“Θέατρο Σπύρος Αυγητίδης”
Υπέρ της ονοματοδοσίας “Θέατρο Λόφου – Σπύρος Αυγητίδης”, τάσσεται ο πρώην δήμαρχος Χέρσου και νυν περιφερειακός σύμβουλος Κιλκίς, Χρήστος Ανθρακίδης.
Σ` επιστολή του προς τον δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο Κιλκίς αναφέρει σχετικά τα εξής:
“Διαβάζω τελευταία για την ονοματοδοσία του Ανοιχτού Θεάτρου στο Λόφο του Αγίου Γεωργίου του Κιλκίς διάφορες προτάσεις .
Θα ήθελα , να καταθέσω και την δική μου βιωματική πλευρά των γεγονότων κατασκευής της πολιτιστικής κορωνίδας της πόλης μας.
Συζητώντας με τον Αείμνηστο Δήμαρχο Σπύρο Αυγητίδη μου είπε : ‘ Ήλθα στο Δήμο και φυσικά κάποτε θα φύγω. Εκείνο όμως που θα πρέπει να μείνει στο χρόνο είναι ένα έργο σύμβολο για την πόλη μας ‘ .
Ο Δήμαρχος Σπύρος Αυγητίδης ήταν άνθρωπος του μέτρου της ουσίας της επιμονής και της δημιουργίας.
Το Ανοιχτό Θέατρο Λόφου με την διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου αποτελεί το σύμβολο του πολιτιστικού παλμού της πόλης στο διάβα του χρόνου . Έναν κρίκο από το σύνολο των έργων συμβόλων της πόλης που δρομολόγησε ο Δήμαρχος Σπύρος Αυγητίδης.
Γι αυτό ο Δήμος Κιλκίς οφείλει την ονοματοδοσία ‘ Θέατρο Λόφου – Σπύρος Αυγητίδης ‘ του Ανοιχτού Θεάτρου του Λόφου, στο Δήμαρχο που το οραματίστηκε και το υλοποίησε ως ελάχιστο φόρο τιμής.”
kai sigoura tou pasok…. tosoi an8ropoi tou pneumatos exoun fugei… balte to Nikos papazoglou pio polla exei prosferei…
προφανως δεν εισαι κατοικος Κιλκις
Νομίζω θέατρο…”Αη-Γιώργη”… τα λέει όλα… νομίζω έχει κάνει τα μέγιστα για μας ο Άγιος…
Το πως υπάρχουμε ακόμη είναι ένα θαύμα…
Τι σας έπιασε όλους τελευταία με τις ονοματοδοσίες; Όσο καλά κι αν είναι τα πρόσωπα που προτείνονται..νομίζω δίνουν “χαμηλούς” στόχους για τη νεολαία μας. Για ξαναδέστε το …εκ του αποτελέσματος…
«Ουδείς προφήτης στον τόπο του» Σπύρο Αυγητίδη
Γράφει ο Παύλος Σιδηρόπουλος
Πολιτικός Μηχανικός Δ.Π.Θ.
Πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι στα πλαίσια των εορτασμών για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης μας επίκειται η ονοματοδοσία του Θεάτρου Λόφου. Ανάμεσα στα προτεινόμενα ονόματα διάβασα με συγκίνηση «Σπύρος Αυγητίδης». Ο κυρ Σπύρος των παιδικών κι εφηβικών μου χρόνων, σκέφτηκα. Εκείνη η μειλίχια φυσιογνωμία την οποία σεβόμουν κι εκτιμούσα απεριόριστα, ενώ ταυτόχρονα λάτρευα να προβοκάρω.
Ανασύρω από τη μνήμη μου την εικόνα του ήπιου και κατασταλαγμένου πολιτικού που είχε αφοσιωθεί στην τοπική αυτοδιοίκηση, μάλλον στερώντας τη φυσική του παρουσία από την οικογένειά του, απέναντι στο θρασύτατο φίλο του γιου του, ο οποίος επιχειρηματολογούσε ένθερμα εναντίον της συμμετοχής στα κοινά, τονίζοντας με τα μελανότερα χρώματα τις δυσλειτουργίες του πολιτικού συστήματος, αλλά και την ιδιοτελή αντιμετώπισή του από τον κόσμο.
Εκείνος αμετάπειστος συνέχισε αταλάντευτα την πορεία που είχε χαράξει για την ολοκλήρωση του έργου του. Όπερ και εγένετο! Ο λόφος του Αη Γιώργη, αυτό το ελαφρώς αφιλόξενο μέρος με τραχύ ανάγλυφο που εξερευνούσαμε με το προσκοπισμό και που όλως παραδόξως τις Κυριακές μετατρεπόταν σε σημείο συγκέντρωσης των ποδοσφαιρικών ομάδων των πέντε δημοτικών σχολείων, μεταμορφώθηκε σ’ έναν τόπο αναψυχής και πολιτισμού αποκτώντας ένα αναψυκτήριο και ένα θέατρο υψηλής αισθητικής.
