Ένας τιτουλάριος υπουργός
Του Παντελή Μπουκάλα.
Ταχύτατη και οδυνηρή η μετάβαση από την περίοδο του καθολικού αυτοθαυμασμού στην περίοδο της γενικευμένης αγωνίας, που την επιδεινώνει η αμήχανη και «συμπτωματική» κυβερνητική αντιμετώπιση του δεύτερου κύματος της πανδημίας. Για πτώση πρόκειται, όχι για απλή μετάβαση. Οταν με υγειονομικά επιχειρήματα του τύπου «δεν είναι επικίνδυνος ο συνωστισμός για δυο – τρεις ώρες» (Χάρης Θεοχάρης έφα) δόθηκε το προβάδισμα στους δείκτες του τουρισμού και της οικονομίας, δόθηκε συγχρόνως και το μήνυμα της πάνδημης χαλάρωσης.
Εσκεμμένα ελάχιστοι οι δειγματοληπτικοί έλεγχοι στις πύλες της χώρας, υποστύλωναν απλώς την επίσημη σιγουριά πως όλα πάνε καλά. Οταν όμως τα υποστυλώματα είναι κατασκευασμένα με πειραγμένα υλικά, τίποτε δεν πάει καλά. Το οικοδόμημα, όσο στολισμένο, δεν θ’ αντέξει. Οπως κι έγινε. Το στοίχημα κορώνα-γράμματα ήρθε κορωνοϊός.
Πολύ γρήγορα, πριν καν ανθήσουν κάποια χαμόγελα, οι αριθμοί θυμάτων και κρουσμάτων έπαψαν να είναι ανεκτοί, αν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί ανεκτός ο θάνατος συνανθρώπων μας. Αυτοσυστηθήκαμε σαν οικουμενικό παράδειγμα αντιμετώπισης του κορωνοϊού, αυτοδιαφημιστήκαμε σαν ο ασφαλέστερος τουριστικός προορισμός, πλην, μασώντας τις δάφνες, υπνωτιστήκαμε. Μετά τον Ιούλιο εμπιστευτήκαμε τον ήλιο και τις υψηλές θερμοκρασίες σαν να επρόκειτο για το απόλυτο αντιπανδημικό όπλο, παρότι οι επιστήμονες επέμεναν στην προειδοποιητική άποψή τους πως η ηλιακή ασπίδα είναι διάτρητη, αν όχι σκέτος μύθος. Αλλά έχει ήδη γίνει σαφές ότι η πολιτική συνεκτιμά ολοένα και λιγότερο τον επιστημονικό λόγο κατά την ώρα των αποφάσεών της.
Η εσπευσμένη επανεμφάνιση του υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας σε τηλεοπτικά μίνι διαγγέλματα μόνο το ενδιαφέρον των επιθεωρησιογράφων ανανέωσε: τι πιο γκροτέσκο, τι πιο αυτογελοιογραφούμενο, από έναν αρμόδιο που νουθετεί το πανελλήνιο φορώντας μάσκα στον αντισηπτικό, ασφαλή χώρο του υπουργείου ή του στούντιο, με κανέναν κοντά του; Η υπερβολή ακυρώνει εν τη γενέσει του τον φρονηματιστικό του λόγο.
Το «παράδοξο Χαρδαλιά», πάντως, δεν είναι το μοναδικό. Αποκαλυπτικότερο είναι το «παράδοξο Κικίλια»: Ο υπουργός Υγείας, ο δημοφιλέστερος της κυβέρνησης κατά τις δημοσκοπήσεις, κυρίως δε ο επιτυχημένος, αφού κρίθηκε διατηρητέος στον οιονεί ανασχηματισμό, έχει υποστεί τέτοιαν αφαίρεση αρμοδιοτήτων, ώστε η εξουσία του να μην είναι μεγαλύτερη από την εξουσία ενός τιτουλαρίου. Αλλά με έναν επί ψιλώ ονόματι υπουργό Υγείας, γιατί να αναμένεται υψηλός ο δείκτης εμπιστοσύνης προς τις κυβερνητικές «θεραπευτικές» επιλογές;
Άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
