Απλά, είναι ανώφελο…

Του Παναγιώτη Φλωρίδη (ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ)

—————————————————————————————————————————————————————————————————————————Ενας Ιταλός πολιτικός είπε το εξής: “Το να κυβερνήσεις την Ιταλία δεν είναι δύσκολο. Απλα, είναι ανώφελο!”.

Εννοούσε προφανώς ότι είναι μάταιο να προσπαθήσεις να κυβερνήσεις μια χώρα όπου κυριαρχεί η Μαφία, η διαφθορά, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, και κυρίως, οι άτολμοι και μοιραίοι πολιτικοί-εκπρόσωποι συμφερόντων οι περισσότεροι.

Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει κι εδώ. Είναι ανώφελο να περιμένει κανείς λύση και φως, από ένα πολιτικό προσωπικό αντάξιο και πλήρως εναρμονισμένο με τα παραδοσιακά ελαττώματα λαου και κοινωνίας.

Εβγαιναν την περασμένη Τρίτη από το Προεδρικό Μέγαρο και, ένας-ένας έκαναν δηλώσεις για την αναπόφευκτη προσφυγή στις κάλπες. Και ο καθένας έριχνε στους άλλους το φταίξιμο για τη μη εύρεση κάποιας λύσης, που θα απέτρεπε το νέο βάσανο των εκλογών του Ιουνίου. Εκλογές που, ελάχιστα θα τροποποιήσουν το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου. Προηγουμένως βέβαια, ο καθένας απ’ τους πολιτικούς μας ηγέτες, προκειμένου να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας, έθετε στο τραπέζι κάποια σημεία (7, 17, 27 κλπ), τέτοια, που ήταν σίγουρο ότι οι υπόλοιποι δεν πρόκειται να δεχθούν.

Για την στάση των πολιτικών μας “ηγετών”, δεν χρειάζονται περαιτέρω αναλύσεις. Μόνο ένα σχόλιο για τη στάση του προέδρου της “Δημοκρατικής Αριστεράς”: Ο κ. Κουβέλης, αυτές τις ημέρες πρέπει να ανέβασε πίεση “στα κόκκινα”. Το δείχνει το ύφος του. Οσες φορές και αν κομματιασθεί η Αριστερά, ειδικά η Ανανεωτική, πάντα θα εμπεριέχει πολλές “τάσεις”. Ηταν φανερό εξ αρχής, ότι ένα σχήμα συνεργασίας δεν θα μπορούσε να περιλάβει το αμετακίνητο ΚΚΕ, ή τον πελαγωμένο απ’ την επιτυχία Καμμένο, που, για να αποποιηθεί τις ευθύνες, δηλώνει επικεφαλής… Κινήματος! Ούτε βέβαια τον κ. Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ηγείται σχήματος 13 κομμάτων (τόσες είναι οι εντελώς αταίριαστες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ).

Η ΔΗΜ.ΑΡ. επομένως, με τον ξεκάθαρο Ευρωπαϊκό προσανατολισμό, θα ήταν θεμιτό και χρήσιμο να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση με την καθόλου ευκαταφρόνητη κοινοβουλευτική στήριξη των 168 βουλευτών. Ο κ. Κουβέλης, λόγω αφόρητων και αλλοπρόσαλλων πιέσεων, τελικά έκανε πισω, ζητώντας μια σίγουρα ανέφικτη Οικουμενική κυβέρνηση. Προφανώς φοβήθηκε ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. θα επωμισθεί το κόστος των σκληρών επιλογών που θα αποφάσιζε η νέα κυβέρνηση. Λες και θα υπάρξει κυβέρνηση η οποία με το καλημέρα, θα εξαφανίσει ύφεση και ανεργία και θα δώσει σε εργαζόμενους και συνταξιούχους γενναίες αυξήσεις, στα πρότυπα της αείμνηστης ΑΤΑ του Ανδρέα (Αυτόματη Τιμαριθμηκή Αναπροσαρμογή, για όσους θυμούνται).

Η Δημοκρατική Αριστερά, προφανώς φοβήθηκε τη συρρίκνωσή της, πιθανόν και την απουσία της από την επόμενη Βουλή. Ενα ενδεχόμενο πολύ σοβαρό. Το ερώτημα όμως είναι: ένα κόμμα υπάρχει για να υπάρχει; Υπάρχει για να εκπροσωπείται από κάποιους βουλευτές, εν καιρώ ειρήνης και ευημερίας; Οχι βέβαια. Για τον κάθε πολιτικό σχηματισμό, έρχεται η κρίσιμη ώρα, σαν και τη σημερινή. Εκεί θα πρέπει να αποδείξει το λόγο ύπαρξής του και τη συνέπεια διακηρύξεων και πράξεων.

Με λίγα λόγια, η πιθανή συρρίκνωση της ΔΗΜ.ΑΡ. δεν θα καταργούσε το χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που εμφανίσθηκε με εκείνο το περίπου ρατσιστικό όνομα ΚΚΕ Εσωτερικού (άρα υπήρχε και ΚΚΕ Εξωτερικού!), συνέχισε με την ΕΑΡ,  ακολούθησε ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου (μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ), συνέχισε με τις μικρές ομάδες (Μπανιάς, Γλέζος κλπ), που σήμερα εμπεριέχονται στο ΣΥΡΙΖΑ, και σήμερα εκφράζεται αυτοτελώς και όσο γίνεται πιο καθαρά, με τη “Δημοκρατική Αριστερά”. Η πιθανή απουσία επομένως από την επόμενη Βουλή του Φ. Κουβελη και των συντρόφων του, σίγουρα δεν θα σήμανε και την κατάργηση του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς. Χώρια βέβαια που υπήρχε το ενδεχόμενο η παρουσία της ΔΗΜ.ΑΡ. να ενισχυθεί, αν το εκλογικό σώμα εκτιμούσε την υπεύθυνη στάση του κόμματος και έβλεπε απτά αποτελέσματα.

Απλές, ως απλοϊκές, σκέψεις ενόψει της νέας περιπέτειας. Ο Θεός να βάλει το χέρι Του. Ας ελπίσουμε ότι δεν μας βαρέθηκε και Εκείνος.