Παράλληλα η εκτέλεση συνόδων έργων ηλεκτροφωτισμού, επενδύσεων με πέτρα, κρασπεδώσεων κλπ άλλαξαν άρδην τον «Αη Γιώργη», όπως αποκαλούσαμε τότε τον λόφο.
Θεωρώ λοιπόν ότι οφείλουμε ως ύστατο φόρο τιμής σε αυτόν τον εκλεκτό συμπολίτη μας, τον δικό μου κυρ Σπύρο, να του επιτρέψουμε να στέκεται πάνω από την πόλη μας και να αγκαλιάζει όλους τους κατοίκους της, όπως πάντα έκανε, δίνοντας το όνομά του στο Θέατρο Λόφου.
Ήγγικεν η ώρα κυρ Σπύρο. Τώρα θα φανεί ποιος είχε δίκιο από τους δυο μας. Αν η πόλη θα επιλέξει να τιμήσει έναν τόσο διακεκριμένο πολίτη της ή αν θα δικαιωθούν οι νεανικοί μου φόβοι ότι «ουδείς προφήτης στον τόπο του»…
Το επιχείρημα ότι τέτοιες ονοματοδοσίες αποτελούν χαμηλούς στόχους για τους νέους, είναι τουλάχιστον αστείο.
Με αυτή την λογική όλα θα έπρεπε να ονομάζονταν “Μέγας Αλέξανδρος” και “Αριστοτέλης” ή κάτι παρόμοιο.
Το ακριβώς αντίθετο ισχύει για όσους μπορούν και σκέφτονται ξεπερνώντας τους όρους του παρελθόντος, μια και το νέο πολιτικό τοπίο πλέον μιλάει για τοπικοποίηση και συμμετοχή. Έτσι είναι πολύ καλή επιλογή το όνομα του
Σπύρου Αυγητίδη μια και οι νέοι κατανοούν ότι τιμάται κάποιος που αγάπησε τον τόπο του και μόχθησε έντιμα
γι’αυτόν. Συγκρίνετε αν θέλετε με τους τελευταίους δημάρχους του Κιλκίς……
Να σου πω την αλήθεια..μ’ έπεισες…
Όμως κακό κάνουν αυτοί που τον προτείνουν πριν κάνουν την αυτοκριτική τους!
-Μιλάνε οι πρώην συνάδελφοί του Μηχανικοί, οι ΣΥΝυπεύθυνοι για την κατάντια αυτής της πόλης..(αυτονόητο νομίζω)
-Μιλάνε οι πρώην “συναγωνιστές” του που του έβαζαν συνέχεια τρικλοποδιές και πισώπλατα μαχαιρώματα…
Αν μπορούσε να μιλήσει ο Αυγητίδης κι αφού έβλεπε ποιοί τον προτείνουν πιθανότατα θα έλεγε:
ΟΧΙ, ΟΧΙ δε θέλω τέτοια τιμή.
Τιμήστε με κάνοντας αυτοκριτική…
Θεωρώ αφ’ ενός, οτι είναι λίγο υπερβολικό εως και ειρωνικό να υπάρχει τόσος πολύς προβληματισμός για την ονοματοδοσία του υπαίθριου θεάτρου στο Λόφο του Αγίου Γεωργίου, που κατα την γνώμη μου είναι αυτονόητο πως πρέπει να του δοθεί το όνομα εκείνου που το οραματίστηκε και το υλοποίησε, δίνοντας νέα πνοή στην πόλη και αφ’ ετέρου να μην ενοχλείται κανείς, απο τα κτίρια που “φυτεύει” κατα καιρούς η Μητρόπολη δίπλα στον ιστορικό ναό, που είναι στην τελική “το σήμα κατατεθέν” της πόλης, με αποτέλεσμα να έχει χαθεί η αισθητική του λόφου και της εκκλησίας απο την βορειοανατολική πλευρά. Θά ‘θελα να γνωρίζω λοιπόν καί ως πολίτης καί ως γέννημα θρέμμα της πόλης, αφ’ ενός αν ο χώρος είναι ιδιοκτησία της Μητρόπολης και μπορεί ο κάθε Μητροπολίτης που έρχεται και παρέρχεται, να χτίζει εκεί ό,τι γουστάρει, προσβάλλοντας στην ουσία τον χώρο που υποτίθεται οτι είναι ο καθ’ ύλην αρμόδιος για να τον προστατεύει απο τυχόν αυθαιρεσίες και αφ’ ετέρου αν πολεοδομικώς είναι όλα νόμιμα. Ας μην αγνοούμε επομένως τέτοιου είδους πρωταρχικής σημασίας θέματα, που αλλοιώνουν τελικά την φυσιογνωμία της πόλης και την μεταλλάσουν προς το χειρότερο.
Εκείνη την εποχή βέβαια ο Αυγητίδης είχε κι έναν Αντιδήμαρχο (επίσης συγχωρεμένος) που έκανε όλο το “χαμαλίκι” και τραβούσε κουπί.. τον έλεγαν …Αβραάμ Ζαμανόπουλο… ή κάνω λάθος;