Αλλαγή στα τυφλά, αλλά..
…αναπόφευκτη.
Του Παναγιώτη Φλωρίδη.
Την δεκαετία κοντά στο 1980 το ΠΑΣΟΚ φαινόταν ότι καλπάζει προς την εξουσία. Δεν ήταν όμως μόνο οι δημοσιοποιήσεις που έδειχναν την αλματώδη άνοδό του. Υπήρχαν δείγματα πολύ πιο αξιόπιστα από τα τότε γκάλοπ. Το ΠΑΣΟΚ είχε κατακυριεύσει το συνδικαλισμό, ενώ σάρωνε στις Αυτοδιοικητικές εκλογές. Ωσπου το 1981 ήλθε η εντυπωσιακή νίκη με το 48%.
Σήμερα όλα δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφώς πρώτο κόμμα με τη διαφορά από τη Ν.Δ. να κυμαίνεται από 6% έως 10,5%. Και αυτή η διαφορά είναι γνωστό ότι στην κάλπη μεγεθύνεται σαρωτικά, αφού οι αναποφάσιστοι, ακολουθούν αυτόν που έχει την «παράσταση νίκης». Ετσι η αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαντάζει καθόλου απίθανη.
Συμβαίνει όμως κάτι παράδοξο σε σχέση με το 1981. Ο ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλισμό π.χ. καταγράφει ισχνά ποσοστά με μια νίκη “που και που”, όπως αυτή στους εκπαιδευτικούς του νομού μας πρόσφατα. Στη δε Τοπική Αυτοδιοίκηση τα ποσοστά που πετυχαίνει η επίδοξη κυβέρνηση είναι περίπου τραγικά. Στο νομό μας για παράδειγμα, στα Δημοτικά συμβούλια των δυο δήμων εκλέχθηκαν 68 σύμβουλοι (41στο Κιλκίς και 27 στην Παιονία). Σ’ αυτόν τον τεράστιο αριθμό οι παρατάξεις που στήριζε, άτυπα πλην σαφώς ο ΣΥΡΙΖΑ, εξέλεξαν μόνο δυο συμβούλους.
Την ίδια ώρα καταγράφεται ένα άλλο στοιχείο, μικρότερης σημασίας ίσως, αλλά ενδεικτικό κι αυτό: το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ιστορική “ΑΥΓΗ”. Οι πωλήσεις λοιπόν του δημοσιογραφικού οργάνου της “αυριανής κυβέρνησης”, αντιστοιχούν στο ένα τρίτο των πωλήσεων του “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ”. Το επίσημο όργανο ενός ΚΚΕ που παλεύει γύρω στο 6%-7%.
Όλα τα παραπάνω σε καμμιά περίπτωση δεν πιστοποιούν ότι η κατάσταση μπορεί να ανατραπεί ως τυχαία και περιστασιακή. Η εξέλιξη έχει παγιωθεί, παρά το γεγονός ότι σαφώς οι πολλοί ψηφοφόροι βαδίζουν στο άγνωστο, πλην όμως με βάρκα την ελπίδα. Μια ελπίδα, που, παρά την χαμηλή της φλόγα, εδράζεται στο γεγονός ότι πια “δεν πάει άλλο”. Και δεν πάει άλλο γιατί κάθε τρεις και λίγο, μόλις οι κυβερνώντες μιλήσουν για κάποια επιτυχία και για κάποιο τέλος της Τρόικας, του ΔΝΤ, των Μνημονίων κλπ έρχεται ένας Σόιμπλε, ένας Γιούνκερ, μια Μέρκελ και τους επαναφέρουν στην τάξη.
Η πλειοψηφία δεν έχει σαφή εικόνα για το αύριο. Εχει όμως την πεποίθηση ότι “Δεν πάει άλλο”. Και ότι δεν έχει να χάσει τίποτε. Παρά μόνο τα δεσμά της, όπως έλεγε το κλασικό “τσιτάτο”. Η αλλαγή θα γίνει στα τυφλά. Γι’ αυτό και θα έχει κινδύνους. Είναι όμως μια αλλαγή.
Άρθρο στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ
