My Twitter Feed

7 Ιανουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

“Μας έφεραν εδώ να μας σώσουν;” -

Πέμπτη, 7 Ιανουαρίου, 2021

Πρόταση 5,7 εκ. για ύδρευση Παιονίας -

Τρίτη, 5 Ιανουαρίου, 2021

Μίνι λίφτινγκ σε σχολεία -

Τρίτη, 5 Ιανουαρίου, 2021

Ο Γεωργαντάς με την πρόεδρο ΗΔΙΚΑ -

Τρίτη, 5 Ιανουαρίου, 2021

ΚΚΕ: Επίσκεψη λόγω κορονοϊού -

Τρίτη, 5 Ιανουαρίου, 2021

Ξανά στη θλιβερή “κανονικότητα” -

Τρίτη, 5 Ιανουαρίου, 2021

Αποχαιρετισμός στον Γιώργο Γίτσο -

Τρίτη, 5 Ιανουαρίου, 2021

ΝΔ: Δυσαρέσκεια στη Βόρ. Ελλάδα -

Τρίτη, 5 Ιανουαρίου, 2021

Όλοι στους δρόμους πλην…

…των πολλών.


Τα τελευταία χρόνια, στις θλιβερές για το μέγεθος -πληθυσμιακό και ιστορικό- της Θεσσαλονίκης, άλλοτε τρεις, άλλοτε τέσσερις συγκεντρώσεις για την Εργατική Πρωτομαγιά, με άθροισμα ούτε καν τους 4.000 εργαζόμενους και συνταξιούχους (κυρίως), το κεντρικό αίτημα ήταν και είναι εκτός από την αναίρεση των Μνημονίων, η ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος!

Αυτήν την ενότητα ζητούν το Εργατικό Κέντρο με την πασοκική του διοίκηση, κάποια πρωτοβάθμια σωματεία εκτός κηδεμονίας, οι αποκλειστικοί αγωνιστές της ΛΑΕ, το ΚΚΕ με το ΠΑΜΕ του, ο ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς να εμφανίζονται ποτέ στις συγκεντρώσεις τα στελέχη της γαλάζιας ΔΑΚΕ και του ΠΑΣΟΚ. Όλοι ζητούν ενότητα στις χωριστές συγκεντρώσεις και -εντελώς ενωτικά- βρίζουν ο ένας τον άλλο.

Όχι, δεν ζητούν ενότητα οι μπαχαλάκηδες, διότι αυτοί έχουν για ίνδαλμα τον Νετσάγιεφ και όραμα την καταστροφή της άδικης κοινωνίας ασχέτως αν οι παράπλευρες απώλειες συμπεριλάβουν και το σύνολο των προλετάριων, εργαζόμενων και ανέργων. Όταν ξυπνάς στις 12 το μεσημέρι, βλέπεις ό,τι θέλεις και μεταφράζεις σε εν δυνάμει επαναστατικό προτσές το κάψιμο ενός κάδου με σκουπίδια ή το γράψιμο ανελλήνιστων συνθημάτων στο μνημείο της Εθνικής Αντίστασης.

Πού είναι όλοι αυτοί;

Αναρωτιέμαι: Πώς γίνεται και καθημερινά έχουμε διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, απεργίες ή στάσεις εργασίας (στο Δημόσιο, για ευνόητους λόγους) και όλοι αυτοί δεν απουσιάζουν συστηματικά από την κορυφαία εκδήλωση της εργατικής τάξης; Πού είναι οι εκατοντάδες απλήρωτοι συμβασιούχοι των δήμων, οι εργάτες του λιμανιού, οι χιλιάδες εργαζόμενοι με ελαστικό (δηλαδή απροσδιόριστο και απλήρωτο) ωράριο, οι διαρκώς θιγόμενοι «από τα μέτρα μόνο αυτής της κυβέρνησης» δημόσιοι υπάλληλοι, οι άνεργοι δημοσιογράφοι (πάνω από 300) και οι χιλιάδες υγειονομικοί ή δάσκαλοι;

Δύσκολο να το καταλάβουμε; Διαβάστε τα πανό που περνάνε τη γραμμή της κάθε σέχτας. Ακούστε τι λένε οι εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και των Εργατικών Κέντρων. Διαβάστε τα συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ ή των άλλων αριστερών (έτσι αυτοπροσδιορίζονται) οργανώσεων ή κομμάτων. Πλέριος βερμπαλισμός, θα έλεγαν κάποιοι, κάποτε.

