Το ξύλο κι ο… Παράδεισος
Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η πρόσφατη απόβαση αστυνομικών δυνάμεων στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και το άγριο ξύλο που έφαγαν οι νησιώτες, έγινε σε ένδειξη αναγνώρισης του γεγονότος ότι αυτοί οι άνθρωποι σήκωσαν και συνεχίζουν να σηκώνουν το βάρος των διαρκώς αυξανόμενων προσφυγικών ροών. Πληρώνοντας οι ίδιοι ακριβό τίμημα, προκειμένου να αναχαιτιστούν εγκαίρως και να προστατευτούν από την επέλαση οι χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, που είναι και ο τελικός προορισμός προσφύγων και μεταναστών.
Σε αυτούς τους ανθρώπους επέλεξε να εξαντλήσει την βία και τον αυταρχισμό της η κυβέρνηση της ΝΔ. Στους ίδιους που θα κληθούν να υπερασπιστούν, οψέποτε τους ζητηθεί, το Αιγαίο και τα νησιά μας από οποιαδήποτε εχθρική επιβουλή.
Εκείνο που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάντως, είναι ότι η… απόβαση των ελληνικών δυνάμεων στα νησιά δεν έγινε ούτε για να αναχαιτίσουν τα Τουρκικά πλοία που ο άνεμος, δήθεν, ξεσέρνει στα ελληνικά χωρικά ύδατα, ούτε όμως και για να υπερασπιστούν τις ελληνικές βραχονησίδες που, με έκπληξη ενημερωνόμαστε από τα διεθνή ΜΜΕ, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης συζητά να… μοιραστεί με τον Ερντογάν.
Αυτούς λοιπόν τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους έβαλαν στο μάτι οι δυνάμεις της κυβερνητικής καταστολής, όχι βεβαίως για να αντιμετωπιστεί η ανομία στα νησιά, αλλά αντίθετα, για να πειστούν με τη βία και το ξύλο οι υπερήφανοι νησιώτες να δεχτούν το… δημοκρατικό μέτρο της επίταξης που η κυβέρνηση αποφάσισε πριν από αυτούς, γι’ αυτούς.
Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που εφαρμόζεται σε ανυποψίαστους και ακίνδυνους πολίτες το δόγμα του… ξύλου που βγαίνει από τον Παράδεισο της νέας Δεξιάς.
Πρώτα χρησιμοποίησαν την βίαιη καταστολή για να αντιμετωπίσουν τα φαινόμενα «εκτεταμένης ανομίας», όπως τα αποκάλεσαν, στις γειτονιές της Αθήνας. Η πολιτική αυτή έγινε στην αρχή ευμενώς αποδεκτή από την κοινή γνώμη αφού, τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, είχαν πρώτα φροντίσει να την τρομοκρατήσουν με καθημερινό… βομβαρδισμό ειδήσεων που παρουσίαζαν την Ελλάδα περίπου σαν την Αμερική στις γκανγκστερικές ταινίες του Μάρτιν Σκορσέζε.
Οι πρώτες εντυπώσεις από τις αστυνομικές επεμβάσεις, πάντως, δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές, καθώς διαπιστώθηκε ότι υπεύθυνες για την «εκτεταμένη ανομία» στην Αθήνα ήταν ανυπεράσπιστες μητέρες με μωρά στην αγκαλιά, που εν μέσω σκληρής προσφυγιάς, έβρισκαν προσωρινό καταφύγιο σε ακατοίκητα σπίτια…
Αυτές τις εικόνες της ντροπής ήρθαν να τις αντικαταστήσουν καινούργιες, με τα νέα, άοπλα και ανυπεράσπιστα παιδιά που διαδήλωναν στους δρόμους να δέρνονται χωρίς οίκτο από οπλισμένες σαν αστακούς διμοιρίες αστυνομικών και να υφίστανται τον δημόσιο εξεφτελισμό του… ξεβρακώματος. Η Δεξιά πάντως πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι ευρηματική και διαρκώς εξελισσόμενη, καθώς το κούρεμα των τεντυμπόυδων του νόμου 4000 της δεκαετίας του ‘60, εξελίχθηκε σήμερα στο θεαματικότερο… δημόσιο ξεγύμνωμα αγοριών και κοριτσιών.
