Το ξύλο βγήκε από τον…
…Παράδεισο των Βρυξελλών.
Του Θανάση Βαφειάδη.
Στις προεκλογικές περιόδους, από την μακρινή εποχή του Κωλέττη, έπεφτε πάντοτε «το ξύλο της αρκούδας». Διότι όπου πίπτει λόγος, πολιτικός, πίπτει και ράβδος, πολιτική και αυτή. Η πολιτική επικυριαρχία, σύμφωνα με τα ειωθότα, έπρεπε να επιβεβαιωθεί με την «επιβολή των σωματικών συσχετισμών», όπως θα αποκαλούσαμε τον τραμπουκισμό με πιο κομψό τρόπο. Άλλωστε κάπως έπρεπε να εκτονωθούν των εκλογών τα πάθη, που σιγόβραζαν και θύμιζαν το Βεζούβιο πριν εκραγεί. Και έτσι οι Νεοέλληνες έσπαζαν τα κεφάλια των πολιτικών αντιπάλων στην αέναη διαμάχη του δικομματισμού, Τρικουπικοί εναντίον Δηλιγιαννικών, Βασιλικοί εναντίον Βενιζελικών, Δεξιοί εναντίον Δημοκρατικών κοκ.
Μέχρι που φτάσαμε στην ωραία δεκαετία του 1980, ωραία γιατί τότε διανύαμε τη νεότητα μας, και το κακό παράγινε. Στη «μάχη της αφίσας» κομματικές ομάδες κρούσης έδιναν ομηρικές μεταμεσονύκτιες μάχες στους δρόμους των χωριών μας για το ποιος θα σκεπάσει τις αφίσες του άλλου στο τοίχο μιας αποθήκης, σε κάποια κολώνα ηλεκτροφωτισμού, σε κάποιο τοίχο αντιστήριξης που με τα συνθήματα γραμμένα το ένα πάνω στο άλλο έμοιαζε με παλίμψηστο. Ακόμη κι αν ο ουρανός δεν ήταν έναστρος γέμιζε με τ’ αστεράκια που έβλεπαν όσοι είχαν εισπράξει ένα μεγαλοπρεπές «μπουκέτο» στο μάτι ή στο σαγόνι από το ανόσιο χέρι του κομματικού αντιπάλου. Κι ύστερα περισυλλέγονταν οι τραυματίες από το πεδίο της μάχης για να οδηγηθούν αιμόφυρτοι είτε στο νοσοκομείο, στα χέρια κάποιας νοσοκόμας, είτε στο σπίτι τους, στα χέρια της συμβίας τους, όπου τους περίμενε ο δεύτερος γύρος.
Αυτά όμως τελείωσαν οριστικά και αμετάκλητα και οι ξυλοδαρμοί σε προεκλογικές περιόδους μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ή μήπως όχι; Διότι ο ξυλοδαρμός όχι δια χειρός Βαράγκη αλλά δια χειρός ευρωβουλευτή έφερε ξανά το θέμα στο προσκήνιο. Και επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά ότι «το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο», διότι αν δεν είναι παράδεισος το Ευρωκοινοβούλιο όπου οι Ευρωβουλευτές εισπράττουν 17 χιλιαρικάκια για να ξύνουν ό,τι ξύνουν και να έχουν και κανένα εξτραδάκι από Κατάρ μεριά, τότε τι άλλο θα μπορούσε να είναι Παράδεισος;
Μα καλά, θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος, δεν έχουμε άλλα θέματα να ασχοληθούμε σ’ αυτές τις εκλογές; Και με τι να ασχοληθούμε; Με την ελευθερία; Όχι βέβαια! Αφού η ελευθερία υπάρχει αν έχεις απεριόριστα data στο κινητό σου. Έτσι δε λέει η γνωστή διαφήμιση; Με τη δημοκρατία; Ποιος χέστηκε για τη δημοκρατία; Για τη δικαιοσύνη; Εδώ είναι που γελάνε μέχρι δακρύων. Με την οικονομική κατάσταση; Μα αφού τα κανάλια μας διαβεβαιώνουν ό,τι όλα πάνε πρίμα εμείς θα πιστέψουμε την τσέπη μας που διαφωνεί ή τον τραπεζικό μας λογαριασμό που εξανεμίζεται;
Συνεπώς ορθά πράττουμε και ασχολούμαστε με την περίπτωση του σελέμπριτι ευρωβουλευτή διότι το ζήτημα είναι εξόχως πολιτικό. Και είναι απολύτως δικαιολογημένοι όσοι εξεγείρονται διότι πρόκειται περί καραμπινάτης αθετήσεως πολιτικής συμφωνίας. Διότι ημείς κύριε σε στείλαμε στην Ευρωβουλή ως «εραστή δυτικών προαστίων», ήτοι σε στείλαμε για να γαμείς. Όχι να γαμείς και να δέρνεις.
