Το Κιλκίς μας ή ο παραμεθόριος τουρισμός
Ας ξεχάσουμε για κάποιες στιγμές τα ποσοστά ανεργίας που χτυπάνε στο κόκκινο στην περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας και το θολό τοπίο της αποβιομηχάνισης, ας περιηγηθούμε με τις αισθήσεις μας μια πόλη που δεσπόζει στην παραμεθόριο: το Κιλκίς.
Στην καρδιά της μακεδονικής ενδοχώρας, μ΄ένα σιτοβολώνα, που θυμίζει θάλασσα, η πόλη απλώνεται στα ριζά του λόφου που έχει στην κορφή του την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Ο φεουδαρχικός – μεσαιωνικός χαρακτήρας της έχει αφήσει τα χνάρια του στον πολεοδομικό σχεδιασμό της.
Το Κιλκίς έχει απ’ όλα: μοντέρνο ξενοδοχείο σαν κι’ αυτό που έμενα στο down town του Σαν Φρανσίσκο, παζάρι τεράστιο που ικανοποιεί όλα τα γούστα γιατί διαθέτει από τσάντες Luis Vitton (προφανώς απομίμηση) μέχρι κράνα από τα γειτονικά όρη και λουκουμάδες τύπου Θράκης. Το Κιλκίς διαθέτει καπναποθήκες που στέκουν περήφανες κι ερειπωμένες, -μοναχικές φιγούρες του προσφυγικού παρελθόντος- εμπορικό δρόμο, μαγαζιά που έχουν στήσει με μεράκι οι Πόντιοι όταν ήρθαν και ρίζωσαν σε τούτο τον τόπο.
Λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη βρίσκεται η πηγή που βγάζει το “Ξυνό Νερό”, το νερό με το παλαιού τύπου μπουκάλι και το branding που αντέχει στο χρόνο.
Όσοι θέλουν να φάνε καλά με θέα τη λίμνη της Δοϊράνης, δεν έχουν παρά να πάνε στην ταβέρνα της Λίμνης “Δόβηρος”.
Όσοι θέλουν να χαρούν τις ομορφιές του βουνού, να τροφοσυλλεκτίσουνε συλλέγοντας άγρια βατόμουρα, βότανα, μύρτιλλα, κράνα, ραδίκια ή να αναπολήσουν το ηλιοβασίλεμα που περιγράφει η Πηνελόπη Δέλτα στο βιβλίο “Στον καιρό του Βουλγαροκτόνου” ας ανέβουν στα Κρούσια Όρη. Εκεί υπάρχει ο πιο καλόγουστος και φιλόξενος ξενώνας που πήγα ποτέ μου. Η οικοδέσποινα Σταθούλα κάθε μέρα δημιουργεί απίστευτες λιχουδιές, με απαράμιλλη γευστική ισορροπία και ο περιηγητής γευματίζει σε κολλαριστό άσπρο τραπεζομάντηλο. Ο πιστός Μπρούνο, το πανύψηλο γκριφόν του ξενώνα θα σας συντροφεύσει ως ακοίμητος φρουρός σε όλους τους περιπάτους σας στα Κρούσια Όρη.
Επιτέλους, ας ανακαλύψουμε την κρυφή γοητεία των παραμεθόριων περιοχών της χώρας μας και τη φιλοξενία των κατοίκων τους.
Από trofosylektis.blogspot.com
