Ένοχες σιωπές
Του Χρήστου Σπίγκου.
Το παράδειγμα της Σοφίας Μπεκατώρου και των άλλων θυμάτων παρόμοιας βίας ανέδειξε ένα ακόμα πρόβλημα.
Πρόκειται για τη σιωπή που λειτουργεί ενσυνειδήτως ως ασπίδα αυτοπροστασίας των αυτοπτών και των αυτήκοων μαρτύρων.
Οι τελευταίοι, με κίνητρο την αποφυγή ανεπιθύμητων προσωπικών «εμπλοκών», προσφέρουν απλόχερα σωτήρια κάλυψη σε πάσης φύσεως ενόχους.
Από τον «φιλήσυχο» διαβάτη που σκύβει το κεφάλι μπροστά στο ατύχημα που έγινε μπροστά του, μέχρι το φιλόδοξο μεσαίο στέλεχος που παριστάνει τον ανήξερο για το οικονομικό ή μη έγκλημα του ισχυρού ανώτατου αξιωματούχου η ευθύνη παραμένει ίδια.
Το ελαφρυντικό των επιπτώσεων μιας επικίνδυνης μαρτυρίας δεν είναι αρκετό να σβήσει τη συνενοχή της υποκριτικής σιωπής.
Στην επαγγελματική μας πορεία είδαμε και ακούσαμε πολλά. Ο φόβος της δυσμένειας από την ένοχη υπηρεσιακή ισχύ εδραιώνει ιδιότυπο καθεστώς συναινετικής σιωπής, κάτι σαν ομερτά δηλαδή.
Ο ψίθυρος μεταξύ κωφών δηλητηριάζει συνειδήσεις και το χαμόγελο της υποτέλειας διδάσκει το προαπαιτούμενο της καριέρας.
Η προσδοκία της εξέλιξης στον στίβο της καθημερινότητας μετατρέπει τον βιαστή σε «θύμα» «πρό(σ)κλησης», το θανατηφόρο ατύχημα του ανυποψίαστου σε «απροσεξία», και τον χρηματισμό σε «παρεξήγηση».
Το τέλος της διαδρομής διαλύει τους φόβους και απελευθερώνει τις φωνές.
Τα καθυστερημένα δάκρυα δημιουργούν φλογερά πρωτοσέλιδα και ανεβασμένα τηλεοπτικά ποσοστά.
Οι πληγές όμως χαίνουν, και τα σκυμμένα κεφάλια πληθαίνουν. Η αλήθεια συνεχίζει να έρπει από αυτί σε αυτί, και ο(η) ανυπεράσπιστος(η) κάθε στιγμή κινδυνεύει.
Είναι ώρα τα μνημόσυνα να γίνουν δικαστήρια, και το δίκιο η αρχή του τέλους του κακού.
