Χαλεποί καιροί
Του Φώτη Παπούλια.
Τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες στο Γ’ Θερινό Τμήμα της Βουλής με αφορμή τον ΕΝΦΙΑ, απέδειξαν για μία ακόμα φορά την ΕΝΔΕΙΑ της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Οι βουλευτές της συγκυβέρνησης σε μια έκρηξη ειλικρίνειας απέδειξαν πως το καλύτερο επάγγελμα είναι εκείνο του βο(υ)λευτή, αφού είχαν το θάρρος να πουν δημόσια ότι με αυτά που κάνουν οι υπουργοί της κυβέρνησης, «εμείς θα χάσουμε τη δουλειά μας και θα μείνουμε άνεργοι».
Σε μια στοιχειωδώς λειτουργούσα Δημοκρατία, η πρώτη κίνηση μιας κυβέρνησης που σέβεται τον λαό τον οποίο υπηρετεί θα ήταν να στείλει σπίτι τους όσες και όσους συντάχθηκαν με την παραπάνω άποψη καθιστώντας τους μαύρα πρόβατα για την κοινωνία και σύγχρονους «Γουλιμήδες» για το πολιτικό σύστημα.
Ομως ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρός του προτίμησαν ως συνένοχοι στην παραπάνω άποψη να ακολουθήσουν ακόμα χειρότερη επιλογή. Αντικατέστησαν τους «επικίνδυνους», δηλαδή τους βασικούς, με πλήρως ελεγχόμενους αναπληρωματικούς, πιστεύοντας ότι έτσι και τον στόχο θα πετύχουν, δηλαδή να ψηφιστεί ο ΕΝΦΙΑ, και την κυβερνητική σταθερότητα θα εξασφαλίσουν. Επειδή όμως η παροιμία που λέει «και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο δεν γίνεται» ουδέποτε έχει διαψευστεί, η κυβέρνηση συνελήφθη για μία ακόμα φορά αδιάβαστη, αρκούντως κουτοπόνηρη, παλαιοκομματική και εξόχως προκλητική.
Διά της μεθόδου των αναπληρωματικών και διαθέσιμων παντός καιρού κομματικών υπαλλήλων βο(υ)λευτών, κατάφερε να δικαιώσει εκείνες και εκείνους που πιστεύουν ότι το βουλευτιλίκι και το υπουργιλίκι εξασφαλίζουν άκοπα ένα ουχί ευκαταφρόνητο εισόδημα, ικανό να θρέψει, όπως λέει ο λαός, «δυο γενιές». Η αγωνία της προσωπικής επιβίωσης σε βάρος του κοινωνικού συνόλου σαφώς υπερτερεί, ο φόβος «να μη μας στείλει ο λαός σπίτι μας» αναδεικνύεται σε μείζον όχι πολιτικό αλλά προσωπικό ζήτημα.
Με αποτέλεσμα η Δημοκρατία να υποτάσσεται στον στενό ιδιωτικό βίο, μη απέχοντας από την ιδιωτεία, αφού η κοινωνία δεν «βυζαίνει το δάχτυλο» και μπορεί μεν να αργεί αλλά εκδικείται. Οι «αναπληρωματικοί» των βασικών που επιτέλεσαν το κομματικό τους καθήκον σε βάρος του κοινωνικού, είναι σαφές ότι δεν είναι «αθώοι του αίματος».
Οπως και εκείνοι που με τη γνωστή μέθοδο του «στρίβειν διά του αρραβώνος» φρόντισαν να «απουσιάζουν» από την ψηφοφορία, ποντάροντας σε δικαιολογίες του στιλ «εμείς είχαμε ανειλημμένες υποχρεώσεις» ή «τα λέγαμε από πριν και μας ξεπέταξαν, άρα είμαστε μαζί σας κι εσείς μαζί μας…». Αφελής προσέγγιση που αποδεικνύει την κουτοπονηριά όσων πιστεύουν ότι μπορούν να κοροϊδεύουν τους πάντες για πάντα, χωρίς να ντρέπονται και χωρίς να τιμωρούνται.
Οι βουλευτές που αντιμετωπίζουν το λειτούργημά τους ως «δουλειά» σε μια κυνική Δημοκρατία ενδεχομένως να είπαν μια μεγάλη αλήθεια, ξεχνούν όμως ότι όποτε η Δημοκρατία υπηρετήθηκε από υπαλλήλους «ξύπνησε βιασμένη».
Και αν όλα αυτά δημιουργούν αίσθηση «μελαγχολικής δημοκρατίας», ήρθε και η ανακοίνωση του μεγάρου Μαξίμου που σχολίαζε το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ», να μας υπενθυμίσει ότι… «η κυβέρνηση δεν άγεται, δεν φέρεται, ούτε κάμπτεται από κανέναν».
Χαλεποί καιροί μιας φθίνουσας Δημοκρατίας…
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
