία του ενιαίου Συνασπισμού (ΚΚΕ, ΕΑΡ) το 1989 δημιούργησε πολλές προσδοκίες, ωστόσο το εγχείρημα κατέρρευσε σε λίγα χρόνια (1991) και η αντιπαλότητα στο εσωτερικό της Αριστεράς επέστρεψε. Οι δυνάμεις της ανανεωτικής Αριστεράς βλέποντας ότι χάνουν τη μάχη των ιδεών στον ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να δοκιμάσουν την τύχη τους έξω απ’ αυτόν.
Η ΔΗΜΑΡ ήταν το αποτέλεσμα αυτών των διεργασιών. Η επιλογή της να συμμετάσχει σε κυβέρνηση με τη Ν.Δ. του Αντ. Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγ. Βενιζέλου αποθεώθηκε από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης. Η χώρα είχε επιτέλους μια «υπεύθυνη Αριστερά», η οποία προοριζόταν να λειτουργήσει σαν ανάχωμα στην «έξαλλη, αντιευρωπαϊκή και εξτρεμιστική Αριστερά» που ανέβαινε επικίνδυνα.
Το κλίμα άλλαξε όταν η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ αποφάσισε να αποχωρήσει από το κυβερνητικό σχήμα. Οι μέχρι τότε θαυμαστές της έγιναν φανατικοί εχθροί της. Ανάμεσά τους και κορυφαία στελέχη του κόμματος (πρώην και νυν) που βγάζουν σπυράκια ακούγοντας τα περί διαλόγου με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είχαν, ούτε έχουν, πρόβλημα με τη Δεξιά και την «προοδευτική» συνιστώσα της, το ΠΑΣΟΚ. Ούτε βεβαίως και με το Ποτάμι -το νέο πουλέν του συστήματος-, που μάλλον θα γίνει ο χώρος που θα φιλοξενήσει την τραυματισμένη φιλοδοξία τους. Ο εχθρός είναι προ των πυλών και πρέπει να αποκρουστεί.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
