Το παιδί, η πολιτική και…

…το πρόβατο.

Του Νίκου Κωνσταντινίδη*

“Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει” (Καζαντζάκης). Όντως, ο άνθρωπος είναι που μετουσιώνει την ιδέα σε είδος. Ο άνθρωπος δίνει στη θεωρία έμπρακτη υπόσταση. Αν είναι καλός, είναι καλό και το αποτέλεσμα. Αλλιώς οι ιδέες μένουν φρούδες.

Ο Σαρτρ έλεγε: “Υπάρχουν τριών ειδών βοσκοί που αγαπούν το πρόβατο. Άλλοι για το μαλλί του, άλλοι για το κρέας του κι άλλοι για το γάλα του. Κανείς δεν το αγαπά ως σκέτο πρόβατο” . Άλλοι γιατί τους αρέσει το κρέας, άλλοι γιατί εμπορεύονται το μαλλί και άλλοι γιατί μάθανε από μικροί το «βύζαγμα» και δεν μπορούν χωρίς μπιμπερό! Κάπως έτσι, αγαπούν μερικοί και το κόμμα. Ο καθένας ανάλογα με το όφελος που έχει από αυτό!

Στα παλιά χρόνια παρουσιάστηκαν μπροστά στον βασιλιά Σολομώντα δύο γυναίκες. Οι γυναίκες αυτές ήταν συγκάτοικοι και γέννησαν την ίδια μέρα από ένα αγοράκι. Μετά από τρεις ημέρες πέθανε το παιδάκι της μιας, καθώς η μάνα του κοιμήθηκε επάνω του και το πλάκωσε. Όταν το είδε, νωρίς το πρωί, πήρε κρυφά το νεκρό παιδί της και το έβαλε στο κρεβάτι της άλλης, παίρνοντας εκείνης .

Όταν το ίδιο πρωί σηκώθηκε η άλλη γυναίκα να θηλάσει το παιδί της, είδε ότι ήταν νεκρό. Παρατηρώντας το όμως προσεκτικά κατάλαβε ότι αυτό δεν ήταν το μωρό που γέννησε και έτσι άρχισε ένας καυγάς γύρω από τη διεκδίκηση του ζωντανού παιδιού. Ο μόνος που θα μπορούσε να δώσει λύση ήταν ο βασιλιάς κι απευθύνθηκαν σ’ αυτόν.

Ο Σολομώντας αφού σκέφτηκε αρκετή ώρα να βρει ποια είναι η πραγματική μητέρα ζήτησε να του φέρουν ένα μαχαίρι και τις πρότεινε να χωρίσουν το παιδί στα δυο, παίρνοντας η καθεμιά από μισό. Τότε η πραγματική μητέρα είπε: «Αν είναι να θανατωθεί το παιδί, ας το πάρει αυτή». Η άλλη αντέδρασε λέγοντας: «ας διαμελιστεί το παιδί». Ο Σολομώντας κατάλαβε πως η πραγματική μητέρα ήταν η πρώτη και της έδωσε το παιδί.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην πολιτική ζωή της χώρας, αν στη θέση του παιδιού βάλουμε το κόμμα. Υπάρχουν αυτοί που πονούν το κόμμα και το θέλουν ενωμένο, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που, αν δεν ωφελούνται προσωπικά, το θέλουν διαμελισμένο. «Πέρασε η εποχή που ο άνθρωπος ζούσε για έναν έπαινο και πέθαινε για ένα τραγούδι», όπως θα έλεγε ο Καρκαβίτσας.

Εθνικές εκλογές οσονούπω. Η μάχη θα συνεχιστεί ως το τελευταίο λεπτό και θα κριθεί από τον τελευταίο σταυρό. Εκείνος ωστόσο που θα αποφασίσει για τη νίκη είναι ο λαός.

«Η δική μου Αριστερά –λέει ο Τάσος Λειβαδίτης- δεν θέλησε τις θέσεις και τα αξιώματα. Προτίμησε το “είναι»”από το “έχειν”. Γι’ αυτό και είναι ταπεινά υπερήφανη για την ανιδιοτελή προσφορά της». Το ίδιο πιστεύω κι εγώ. Γι’ αυτό και είμαι με την Αριστερά στον υπέρ πάντων αγώνα που δίνει τώρα. Κι είμαι με την Αριστερά γιατί τιμώ την ιστορία της. Γιατί τιμώ και τα θύματά της. Γιατί πρόβαλε Αντίσταση στον ξένο κατακτητή. Γιατί δεν φόρεσε κουκούλα και δεν συνεργάστηκε με τους Γερμανούς ναζί. Γιατί δεν πτώχευσε την χώρα και δεν έκλεψε από τα ταμεία της ούτε ένα ευρώ. Γιατί σεβάστηκε τα δημόσια αγαθά της πατρίδας και δεν τα ξεπούλησε.

Γιατί δεν νομοθέτησε το «ακαταδίωκτο» τραπεζιτών και πολιτικών. Γιατί δεν εισήγαγε στην πολιτική το «αδιευκρίνιστο» των καταθέσεων των υπουργών. Γιατί δεν κατέλυσε το εργατικό δίκαιο, δεν διέλυσε την Υγεία και την Παιδεία, δεν χειραγώγησε τη δικαστική εξουσία και δεν παρακολούθησε κρυφά τους πολιτικούς της αντιπάλους . Γιατί δεν ακρωτηρίασε τη δημοκρατία και δεν αποδυνάμωσε το κοινωνικό κράτος! Για μένα η Αριστερά δεν είναι ούτε ένα ξένο παιδί του το διεκδικώ ούτε ένα πρόβατο για να το αρμέγω. Είναι η ελπίδα και το όραμα για τον δοκιμαζόμενο κι αγωνιζόμενο λαό, μέρος και μέλος του οποίου είμαι κι εγώ.

*Εκπαιδευτικός – συγγραφέας