Απειλείται η χρησιμότητά του
Του Τάσου Παππά.
ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, τώρα με αφορμή το Μακεδονικό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης σύρεται σε θέσεις τις οποίες δεν πιστεύει και δεν ταιριάζουν στο προφίλ του κεντρώου πολιτικού. Το είδαμε να συμβαίνει στο παρελθόν και με άλλα θέματα μικρότερης σημασίας. Αυτό γίνεται γιατί δεν ελέγχει το κόμμα του.
Οι αρχηγοί των πολυσυλλεκτικών κομμάτων εξουσίας είναι υποχρεωμένοι να υπολογίζουν τα διάφορα ρεύματα που αναπτύσσονται στο εσωτερικό τους, να παίρνουν υπόψη τους τις ευαισθησίες τμημάτων του εκλογικού ακροατηρίου και να εκτονώνουν τις εντάσεις πριν απειλήσουν την ηγεμονία τους. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συμπεριφέρονται σαν τροχονόμοι.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΕΚ ΤΗΣ ΘΕΣΕΩΣ ΤΟΥΣ αυτοί να δίνουν τον τόνο, να βάζουν τις προτεραιότητες, να καθορίζουν την ατζέντα και να καθοδηγούν με σταθερή πυξίδα το στελεχικό δυναμικό. Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα μεγάλο κόμμα. Παρά τα όσα λέγονται, δεν είναι συμπαγές ιδεολογικά και μονοφωνικό πολιτικά.
Στις τάξεις της συνυπάρχουν ακραίοι εθνικιστές, έξαλλοι αντικομμουνιστές, συντηρητικοί δημοκράτες, λαϊκιστές πλήρους απασχόλησης, σκοταδιστές νέας κοπής, παραδοσιακοί φιλελεύθεροι και νεοφιλελεύθεροι.
Η σύνθεση των απόψεων και η αρμονική συνύπαρξη των κομματαρχών με ηγετικές φιλοδοξίες δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το δυστύχημα για τον κ. Μητσοτάκη είναι ότι το ρεύμα το οποίο εκφράζει είναι μειοψηφικό. Ο καθαρόαιμος νεοφιλελευθερισμός ποτέ δεν απέκτησε ισχυρά ερείσματα στη συντηρητική παράταξη. Θα αναρωτηθεί κάποιος: Τότε γιατί εξέλεξαν για αρχηγό στο παρελθόν τον Κώστα Μητσοτάκη (οι βουλευτές) και πρόσφατα τον Κυριάκο Μητσοτάκη (οι οπαδοί);
Η απάντηση είναι απλή: Εντάξει με την ιδεολογία και την πολιτική, καλές και χρήσιμες είναι για να δημιουργείται η εντύπωση ότι η δημοκρατία λειτουργεί, αλλά το μείζον διακύβευμα είναι η εξουσία. Αν για να την πάρουν πρέπει να εμπιστευθούν πρόσωπα τα οποία θεωρούν φερτά, θα το κάνουν. Ως γνωστόν, η εξουσία είναι το ισχυρότερο αφροδισιακό.
Για χάρη της όλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Και ο Κώστας Μητσοτάκης επιβλήθηκε ως το αντίπαλο δέος του Ανδρέα Παπανδρέου και ο Κυριάκος Μητσοτάκης προκρίθηκε ως το αντίπαλο δέος του Αλέξη Τσίπρα.
Ο πρώτος τα κατάφερε χρησιμοποιώντας θεμιτές και αθέμιτες μεθόδους, ο δεύτερος το επιχειρεί επιστρατεύοντας όλα τα μέσα. Τον πρώτο τον έριξαν με εσωκομματικό πραξικόπημα, τον δεύτερο τον κρατούν αιχμάλωτο οι σκληροί ρεβανσιστές της εθνικιστικής φράξιας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει βιώσει με δραματικό τρόπο τόσο την ανατροπή του πατέρα του όσο και την αποτυχημένη προσπάθεια της αδελφής του να διαδραματίσει αυτόνομο ρόλο στην πολιτική σκηνή.
ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΕΙ η ιστορία. Πάει με τα νερά τους, κάνει εκπτώσεις στις αρχές του, κρύβει τις θέσεις του, ελπίζοντας ότι θα φτάσει στις εκλογές χωρίς προβλήματα και θα τις κερδίσει. Στη συνέχεια, εκτιμά πως η διανομή μερίσματος από τη λεία θα φασκιώσει τις αντιθέσεις. Δεν μπορεί όμως να επιβάλει τις εκλογές. Οσο αυτές καθυστερούν τόσο το άγχος του μεγαλώνει και τον οδηγεί σε σπασμωδικές κινήσεις. Και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάμπτει τόσο υπονομεύεται η βεβαιότητά του για την έκβαση της αναμέτρησης. Κι αυτό του βγάζει εκνευρισμό. Φοβάται μήπως κάποιοι, εντός και εκτός Ν.Δ., αρχίσουν να αμφισβητούν τη χρησιμότητά του.
Ανάγωγα
«Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» λένε οι οπαδοί της γραμμής του 1992 και ταυτοχρόνως καταγγέλλουν τους γείτονες για αλυτρωτικές τάσεις. Ενας τρίτος, καλοπροαίρετος, που ακούει αυτή την άποψη και ξέρει ότι η Μακεδονία γεωγραφικά απλώνεται σε τρεις χώρες ποια εντύπωση θα σχηματίσει; Σε ποια πλευρά θα χρεώσει αλυτρωτικές τάσεις και επεκτατικές βλέψεις;
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
