Το παιχνίδι του φόβου
Του Δημήτρη Παπαχρήστου.
Πάμε για εκλογές ολοταχώς. Κανένας δεν μπορεί να τις ανακόψει. Με το τέλος του χρόνου, εν μέσω εορτών, «θα έχουμε να λέμε και από την πολλή χαρά να κλαίμε». Ηδη έχουν αρχίσει τα όργανα και οι τηλεοράσεις χοροστατούν. Η πλειονότητα που θα κληθεί να ψηφίσει θα έχει προετοιμαστεί δεόντως από τους δημοσιολογούντες «κλακαδόρους» της συστημικής πολιτικής, που έχει αναγάγει «την πολιτική της λιτότητας» σε υπέρτατη σωτηρία της Πατρίδας… Δεν πρέπει να περάσουν ο εκφοβισμός και η κατατρομοκράτηση.
Οι απειλές χρησιμοποιούνται από αυτούς που κινδυνεύουν να χάσουν το παιχνίδι και στην προκειμένη περίπτωση από τους συγκυβερνώντες και από τους καθοδηγητές επικυρίαρχους της Ενωμένης Ευρώπης της Γερμανίας, που άρχισαν να βγάζουν στην επιφάνεια ξανά τον κίνδυνο να διαλυθεί η Ευρωζώνη τους, εξαιτίας της μεγάλης κρίσης, που πλέον ο αδύναμος κρίκος της, η Ελλάδα, με τις επερχόμενες εκλογές θα σπάσει οπωσδήποτε.
Θα παιχτούν πολλές παραλλαγές, θα ακουστούν και θα γραφτούν πολλά, κάποιοι μίλησαν «προφητικά» πως ακόμα και εξωτερικοί κίνδυνοι να ενσκήψουν, «δεν αποκλείεται τίποτα, είναι αποφασισμένοι να φτάσουν στα άκρα, δεν παραδίδεται η κυβερνητική εξουσία αμαχητί». Ετσι κι αλλιώς η ελληνική κοινωνία είναι συντηρητική. Θα αναγκαστούν μέσα από τον τρομοκρατικό λόγο να δεχτούν πως ναι μεν υποφέρουν, αλλά αν αλλάξουν τα πράγματα, μπορεί να είναι χειρότερα.
Αυτό το σύνδρομο της συντήρησης ενυπάρχει σε ένα μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μας, που πάντα βρίσκονται στο ναι μεν αλλά. Τώρα όμως δεν υπάρχει αλλά. Το χρέος δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Εγινε γνωστότατο στον καθένα από τα συμπτώματά του και δεν καλύπτεται πλέον πλήρως από επιτροπές λογιστικού ελέγχου και από τα Κοινοβούλια. Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος έγινε χειρότερος ακόμα και από την υπουργό προπαγάνδας της κυβέρνησης και από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της ΝΔ.
Ομως ο λαός οφείλει να καταλάβει πως εδώ που μας έφεραν είναι και το τέλος τους. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και εδώ και σε όλη την Ευρώπη. Προκαλεί φόβο και δέος το χρέος, αλλά επίσης και μια αίσθηση απόλαυσης για τις ευκαιρίες που προσφέρει.
Για τον Μαρξ η ταξική πάλη ήταν και είναι ο κινητήρας της Ιστορίας για τους σημερινούς πλοηγούς της οικονομίας, το χρέος είναι το λιπαντικό της. Ο Κώστας Δουζίνας σε ένα άρθρό του, από το Λονδίνο όπου διδάσκει, έκανε και μιαν άλλη επισήμανση. «Οικονομικό και ηθικό, καταστροφικό και λυτρωτικό, συλλογικό και ατομικό, το χρέος είναι αφηρημένο ως προς τη σύνθεσή του, άγνωστης προέλευσης, αλλά απτό στα συμπτώματα και στις επιδράσεις του.
Χρειαζόμαστε Σεισάχθεια και κούρεμα περιποιημένο νούμερο 1». Η κρίση έχει προκαλέσει πολλαπλές παρακρούσεις, που δεν εστιάζονται μόνο στις οικονομικές επιπτώσεις. Εχουν δημιουργηθεί ψυχολογικά τραύματα και είναι έντονη η αίσθηση της αποτυχίας και πάνω από όλα έγινε κυρίαρχη η απογοήτευση. Χρειάζεται όμως ο πολιτισμός της πολιτικής, που είναι το όλον της ύπαρξής μας, να αποβάλει το άχθος του όποιου χρέους στην καρδιά της ύπαρξης που δεν είναι εύκολο να κουρευτεί. Αυτό, δυστυχώς, και η συνολική Αριστερά το θεωρεί «ψιλά» γράμματα και δεν μπορεί να το καταλάβει.
Άρθρο στο ΕΘΝΟΣ