Το ότι είναι σοβαρό το ζήτημα αποδεικνύεται και από τις αντιδράσεις μεγάλης μερίδας του κόσμου, η οποία ουδέποτε αναρωτιέται γιατί έχει περιέλθει σε μια κατάσταση που μόνο αξιοζήλευτη δε θα την έλεγες και τις πταίει γι’ αυτήν, αλλ’ αντιθέτως βασανίζει το μυαλό της με άλλους είδους ερωτήματα: την ξυλοφόρτωσε πράγματι την κυρία ή εκείνη του έστησε πλεκτάνη γιατί την παράτησε για μια Ιταλίδα; Και η βελγική δικαιοσύνη που τόσο τη θαυμάσαμε για την ταχύτητα της στην υπόθεση Καϊλή -και μάλιστα ζητούσαμε και Βέλγους δικαστές να έρθουν εδώ και να δικάζουν τις υποθέσεις μας που χρονίζουν στα Ειρηνοδικεία και στα Πρωτοδικεία- γιατί καθυστέρησαν τόσο; Και πόσο τυχαίο είναι ότι το θέμα ενέσκηψε αίφνης εν μέσω εκλογών;
Εννοείται ότι τα παραπάνω ερωτήματα έχουν απαντηθεί από την πρώτη στιγμή στα σόσιαλ μίντια, από ανθρώπους που φαίνεται ότι γνωρίζουν από πρώτο χέρι το τι ακριβώς συνέβη, διότι σε αυτή τη χώρα όλοι έχουν άποψη και μάλιστα θεωρούν υποχρέωση τους να την εκφράσουν δημόσια με … εύστοχες διατυπώσεις του τύπου «ψόφα βιαστή να σαπίσεις στη φυλακή» και άλλα ηχηρά παρόμοια που διαβάζουμε στο τουΐτερ και αλλαχού. Το ότι όλοι αυτοί που εξεγέρθηκαν γι’ αυτό το υπό διερεύνηση περιστατικό βίας δε δείχνουν καμία ευαισθησία για τους ανηλεείς ξυλοδαρμούς διαδηλωτών ή απεργών που είδαν ιδίοις όμμασι αυτό είναι μια λεπτομέρεια άνευ σημασίας.
Το σίγουρο είναι ότι αυτό το ζήτημα, το οποίο θα μας απασχολήσει για 2-3 μέρες ακόμη γιατί μετά κάτι άλλο θα βρεθεί, αποδείχθηκε αρκετά χρήσιμο σε πολλούς: στους χρήστες των μίντια που βρήκαν πού να εκτονώσουν την οργή τους, στα κανάλια που βρήκαν υλικό για τα δελτία τους και στα μεγάλα κόμματα που βρήκαν βέλη για την φαρέτρα τους. Και έτσι παρακολουθούμε να εκτυλίσσεται ένας σοβαρός πολιτικός διάλογος, αντάξιος τους, με τους απαραίτητους βέβαια συμψηφισμούς: «Λιγνάδη εμείς, Γεωργούλη εσείς». Και μέσα από την πολεμική αυτή αναδεικνύεται και η ειδοποιός διαφορά Δεξιάς – Αριστεράς: «Εσείς τον δικό σας τον καλύπτατε για μήνες, εμείς τον σουτάραμε στο πιτς – φιτίλι».
Θα μου πείτε γιατί τα γράφεις όλα αυτά, αφού θεωρείς την όλη κατάσταση μια τεράστια κοροϊδία. Η αλήθεια είναι ότι σήμερα το πρωί είχα να πληρώσω ένα λογαριασμό 586,33 στην Πρωτέργεια. Ε, ήθελα να αναβάλλω την πληρωμή όσο γινόταν και είπα να κάτσω να γράψω κάτι…
Ανάρτηση στο facebook