Τι σχέση έχουν με το δράμα που βιώνουν οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι; Τι σχέση έχουν με το άγχος που σκοτώνει τους συνταξιούχους όταν ακούν για τις νέες περικοπές και παίρνουν υπογλώσσια, διότι ουδείς κυβερνητικός έχει προβλέψει να ενημερώσει τους ανθρώπους για το αν, το πότε και το πόσο; Προσπάθησε να εξηγήσει η υπουργός Έφη Αχτσιόγλου, το βράδυ της Δευτέρας, καλεσμένη στο κεντρικό Δελτίο της ΕΡΤ, αλλά ο παρουσιαστής, αντί να ρωτάει αυτά που καίνε τον κόσμο, βιαζόταν και πηδούσε από το ένα στο άλλο. Και στο ίδιο «δημόσιο» κανάλι αντί να καλέσουν έστω τον αρμόδιο υφυπουργό, τον Τάσο Πετρόπουλο, να δώσει τα νούμερα, διότι αυτά καίνε τον κοσμάκη, είχαν καλέσει τον Άδωνι και τον άφηναν να λέει ανοησίες.

Υπάρχει δρόμος;

Όσο για τους κορυφαίους συνδικαλιστές των συνομοσπονδιών, αυτοί έχασαν τις «τιμητικές» θέσεις (π.χ. στην ΕΤΕ, με ετήσιες αποζημιώσεις άνω των 200.000 ευρώ ή στη ΔΕΗ) και ανέλαβαν το έργο των πολιτικών: αντιπολιτεύονται. Αντί να προσπαθούν να δουν τι γίνεται με την απλήρωτη εργασία, να δώσουν στους εργαζόμενους να καταλάβουν ότι η ανώνυμη καταγγελία είναι μια κατάκτηση, αντί να καταγγέλλουν αυτοί τις συνθήκες εργασίας στα πολυκαταστήματα όπου τα παιδιά που δουλεύουν δεν επιτρέπεται ούτε να ακουμπήσουν την πλάτη τους στον τοίχο επί 12 ώρες, αντί να παρεμβαίνουν δυναμικά, χαζεύουν…

Θα πει κάποιος: Και πώς αλλάζουν όλα αυτά; Πώς ξανακάνεις τον συνδικαλισμό όπλο των εργαζόμενων και όχι μέσο αναρρίχησης σε κομματικά πόστα, σε βουλευτικές καρέκλες ή σε υπουργικούς θώκους;

Εν ονόματι της απαλλαγής από τους λεγόμενους μακρηθεοδωρικούς, το ΠΑΣΟΚ καθιέρωσε άλλα μέσα στήριξης των μεγαλοσυνδικαλιστών του: χρηματοδότηση των σωματείων (από απίθανους πόρους που συνεχίζουν -σε κάποια δευτεροβάθμια όργανα αλλά και πρωτοβάθμια εργασιακά- να υφίστανται). Τα Δ.Σ. στη συνέχεια μοίραζαν στα μέλη τους ταξίδια και καλούδια, ενώ η υιοθέτηση της μεθόδου των σωματείων – σφραγίδων οδηγεί π.χ. στο να έχει πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ η κομματική παράταξη του ΠΑΣΟΚ, ασχέτως αν ο λαός τούς γύρισε τις πλάτες παντού.

Άντε τώρα να πείσεις τον εργάτη ή τον υπάλληλο να γραφτεί στο σωματείο του και να παλέψει.

Κλείνω με μια επισήμανση: δανειστές, βιομήχανοι, επιχειρηματίες αλλά και τα δεξιά πολιτικά κόμματα (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), επαναφέρουν κάθε τόσο την πρόταση η απεργία να είναι νόμιμη μόνον όταν συγκεντρώνει τη συναίνεση του 50%+1 των εργαζομένων στον κλαδικό ή εργοστασιακό χώρο. Θα συμφωνήσω, με μια προϋπόθεση: να εγγράφονται υποχρεωτικά όλοι οι εργαζόμενοι στα σωματεία τους. Αλλιώς πώς διάολο όλοι αυτοί οι λάτρεις του Πινοτσέτ θα μετρούν τα ναι και τα όχι; Όπως ο ΣΚΑΪ στο δημοψήφισμα;

Άρθρο στην ΑΥΓΗ

Σχολιάστε