Αιμα και Χρυσος
Της Ελεάννας Ιωαννίδου (Συνεκπρόσωπος των Οικολόγων Πράσινων)
Η συνταγή είναι παλιά και δοκιμασμένη: “Διαίρει και βασίλευε”. Στον ασφυκτικό οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό κλοιό που επιβάλλουν στην ελληνική κοινωνία οι πολιτικές επιλογές κυβέρνησης και
τρόικας, η κοινωνική βία γίνεται εργαλείο στα χέρια της εξουσίας, αφορώντας όλο και ευρύτερες κοινωνικές ομάδες που τεχνηέντως στρέφονται η μία απέναντι στην άλλη. Σ’ αυτές τις συνθήκες πάντα ο
μεγάλος χαμένος είναι το συλλογικό συμφέρον, η βιωσιμότητα και το περιβάλλον.
Ο κοινωνικός αυτοματισμός ήταν αναπόφευκτο ότι σύντομα θα γενικευόταν και θα μετακόμιζε από τα κέντρα των πόλεων στην περιφέρεια. Εκεί, όμως, στις κοινωνίες, όπου πολλοί άνθρωποι ζουν μαζί παιδιόθεν, η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού που προκαλεί είναι δυσεπανόρθωτη.
Την περασμένη Τρίτη στις Σκουριές Χαλκιδικής οι κάτοικοι μιας μικρής τοπικής κοινωνίας βίωσαν το ξέσπασμα μιας πρωτοφανούς μεταξύ τους βίας. Αφορμή, η εξόρυξη χρυσού. Αιτία, η εργασιακή ανασφάλεια μιας κοινωνικής ομάδας απέναντι στην αντίρροπη αγωνία άλλης κοινωνικής ομάδας για το μέλλον του τόπου τους. Τα προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα τροφοδότησαν το μίσος, που τα ανατροφοδοτεί, σε έναν φαύλο κύκλο αυτοκαταστροφής της μικρής κοινωνίας της Χαλκιδικής.
Το υπόβαθρο της σύγκρουσης είχε χτιστεί αριστοτεχνικά από τους επίσημους φορείς της Πολιτείας, υπουργείο περιβάλλοντος, δήμαρχο και αστυνομία, σε αγαστή συνεργασία με τους ανθρώπους της μεταλλευτικής εταιρίας. Το σκηνικό της σύγκρουσης, συμβολικό: το φυλάκιο, το παρατηρητήριο που έστησαν ενεργοί πολίτες στο βουνό, για να κάνουν αυτό που δεν έκανε τόσα χρόνια η πολιτεία: να ελέγχουν τις εργασίες της μεταλλουργίας. Η συμπλοκή είχε όλα τα στοιχεία μιας πραγματικής σύρραξης. Και τα παιδιά των ανθρώπων που αλληλοχτυπήθηκαν την επόμενη μέρα πήγαν στο ίδιο σχολείο.
Στο κλίμα απαξίωσης των συλλογικών αγαθών, υποτίμησης της εργασίας, διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής και γενίκευσης της απόγνωσης στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, η καταλήστευση των φυσικών πόρων προβάλλει ως μονόδρομος, που πείθει ανθρώπους που δεν έχουν άλλη έγνοια από την φυσική τους επιβίωση, να συγκρουσθούν με αυτούς που συνεχίζουν να διεκδικούν ένα βιώσιμο μέλλον για τα παιδιά τους. Και κάπου εκεί ένα καλύτερο μέλλον χάνεται, πριν καν διεκδικηθεί.
Αυτό, όμως, που χρειαζόμαστε σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι να ξανασχεδιάσουμε την οικονομία μας με επίκεντρο τον άνθρωπο, τα δικαιώματα και την ποιότητα της ζωής μας και των επόμενων γενεών, και
στόχο την ταυτόχρονη διέξοδο από την οικονομική, περιβαλλοντική και κοινωνική κρίση. Και να μην ξεχνάμε πως καμία “ανάπτυξη” δεν μπορεί να θεμελιωθεί στη βία.
*Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
