Ένας Παπουτσέλης της πολιτικής
Του Αλέξη Σπυρόπουλου.
«Η καθαρή στόχευση είναι, να επιστρέψει ο ΠΑΟΚ στα πρότερα κυβικά του. Ιστορικός, συμπαθής, ανώδυνος. Να λυγίσει. Εάν γονατίσει, ακόμη καλύτερα».
Γνωρίζω από κοινωνική συναναστροφή ένα ευφυή άνθρωπο, κοντινό στον κύριο Αυγενάκη. Κομματικά κοντινό, εννοώ. Τη νύχτα της νίκης της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές τον Ιούλιο ήταν μαζί, οι δύο, μέσα στο γραφείο του κόμματος. Ανέβασαν και φωτογραφία, περιχαρείς φυσικά. Οταν ξανασυνάντησα το φθινόπωρο στην Αθήνα αυτόν τον ευφυή άνθρωπο, ήδη ο κύριος Αυγενάκης ήταν υπουργός. “Ηλεκτρική καρέκλα, αλλά κάποιος έπρεπε να καθήσει” μου είπε.
Σε τέτοιες καρέκλες, πρώτα γράφεις (και κρατάς φυλαγμένη στο πρώτο συρτάρι) επιστολή παραίτησης κι ύστερα κάθεσαι. Δεν ξέρω εάν ο κύριος Αυγενάκης διαθέτει την πολιτική διορατικότητα, να έχει από τότε έτοιμη την επιστολή. Ειδάλλως, ας ξεκινήσει να τη συντάσσει. Θα χρειαστεί, πολύ σύντομα. Η στιγμή της επιβεβαίωσης του αναλώσιμου, κιόλας έφτασε. Τον προσπέρασε, μη πω. Ο Ολυμπιακός του την πέφτει, περίπου όσο ο ΠΑΟΚ. Καμία σωτηρία, που λένε.
Δεν θα έχει κανείς να θυμάται κάτι άλλο, από το πέρασμα του κυρίου Αυγενάκη στον αθλητισμό. Μου θυμίζει κάτι διαιτητές που φυτεύονται για να δώσουν το κρίσιμο πέναλτι κι έπειτα, όταν πλέον παύουν να είναι χρήσιμοι, το κεφάλι δεν τους το παίρνει ο αδικηθείς, προλαβαίνει και τους το παίρνει πρώτος ο ευνοηθείς. Επόμενοι, για το επόμενο κρίσιμο πέναλτι, έτσι κι αλλιώς πάντοτε θα βρίσκονται εύκαιροι.
Αξιολύπητο, κατά βάθος. Ο κύριος Αυγενάκης της πολιτικής, είναι ένας Παπουτσέλης της διαιτησίας. Εδωσε το ένα και μοναδικό famous πέναλτι της σταδιοδρομίας του, το έγραψε η ιστορία, το πέναλτι μέτρησε υπό την έννοια ότι παρήγαγε ισχυρό αποτέλεσμα, και αυτός που τον έβαλε να το κάνει, αυτός του πήρε και τη σφυρίχτρα μετά. Επόμενοι, εννοείται, βρέθηκαν. Οπως πάντα.
Από μια απόσταση ψυχραιμίας, ευθύς εξαρχής ήταν ολοφάνερο πως ο ΠΑΟΚ δεν επρόκειτο να…υποβιβαστεί. Ούτε η Ξάνθη, καν. Τα μηνύματα, ότι εάν κάτσουν φρόνιμα θ’ αντιμετωπιστούν με κατανόηση και επιείκεια, ταξίδεψαν από τις πρώτες ώρες. Κανείς δεν θέλει, να υποβιβαστεί ο ΠΑΟΚ. Ούτε ο κύριος Μαρινάκης! Τι θέλουν; Τα εξής δύο. Το βραχυπρόθεσμο, επιτέλους να ξαναπάρει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα. Οι Πρέσπες ήταν η ακροτελεύτια δικαιολογία. Και το μεσομακροπρόθεσμο, να φανεί πέραν πάσης αμφιβολίας ποιος (γύρισε και) κάνει πάλι κουμάντο στη γειτονιά.
Η καθαρή στόχευση είναι, να επιστρέψει ο ΠΑΟΚ στα πρότερα κυβικά του. Ιστορικός, συμπαθής, ανώδυνος. Να λυγίσει. Εάν γονατίσει, ακόμη καλύτερα. Ο ΠΑΟΚ “δεν μπορεί” κάθε σεζόν, από την αφετηρία, να είναι διεκδικητής τροπαίων. Συστηματικός, ανταγωνιστικός, ενοχλητικός. Ο ΠΑΟΚ “μπορεί” να παίρνει κάτι, με τη συνήθη (στη ροή των δεκαετιών) συχνότητα. Δηλαδή, ένα στη χάση κι άλλο ένα στη φέξη. Σαν να λέμε, μένουμε εδώ αλλά πάμε και καναδυό Σαββατοκύριακα (από τα 52 του χρόνου) βόλτα στην “ερωτική Θεσσαλονίκη”. Μέχρι εκεί.
