Ήπια κριτική
Του Γιώργου Σταματόπουλου.
Σαφώς και δεν ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ για την κακοδαιμονία της χώρας, είναι ηλίου φαεινότερον ποιος οδήγησε τη χώρα στην άβυσσο της φτώχειας και της σχεδόν χρεοκοπίας. Ας πάψουν λοιπόν οι άνθρωποι των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ) να ωρύονται και να ομιλούν για πολιτική και ηθική ανεντιμότητα στελεχών της κυβέρνησης.
Θα έπρεπε να ντρέπονται όταν σηκώνουν τον δείκτη της ηθικής και πολιτικής ακεραιότητας. Τέτοια υποκρισία και τέτοιο θράσος προκαλούν τον κοινό νου (παρότι ο τελευταίος συνήθως αποδεικνύεται ότι έχει κοντή μνήμη). Αυτοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα να κρίνουν ή ας το κάνουν με συστολή, διότι τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες καταλήστεψαν τον πλούτο της χώρας.
Εκείνο που ξενίζει είναι ότι οι νέοι «αριστεροί» διαχειριστές της εξουσίας και κάτοχοι πλέον κυβερνητικών θώκων δεν δείχνουν μια νέα ηθική-πολιτική· ακολουθούν τ’ αχνάρια των προηγούμενων, με προσήλωση μάλιστα θα ‘λεγε κανείς. Δεν ξενίζει απλώς η τέτοια συμπεριφορά και τακτική τους· καταπλήσσει. Πώς είναι δυνατόν να επέρχεται τέτοια μετάλλαξη; (Ετσι μόνο μπορεί να ερμηνευτεί η διαφορετική συμπεριφορά).
Υπάρχει μήπως κάποιος εξουσιαστικός ιός που διεισδύει στα κύτταρα (νοϊκά και ψυχικά) και τα μολύνει; Είχαν από καιρό (σαν έτοιμοι από καιρό) τέτοιο πάθος να αρπάξουν τις καρέκλες; Ηταν τόσο έντονο το αντιδεξιό τους μένος ώστε να δηλητηριαστούν απ’ αυτό και να καταντήσουν σχεδόν ίδιοι με τους προηγούμενους; Ποιος ξέρει.
Ακόμη κι έτσι (δεν ξέρουμε τι ισχύει) η κριτική προς τη νέα κυβέρνηση δεν ήταν κακόπιστη, τα στελέχη όμως της κυβέρνησης με τα λόγια τους και τις πράξεις τους (ή την απραξία τους) δυναμίτισαν την κριτική εξωθώντας την ενίοτε στα άκρα και στην ξηρότητα, την κατάντησαν επιθετική.
Οι ίδιοι φταίνε και όχι όσοι τους κατακρίνουν. Κάτι επίσης άκομψο είναι ο ειρωνικός τόνος της φωνής τους όταν προβάλλουν το επιχείρημα ότι τον Σεπτέμβριο όλοι γνώριζαν για την υπογραφή του Μνημονίου και άρα, τώρα δεν έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται. Πρόκειται για αισχρό επιχείρημα, μάλλον για αισχρή ειρωνεία.
Ας αποδείξουν με δυο-τρεις έστω και ήσσονος σημασίας πράξεις τους ότι μπορεί να φυσήξει ένα αεράκι αξιοκρατίας και δικαιοσύνης. Μπορούν; Με παραδείγματα γίνεται η εκπαίδευση, με παραδείγματα γράφονται τα βιβλία και η Ιστορία.
Οι σπασμωδικές κυβερνητικές κινήσεις δείχνουν ότι ήσαν ανέτοιμοι να κυβερνήσουν· ήσαν έτοιμοι μόνο για την υφαρπαγή της εξουσίας. Αυτό από μόνο του δεν αρκεί, απαιτείται κόπος, διαφάνεια και διάλογος για να ανθήσει η δημοκρατία, έστω μερικά κομμάτια της.
Εάν συνεχίσουν να κυβερνούν όπως έχουν κάνει ώς τώρα, τα βλέπω λίγα τα ψωμιά τους. Μόνο τους μέλημα φαίνεται η κατάκτηση του εξουσιαστικού μηχανισμού και όχι το άπλωμα της εξουσίας στην κοινωνία (έστω και υπό το αβάσταχτο βάρος του Μνημονίου). Και αυτό δεν έχει σχέση με την Αριστερά.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
