Χρόνος: Μια αόρατη γραμμή…
…που την κάνουν ορατή τα γεγονότα.
Του Νίκου Κωνσταντινίδη*
Ο χρόνος είναι μια αόρατη γραμμή που την κάνουν ορατή τα γεγονότα. Αυτά τον προσδιορίζουν κι αυτά τον στιγματίζουν. Αυτά τον καταξιώνουν κι αυτά τον απαξιώνουν. Δίχως αυτά θα ήταν κενός και αμνημόνευτος.
Ο χρόνος είναι κυκλικός. Όσα γιορτάζουμε θα τα γιορτάσουμε ξανά. Όσα έρχονται θα ξαναέρθουν πάλι. Οι ίδιες εορταστικές ημέρες ανακυκλώνονται.
Ο χρόνος είναι σχετικός. Τα γυρίσματά του διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο κι από καιρό σε καιρό. Για κάποιους είναι ελαφρύς σαν βαμβάκι και για κάποιους βαρύς σαν σίδερο. Μία αειδής κίνηση και μία αέναη ροή που την τέμνουν κάθετα τα γεγονότα.
Δεκέμβρης 31 του μήνα. Στέκεσαι κριτικά απέναντι στα καθημερινά δρώμενα και λες φοβάμαι:
Φοβάμαι γιατί στον τόπο μου εξόν από το πανεπιστημιακό άσυλο καταργήθηκε και η οικογενειακή ασυλία.
Φοβάμαι γιατί η αστυνόμευση αντικαταστάθηκε από την αστυνομοκρατία.
Φοβάμαι γιατί άλλαξε η νομοθεσία και οι εγκληματίες απαλλάσσονται.
Φοβάμαι όταν βλέπω τις ποινές των παιδεραστών να παραγράφονται και τους κλέφτες να παίρνουν πίσω τα κλοπιμαία.
Φοβάμαι όταν διαβάζω για δικαστές που παραιτούνται, για μάρτυρες που εξαφανίζονται και για δικαστές που μεταναστεύουν.
Φοβάμαι όταν βλέπω την κομματοκρατία να αντικαθιστά την αξιοκρατία..
Φοβάμαι όταν κοιτώ τον απόφοιτο λυκείου αστυφύλακα να κυνηγά τον άνεργο νέο με διδακτορικό, να τον χτυπά και να τον γδύνει.
Και τότε αναλογίζομαι προς τα πού βαδίζουμε και που πάμε.
Αναρωτιέμαι, αν έμεινε μια σταλιά από αυτό που λέμε δημοκρατία. Αν απέμεινε κάτι στη χώρα από ό,τι ονομάζουμε δίκαιο. Αηδιάζω στη σκέψη ότι το πλασματικό αντικατέστησε το πραγματικό και η αριστεία ήταν πλάνη. Αηδιάζω που η πολιτική ταυτίστηκε με την απάτη και τα πτυχία αποδείχθηκαν μαϊμού.
«Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω με μισθοφόρους και πραιτοριανούς» ακούγεται η φωνή της Μαρίας Δημητριάδη σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και Μουσική Θάνου Μικρούτσικου, που έφυγε για πάντα τούτες τις μέρες.
Και τότε σκάβω μέσα μου βαθιά να δω τι σώθηκε από ό,τι οραματίστηκα. Τι έμεινε από ό,τι ονειρεύτηκα. Τι απέμεινε από όσα πίστεψα και υπερασπίστηκα, από τους καιρούς που η ιδέα ήταν φλόγα και το δίκαιο όραμα άσβεστο. Από στιγμές που άνθιζε το χαμόγελο στα χείλη και το πάθος στα στήθη.
Ο Χρόνος σημαίνει απολογισμός. Είναι το μέτρημα και το αναμέτρημά της ζωής με αγώνες. Είναι το ζύγισμα και το πλήρωμα της κάθε ώρας που περνά. Χρόνος είναι οι σκέψεις που έφτιαξαν τον κόσμο μας. Το δικό σου και το δικό σου κόσμο. Αυτόν που χτίσαμε και γκρεμίσαμε μαζί. Με τα σκοτεινά του υπόγεια και τα φωτεινά ρετιρέ.
Χρόνος είναι η ιστορία του άστεγου και του ανέστιου πολίτη. Του πλούσιου και του προλετάριου. Είναι η Ελλάδα της οικονομικής και της “Ενημερωτικής” ολιγαρχίας. Χρόνος είναι η ιστορία του έθνους μας. Η ιστορία των κλεφτών και των αρματολών. Των μιζοληπτών και των μιζαδόρων. Είναι η Ελλάδα της δυστυχίας, της ευτυχίας και της “μεσοτοιχίας”. Αλλά και η Ελλάδα της παιδείας και της επαναστατημένης συνείδησης.
Τελευταία ημέρα του 2019. Χρόνος παλιός και χρόνος νέος σμίγουν στην κόψη του ξυραφιού. Μια ιδέα που ενώνει γραμμικά, το πριν με το μετά. Μια στιγμή που μετατρέπει το τέλος σε αρχή και το τέρμα σε αφετηρία. Είναι η στιγμή όπου η ανάμνηση συναντά την προσδοκία και η ζωή γεννά νέα όνειρα.
Δεκέμβρης 31 του μήνα. «Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα». Θύμισες και λησμοσύνες μπαίνουν στο ζύγι του αδάμαστου χρόνου. Βυθιζόμαστε σε σκέψεις που αγαπάμε, ακουμπάμε σε μνήμες που πονάνε και στοχαζόμαστε. Ιχνηλατούμε σε σβησμένα χνάρια, σε ξεθωριασμένες πατημασιές, μετρούμε τα «θέλω» που έμειναν ακέραια και προχωρούμε. Όλη μας η ζωή, η αποψινή στιγμή, κλεισμένη στου αγέραστου καιρού το μυρογυάλι .
Και τότε μια φωνή έρχεται από μακριά, από αδάμαστα κι ανυπόταχτα οράματα βγαλμένη. Μια φωνή κρυφή μέσα από τα ρινίσματα του ήλιου και τα ραπίσματα του ανέμου που ψιθυρίζει: Είσαι άνθρωπος, είσαι Έλληνας, είσαι λαός. Εσύ ο πλάστης, εσύ κι ο δημιουργός της ζωής και της ελευθερίας σου. Κανείς δεν θα πολεμήσει για το δίκιο σου, αν δεν το κάνεις εσύ. Και δεν θα το κάνεις όσο είσαι ελαμωριστής (έλα μωρέ), όσο εξακολουθείς να εμπιστεύεσαι αυτούς που σε πρόδωσαν και προδίδουν ακόμα.
Άδραξε το νέο χρόνο από την αρχή. Από το πρώτο του κιόλας λεπτό και κάνε ό,τι μπορείς μαζί με τους ομοίους σου τον κόσμο σου να αλλάξεις. Γιατί, αυτός που φεύγει δεν είναι ο χρόνος αλλά εσύ.
*Δάσκαλος-συγγραφέας
