Αναμνήσεις που έχουν…
…άρωμα, αλλά είναι ασπρόμαυρες.
Της Σταυρούλας Ξουλίδου (Βουλευτής Θεσσαλονίκης ΑΝ.ΕΛ.)
————————————————————–Ζούμε την εποχή μιας νέας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Το ζητούμενο είναι τι είδους σχολική τάξη θέλουμε. Είναι με τις παρούσες συνθήκες η τάξη που εξασφαλίζει ηρεμία, διάθεση, κατάρτιση, καλές προθέσεις, ψυχική ανάταση, σωματική διάπλαση, περιβαλλοντική αγωγή, καλά επιφωνήματα;
Από την μια έχουμε την «οικογενειακή τάξη» που θέλει τους δασκάλους γνώστες των παιδικών ψυχολογικών προβλημάτων κι ενώ θα λύνουν κλάσματα, ταυτόχρονα να απαλύνουν και ψυχικά τραύματα.
Από την άλλη έχουμε την «πολιτική τάξη» που παίζει με τον «μέλλοντα χρόνο» των μαθητών, τον «τετελεσμένο μέλλοντα» των εκπαιδευτικών και τον «αόριστο χρόνο» των γονιών.
Πολλοί έγραψαν ότι οι γενιές μετά τον πόλεμο του 1940 και τον εμφύλιο ήταν τυχερές, αλλά κι άτυχες μαζί. Πρώτα απ’ όλα η γενιά του ΄50 έζησε όλη τη μιζέρια και τη βαριά ατμόσφαιρα που ακολούθησε την φρίκη της κατοχής και του πολέμου. Πολύ διαφορετικά ήταν τα όνειρα και τα προβλήματα της γενιάς του ΄60 με την μαζική μετανάστευση στις φάμπρικες της Αμερικής, της Αυστραλίας, του Καναδά και της Ευρώπης. Άλλα τα όνειρα της γενιάς της μεταπολίτευσης μετά το ΄70.
Εκείνο όμως που είναι κοινά αποδεκτό είναι ότι όλες αυτές οι γενιές απέδρασαν κι αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο όνειρο και την φαντασία της παιδικής ηλικίας.
Οι τελευταίες γενιές μεγάλωσαν με το όνειρο μιας κοινωνικής δικαιοσύνης, με τα τραγούδια του Χατζηδάκη και του Θεοδωράκη, με τις ασπρόμαυρες ταινίες στα θερινά σινεμά, με το άρωμα του γιασεμιού στις γειτονιές, με το κίνημα των «παιδιών των λουλουδιών» και τους ρυθμούς των Doors και των Rolling Stones.
Η σχολική ποδιά με τον άσπρο γιακά, το δυνατό χτύπημα στο χέρι από τον χάρακα, τα γκρίζα και μουντά συναισθήματα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση των ονείρων και της προσωπικότητας όλων μας, που μεγαλώσαμε το τελευταίο μισό του αιώνα που πέρασε.
Αναμνήσεις που έχουν άρωμα, αλλά είναι ασπρόμαυρες.
Οφείλουμε λοιπόν να προσπαθήσουμε όλοι όσοι εργαζόμαστε στο χώρο που διαμορφώνονται συνειδήσεις και ψυχές κι ειδικά εμείς που νομοθετούμε για την παιδεία, οι αναμνήσεις και τα όνειρα των παιδιών μας να έχουν τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
