Χάσαμε μια παρτίδα;
…Συνεχίζουμε!
Του Κλέαρχου Τσαουσίδη.
“Και να τώρα, να ζούμε μιαν αλλιώτικη Αριστερά που διεκδικεί και παίρνει την εξουσία, ή όταν τη χάνει συνεχίζει να αποτελεί ισχυρή δύναμη χωρίς δογματική αγκύλωση”
Ανήκω στη γενιά η οποία από τότε που άρχισε να καταλαβαίνει τι σημαίνει χωροφύλακας, παπάς και χαφιές της γειτονιάς, έτρωγε τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη στις εκλογικές αναμετρήσεις.
Και να τώρα, να ζούμε μιαν αλλιώτικη Αριστερά που διεκδικεί και παίρνει την εξουσία, ή όταν τη χάνει συνεχίζει να αποτελεί ισχυρή δύναμη χωρίς δογματική αγκύλωση.
Έβλεπα, λοιπόν, τις προάλλες όλα αυτά τα νέα παιδιά, με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας στη μέση, να τραγουδούν με τις γροθιές σφιγμένες, και η πλατεία της Μαδρίτης (ακατονόμαστη) να ‘ναι γεμάτη με το μέλλον της Ευρώπης. Καλά, δεν χάσαμε; Χάσαμε! Αλλά:
El pueblo unido, jamas sera vencido!
Οι ίδιοι ήταν που λίγους μήνες πριν ξεχύθηκαν στους δρόμους της Λισσαβώνας, που σήκωναν τις γροθιές τους στα τέλη Σεπτεμβρίου στα Προπύλαια, στην Αθήνα, στον Πύργο μας, στη Θεσσαλονίκη:
Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος!
Στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιρλανδία, το κατάλαβαν. Κερδίσανε ή χάσανε; Χάσαμε ή κερδίσαμε; Ο καθένας απαντά με τη δική του λογική. Αλλά, αλήθεια: τι ποσοστά είχαν συνολικά τα διασπασμένα κόμματα της Αριστεράς στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα, μόλις πέντε χρόνια πριν; Μονοψήφια, ασήμαντα, ακίνδυνα για τους -μασκαρεμένους σε δημοκράτες- επίγονους των πιο σκληρών δικτατοριών της Ευρώπης.
Τα πάνω – κάτω
Μια ματιά στην Ιταλία δείχνει το αντίθετο: η Αριστερά πολυδιασπασμένη, ένα κομμάτι της στην κατρακύλα του νεοφιλελευθερισμού, πολλά άλλα που μιλούν άλλη γλώσσα από του Γκράμσι, του Τολιάτι, του Μπερλινγκουέρ. Όλοι μαζί κρατούν την άλλοτε παντοδύναμη κομμουνιστική Αριστερά του 30% έξω από τη Βουλή.
Τα ίδια και χειρότερα στη Γαλλία, όπου η παραδοσιακή Αριστερά, τώρα με τη μορφή του Μετώπου της Αριστεράς, έχει μόλις 10 βουλευτές. Όμως, αργά ή γρήγορα, νέα σχήματα, όπως έγινε στην Ισπανία με τους Podemos και στην Πορτογαλία με το Μπλόκο, θα έρθουν να καλύψουν το κενό που οι γραφειοκράτες του 2% ή 3% ή και του 0,3% δεν το βλέπουν ούτε με ισχυρά γυαλιά πολιτικής μυωπίας.
Στην Ελλάδα, το θαύμα που έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν έβαλε σε σκέψεις τους μεγάλους ηγέτες των υπολοίπων κομμάτων που αυτοαποκαλούνται Αριστερά (ως και το ΠΑΣΟΚ!), αλλά τους οδήγησε σε μίσος περίπου σχιζοφρενικό και άρνηση οποιασδήποτε πρότασης της κυβέρνησης.
Έτσι, εξαιρώντας τη Ν.Δ. που ανέκαθεν στήριζε την πιο ενισχυμένη «αναλογική» (μέχρι που έκανε 50 έδρες το μπόνους των 40 εδρών που είχε θεσπίσει το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ), θα περίμενε κανείς ότι τα άλλα κόμματα, έστω και για λόγους υστεροβουλίας (π.χ. το Ποτάμι, που θα μείνει εκτός Βουλής με το υπάρχον σύστημα), θα στήριζαν την κυβερνητική πρόταση για απλή αναλογική χωρίς μπόνους, ψήφο από τα 17 (από τα 16 ζητούν οι νεολαίοι της Ευρώπης, ακόμη και των δεξιών κομμάτων) και κατώφλι εισόδου στη Βουλή το 3%.
Διαφωνώ κι εγώ μ’ αυτό το όριο του 3%, αλλά έχω την αίσθηση ότι αν αυτό δημιουργεί στο ΚΚΕ το πρόβλημα μπορεί να το διαπραγματευτεί με την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα, μια που η αλλαγή του εκλογικού νόμου για να ισχύσει στις επόμενες κιόλας εκλογές απαιτεί πλειοψηφία 2/3 στη σημερινή Βουλή.
Αυτοκτονικές εμμονές
Όμως νομίζω ότι ακόμη κι αν η κυβέρνηση αφαιρέσει το όριο του 3% και αφήσει στην άκρη την ψήφο στα 17, πάλι το ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ, η Ν.Δ. και το Ποτάμι δεν θα συμφωνήσουν. Διότι κοινός τους στόχος είναι να χάσει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό μπορεί να γίνει -όπως ελπίζουν όλοι- μόνο με τη διατήρηση του σημερινού εκλογικού συστήματος που θα δώσει την εξουσία στη Ν.Δ., εφόσον βγει πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές.
Όλη η πολιτική τους, τακτικίστικη και ανιστόρητη, στηρίζεται στην πρωτοπορία της Ν.Δ. σε κάποιες δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών. Τα παθήματά τους πέρσι τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο, αλλά και στο δημοψήφισμα, όπου οι γενναιόδωροι δημοσκόποι παρουσίαζαν ισοδύναμο το ΝΑΙ με το ΟΧΙ εξαφανίζοντας ταχυδακτυλουργικά 24 εκατοστιαίες μονάδες, δεν έγιναν μαθήματα.
Αλλά ας δεχτούμε ότι η Ν.Δ. κερδίζει τις εκλογές. Ποιος εγγυάται στα κόμματα που κινούνται από 2% έως 5% ότι θα βρίσκονται στην επόμενη Βουλή με την πόλωση και τη λογική της χαμένης ψήφου που θα επικρατήσουν;
Η μεγάλη Αριστερά ήρθε στον ευρωπαϊκό Νότο για να μείνει και να απλωθεί στα πέριξ. Θέμα χρόνου και κενού πολιτικού χώρου είναι.
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
