Αν οι εξαιρέσεις γίνουν κανόνας,
…υπάρχει ελπίδα.
Του Τάσου Παππά.
Το ένα χαστούκι μετά το άλλο δέχεται η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και ιδιαίτερα το πιο ιστορικό κόμμα της, το SPD. Σε πολλές χώρες της Ευρώπης οι σοσιαλιστές βλέπουν τη δύναμή τους να μειώνεται και σε ορισμένες περιπτώσεις φλερτάρουν με την εξαφάνιση (Γαλλία, Ολλανδία). Αν οι εκλογές στην Εσση σε λίγες μέρες δώσουν τα ίδια δυσάρεστα αποτελέσματα με αυτά της Βαυαρίας, το πιθανότερο είναι ότι θα υπάρξουν σοβαρές εξελίξεις στη γερμανική σοσιαλδημοκρατία. Δεν αποκλείεται να έχουμε ακόμη και ανατροπή στην κορυφή. Αν συμβεί αυτό θα είναι η τρίτη φορά μέσα σε δύο χρόνια που το κόμμα θα υποχρεωθεί να αλλάξει ηγεσία.
Θυμίζω ότι πριν από τη Νάλες ήταν ο Σουλτς και πριν απ’ αυτόν ο Γκάμπριελ. Τόσο βαθιά κρίση και τέτοιας έκτασης εκλογική υποχώρηση δεν έχει γνωρίσει το SPD ποτέ στην πολύχρονη ιστορία του. Το κόμμα που ήταν ο προνομιακός συνομιλητής των φτωχών και των μεσαίων στρωμάτων, το κόμμα όπου τα συνδικάτα είχαν σημαντικό ρόλο και επηρέαζαν τη γραμμή του, πνέει τα λοίσθια.
Το εκλογικό ακροατήριο του είχε στείλει τα μηνύματα. Βρήκαν τοίχο. Δεν το έσωσε η συμμετοχή του στον κυβερνητικό συνασπισμό, όπως πίστευαν πολλά κορυφαία στελέχη του, κυρίως εκείνα που έχουν μάθει να λειτουργούν μόνον από θέσεις εξουσίας, ίσως γιατί έχουν ξεχάσει πώς γίνεται η αντιπολίτευση. Ορισμένοι παράγοντές του είχαν εγκαίρως προειδοποιήσει για τους κινδύνους που διατρέχει το κόμμα επιμένοντας να παραμένει στην κυβέρνηση σε ρόλο φτωχού συγγενή.
Ελεγαν ότι το SPD πρέπει να επιστρέψει στην αντιπολίτευση, να συζητήσει διεξοδικά για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, να κάνει γενναία αυτοκριτική και να επιχειρήσει ανανεωμένο πολιτικά και ιδεολογικά να ξανασυνδεθεί με τις κοινωνικές τάξεις που πάντοτε ήταν τα σημεία αναφοράς του. Μειοψήφησαν και στο επίπεδο του στελεχικού δυναμικού και στο επίπεδο της οργανωμένης βάσης.
Ο κυβερνητισμός έχει διαβρώσει το κόμμα από τη βάση μέχρι την κορυφή. Σε διαφορετικό μήκος κύματος επέλεξαν να κινηθούν το σοσιαλιστικό κόμμα της Πορτογαλίας πριν από λίγα χρόνια και το σοσιαλιστικό κόμμα της Ισπανίας εσχάτως. Οι Πορτογάλοι σοσιαλιστές κυβερνούν με τη στήριξη των κομμουνιστών και της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το σχήμα, παρά τις διαφωνίες μεταξύ των εταίρων και τις τρικλοποδιές που βάζουν η εγχώρια αστική τάξη και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, αντέχει και αποδίδει.
Οι Ισπανοί σοσιαλιστές από τη στιγμή που αποφάσισαν να αποστασιοποιηθούν από το βουτηγμένο στη διαφθορά Λαϊκό Κόμμα και να ξεκινήσουν μια προσπάθεια συνεννόησης με την Αριστερά είδαν την επιρροή τους να μεγαλώνει. Ο επικεφαλής τους, Σάντσεθ, περιθωριοποίησε τους βαρόνους του κόμματος που ήταν κολλημένοι στο θέμα των συνεργασιών (μόνο με τη Δεξιά, καμιά επαφή με την Αριστερά), έριξε τον Ραχόι από την πρωθυπουργία και τον οδήγησε στη συνταξιοδότηση, έγινε πρωθυπουργός, συμφώνησε με τους Podemos να περάσουν φιλολαϊκά μέτρα στον προϋπολογισμό και το κόμμα του φιγουράρει στην πρώτη θέση των δημοσκοπήσεων.
Πρόκειται για δύο πολύ σημαντικές εξαιρέσεις. Μάλλον πρέπει να γίνουν ο κανόνας αν θέλει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία να επιστρέψει. Διαφορετικά μπορεί να «βολευτεί» στη θέση της μίζερης συνιστώσας της συντηρητικής παράταξης. Μέχρι να αφομοιωθεί…
Ανάγωγα
Aλλον περιμέναμε να τα βροντήξει (Πάνος Καμμένος), άλλος τα βρόντηξε (Νίκος Κοτζιάς): «Μαλάμω με τη φούρια σου βάρα τα κουμπούρια σου, βάρα τα κουμπούρια σου πανάθεμα τη φούρια σου. Μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές, φυτεύεις βόλια στις καρδιές» (Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου).
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
