Ένας είναι ο εχθρός
Του Θανάση Καρτερού.
Περσινά, γλυκά, σταφύλια, θα πει ο θιασώτης των νέων στρατηγικών, στις νέες συνθήκες. Δεν θα έχει και άδικο. Μόνο που, με όσα γίνονται τώρα στη Συρία, με τους πυραύλους που εξαπέλυσε ο Τραμπ εναντίον αμάχων, για να τιμωρήσει τη σφαγή με χημικά άλλων αμάχων, η Ιστορία επαναλαμβάνεται.
Είναι αλήθεια ότι εκείνο το παλιό «ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός» έχει ξεθυμάνει. Και ας μην φορτώσουν στον ΣΥΡΙΖΑ οι προτεστάντες και οι καλβινιστές της Αριστεράς την παρακμή του. Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι των δεκαετιών, για να μπορεί κάποιος να φορτώσει σε ένα κόμμα, ή μια κυβέρνηση, τα αναντίστοιχα με όσα γίνονται σήμερα στον κόσμο αντι-ιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά. Τα οποία, υπήρξε μια εποχή όχι τόσο μακρινή, που ώθησαν σε τέτοιες κινητοποιήσεις, σε όλο τον πλανήτη, ώστε να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις. Και σε ζητήματα ειρήνης και αφοπλισμού, και σε ζητήματα ειρήνης και πολέμου, όπως για παράδειγμα στην Ινδοκίνα.
Περσινά, γλυκά, σταφύλια, θα πει ο θιασώτης των νέων στρατηγικών, στις νέες συνθήκες. Δεν θα έχει και άδικο. Μόνο που, με όσα γίνονται τώρα στη Συρία, με τους πυραύλους που εξαπέλυσε ο Τραμπ εναντίον αμάχων, για να τιμωρήσει τη σφαγή με χημικά άλλων αμάχων, η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Και όχι ως φάρσα. Παλιότερα, τα ανύπαρκτα όπλα του Σαντάμ οδήγησαν σε έναν αιματηρό πόλεμο, που αποσταθεροποίησε όλη την περιοχή. Ακόμα παλιότερα, η δήθεν επίθεση σε αμερικάνικα πλοία, από το Βόρειο Βιετνάμ, έδωσε το έναυσμα για τους αμερικάνικους βομβαρδισμούς του Ανόι.
Με τα τωρινά ενισχύεται η εντύπωση ότι όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Τραμπ βρήκε τον ένοχο της επίθεσης με χημικά. Και αποφάσισε να τον τιμωρήσει, επικαλούμενος από τη μια τον Θεό, κι από την άλλη -πιο παλιό κι από τις πέτρες…- το εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ. Οι μεγάλοι Ευρωπαίοι έσπευσαν -άλλο πιο παλιό κ.λπ.- να στηρίξουν την επίθεση. Οι Ρώσοι -τρίτο πιο παλιό κ.λπ.- έσπευσαν να την καταδικάσουν. Οι Τούρκοι -παλιά τους τέχνη αυτοί- τη χειροκρότησαν. Κι από το φονικό κουβάρι, φοβάμαι ότι ένα είναι το συμπέρασμα: Ο ιμπεριαλισμός παραμένει ιμπεριαλισμός. Και εγκληματεί τόσο περισσότερο, όσο λιγότερες αντιστάσεις βρίσκει.
Αναρωτιέμαι μήπως αποκτά μια νέα επικαιρότητα εκείνο το «ένας είναι ο εχθρός». Διότι, όσες αναλύσεις κι αν κάνεις, όσες ανανεώσεις κι αν διαπράξεις, οι κτήτορες του κόσμου παραμένουν πιστοί στην παλιά, λαίμαργη φύση τους. Με το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, την Κύπρο, την Ελλάδα, τους πάντες, στην πιατέλα τους. Ποιος αριστερός μπορεί να τους εύχεται καλή όρεξη;
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