Οπως και να ‘χει, το γκολ μπήκε. Και είναι πιο καθοριστικό, αυτό το ένα, από τα 14+5 γκολ που έχει βάλει εφέτος σε Ελλάδα+Ευρώπη ο καλός σέντερ-φορ του Ολυμπιακού, ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο, παραδοσιακά οι δικηγόροι μετράνε πιο πολύ από τους σέντερ-φορ. Ο ΠΑΟΚ δέχθηκε το γκολ, λοιπόν. Είναι σε νοκ-ντάουν φάση. Η άμυνά του, επίσης έχει τα εξής δύο σκέλη. Το βραχυπρόθεσμο και το μεσομακροπρόθεσμο. Το μεσομακροπρόθεσμο, είναι δουλειά του Ιβάν Σαββίδη. Η οκταετία του στον χώρο, δηλοί πως είναι ικανός σκακιστής. Θα προγραμματίσει, και θα βάλει στη σειρά, τις κινήσεις που εμείς θα τις δούμε εν καιρώ.
Το βραχυπρόθεσμο, είναι και αυτό δουλειά του Ιβάν Σαββίδη αλλά σε διαφορετικό επίπεδο. Εδώ+τώρα προέχει να προστατευθεί, σαν να είναι το πιο πολύτιμο λιθάρι, το ποδοσφαιρικό τμήμα του κλαμπ. Την “καλύτερη άμυνα” δεν θα την παίξουν οι νομικοί, οι αξιωματούχοι της ΠΑΕ, ο κόσμος, ο Τύπος, οι πολιτικοί. Η καλύτερη άμυνα είναι το κανονικό ποδόσφαιρο. Και καθόλου λιγότερο από το κανονικό ποδόσφαιρο, μ’ ένα ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός να έρχεται σε τέσσερις εβδομάδες, ο πολιτισμός. Η αυτοσυγκράτηση και η αυτοκυριαρχία. Το γκολ, αντί για τη χειρονομία ή τη βρισιά.
Η τιμωρία του ΠΑΟΚ, είναι υπόθεση που επί εβδομάδες θα σέρνεται εδώ κι εκεί. Οσο σέρνεται, ο κίνδυνος είναι να πειράξει ανεπανόρθωτα το μυαλό των ποδοσφαιριστών. Εάν όλες αυτές τις εβδομάδες επιτραπεί να διεισδύσει στο μυαλό τους ο ιός ότι παίζουν τζάμπα-και-βερεσέ, μάταια, έστω ένας ιός αμφιβολίας και ανασφάλειας, τότε οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ θα εξουθενωθούν. Εξουθενωμένοι, αναπόφευκτα θα υποχωρήσουν. Οπότε (στο μεγάθυμο πνεύμα κατανόησης και επιείκειας) δεν θα χρειάζεται…ούτε βαθμοί, εν τέλει, να τους αφαιρεθούν. Θα έχουν χάσει το πρωτάθλημα “μέσα στους αγωνιστικούς χώρους”. Αρα, “τι θέλετε και μιλάτε;”
Στο τετράμηνο μπροστά, ως τον Μάιο, η δουλειά των παικτών του ΠΑΟΚ είναι να “τρέξουν” ένα ποδόσφαιρο σαν το περσινό. Αλογα, προσηλωμένα. Με παρωπίδες. Αυτό μόνον, θα κάνει ακραία δύσκολο τον στόχο του ανταγωνισμού. Ο,τι άλλο, θα διευκολύνει τον στόχο του ανταγωνισμού. Η έμπνευση να το τρέξουν, είναι δουλειά κατ’ αρχήν του Ιβάν Σαββίδη. Δευτερευόντως, και του σταφ περί την ομάδα. Ρόλο εδώ όμως, έχουν να παίξουν και οι οπαδοί στην κερκίδα. Να συντελέσουν “επί τόπου” και αυτοί, στο κάθε δίωρο του κάθε εντός έδρας ματς, στην απόλυτη προσήλωση των παικτών (όχι στον Μητσοτάκη, όχι στον Μαρινάκη, όχι στον Αυγενάκη, μονάχα) στο αγωνιστικό.
Οι διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια κατά Μητσοτάκη/Μαρινάκη/Αυγενάκη ή όποιου άλλου -άκη, είναι πολύ ωραία για τις άλλες έξι ημέρες και είκοσι δύο ώρες της εβδομάδας. Στον δρόμο. Το γήπεδο είναι για το ποδόσφαιρο.
Άρθρο στο sdna