Αργότερα ήρθε η βίαιη αστυνομική εισβολή, χωρίς την παρουσία εισαγγελέα και χωρίς ένταλμα, στο οικογενειακό άσυλο ενός ανυποψίαστου πολίτη, του σκηνοθέτη Ινδαρέ, τον οποίο είδαμε στα βίντεο που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο να κακοποιείται βάναυσα από τους αστυνομικούς, με το πρόσχημα ότι δήθεν τα παιδιά του ήταν καταληψίες στο γειτονικό κτίριο. Τι κι αν οι έρευνες απέδειξαν ότι τα παιδιά του σκηνοθέτη ουδεμία σχέση είχαν με τη γειτονική κατάληψη; Ούτε μια παραίτηση υπευθύνου, ούτε και μια επίκληση συγγνώμης από κανέναν αρμόδιο δεν είδαμε να συμβαίνει.
Αντίθετα, ο αρμόδιος υπουργός φρόντισε να δικαιολογήσει και να καλύψει απολύτως την απαράδεκτη σε πολιτισμένη χώρα αστυνομική επιχείρηση. Η αναγνώριση των λαθών και η επίκληση συγγνώμης είναι, προφανώς, άγνωστες πρακτικές για την πηγή της βίας και του ξύλου, τον Παράδεισο της νέας Δεξιάς.
Εν τω μεταξύ, την ώρα που οι δυνάμεις καταστολής εξαντλούσαν τον αυταρχισμό τους σε βάρος κατά τεκμήριο ακίνδυνων και ανυποψίαστων πολιτών, η πραγματική εγκληματικότητα οργίαζε. Καθώς οι αστυνομικές δυνάμεις, απασχολημένες να καταστέλλουν μητέρες με ανήλικα παιδιά και άοπλους διαδηλωτές, άφηναν ήσυχες τις διάφορες μαφίες να ληστεύουν, να τρομοκρατούν και να εκτελούν.
Τότε ήταν που ενημερωθήκαμε υπεύθυνα από κυβερνητικά στελέχη ότι στον Παράδεισο της νέας Δεξιάς, φύεται η θεωρία της… αναγκαστικότητας του ξύλου, καθώς και το καινοτόμο δόγμα ότι η προτεραιότητα της αστυνομίας δεν είναι η πάταξη της εγκληματικότητας, αλλά αντίθετα, η άγρια καταστολή όσων εμφορούνται από… ελαττωματικές ιδέες.
Την ίδια ώρα που οι αστυνομικές δυνάμεις επιδείκνυαν αυταρχισμό και ασκούσαν βία σε ακίνδυνους πολίτες, στα πανεπιστήμια διαδραματίζονταν μια άλλη τραγωδία. Η κυβέρνηση, αφού πρώτα εξάντλησε την προπαγάνδα αποδυνάμωσης της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, κατηγορώντας την σαν υπεύθυνη για την κατασκευή μολότοφ και για τη διακίνηση ναρκωτικών, κατήργησε το ακαδημαϊκό άσυλο, το οποίο παραδοσιακά συμβολίζει την ανεξαρτησία της παραγωγής και της μετάδοσης της επιστημονικής γνώσης από κάθε μορφή εξουσίας.
Το αποτέλεσμα αυτής της… βαθιά δημοκρατικής και πολυδιαφημισμένης μεταρρύθμισης, ήταν στα αμφιθέατρα και στις αίθουσες των πανεπιστημίων να κυκλοφορούν πλέον ένοπλοι αστυνομικοί που τρομοκρατούν, σημαδεύοντας με όπλα, ανυποψίαστους φοιτητές.
Εντωμεταξύ, τα εκτός αναγνωρισμένου εκπαιδευτικού συστήματος αδιαβάθμητα ιδιωτικά κολέγια επιβραβεύτηκαν για την… απουσία μολότοφ στους χώρους τους, με την εξίσωση των τριετούς φοίτησης πτυχίων τους με τα… πενταετούς φοίτησης πτυχία των δημόσιων πανεπιστημίων των μολότοφ και της ανομίας.
Είναι προφανές ότι στον Παράδεισο της νέας Δεξιάς, εκεί από όπου βγαίνει το ξύλο, κρίνοντας προφανώς εξ ιδίων τα αλλότρια, ματαιοπονούν, καθώς εξακολουθούν να σφάλλουν σχετικά με το αυθεντικό νόημα της φράσης με τον λόγο και τη ράβδο.
Που δεν είναι βέβαια αυτό που με ευκολία λέγεται, ότι εκεί που δεν πιάνει ο λόγος, πιάνει το ξύλο. Αλλά το αντίθετο.
Καθώς η αυθεντική εκδοχή είναι: «Ον ου τύπτει λόγος, ουδέ ράβδος».
Εκεί δηλαδή που δεν πιάνει ο λόγος, δεν πιάνει ούτε το ξύλο.
Που σημαίνει ότι αν δεν τα καταφέρνεις με τα λόγια, κανένα ξύλο δεν θα τα καταφέρει. Ακόμη κι αν βγήκε από τον Παράδεισο…
Άρθρο στο tvxs.gr
