Το δικαίωμα στην ουτοπία
Η είδηση στο οικονομικό φύλλο είναι εντυπωσιακή: Κάθε εβδομάδα ιδρύεται μία γερμανική επιχείρηση στη Σερβία και άλλη μία στη Ρουμανία. Χαρμόσυνη είδηση για τους υποδοχείς των επιχειρήσεων, αλλά και πηγή προβληματισμού για κάποιους άλλους που προσδοκούν ανάσταση από τις ξένες επενδύσεις. Εμάς δηλαδή.
Η αυτόματη εξήγηση είναι η υψηλή φορολογία στην Ελλάδα και η πολιτική αβεβαιότητα με την απρόβλεπτη και αυτοσχεδιάζουσα διαρκώς κυβέρνηση. Απόλυτα ισχύουσες προϋποθέσεις. Στη δεκαετία του ’70 στο Κιλκίς λειτούργησε η επιχείρηση “ΡΗΚΕΡ ΕΛΛΑΣ”. Ο Γερμανός επενδυτής δεν επέλεξε το Κιλκίς για το ωραίο του κλίμα. Το επέλεξε για τη χαμηλή φορολόγηση, το οικονομικό εργατικό δυναμικό και για την εσωτερική σταθερότητα. Η γραφειοκρατία δεν στάθηκε εμπόδιο.
Πέρα όμως από την ανυπόφορη φορολογία και την πολιτική αστάθεια, υπάρχουν κι άλλες παράμετροι, που ηθελημένα δεν βγαίνουν στο προσκήνιο γιατί “καίνε”. Τις ανέδειξαν στην “πρώτη” του υπό ίδρυση κόμματος την περασμένη Κυριακή στη Θεσσαλονίκη, δύο άνθρωποι του χώρου ης πραγματικής Οικονομίας. Ο ημέτερος Παν. Γιαννούλης (ANATOMIC HELP-Ν. Σάντα) με απλά λόγια και “αιματηρά” παραδείγματα, ανέδειξε το ένα: τη μεγάλη ληστεία που ζει και βασιλεύει στον πολυδάπανο χώρο της Δημόσιας Υγείας. Στο χώρο που βασιλεύει η μίζα. Από την σύριγγα μέχρι τον Τομογράφο, όλοι είναι με τα χέρια απλωμένα και βουτηγμένα στο μέλι. Ενα ορθοπεδικό εξάρτημα που παράγεται στη Ν. Σάντα και πωλείται προς 45 ευρώ, απορρίπτεται. Για να αγορασθεί το άλλο της ίδιας ή και κατώτερης ποιότητας με 600 ευρώ. Ανευ περαιτέρω σχολίων.
Τη δεύτερη παράμετρο την έθεσε ο επιχειρηματίας Ν. Ευθυμιάδης, πρώην πρόεδρος των βιομηχάνων: Αναφέρθηκε στην μεγάλη απουσία της εκπαίδευσης και της Νέας Τεχνολογίας στον κόσμο του επιχειρείν. Την ώρα που η πάμπτωχη Εσθονία πρωτοστατεί στην Ευρώπη στο χώρο της γνώσης των Νέων Τεχνολογιών, στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμμία απολύτως “επαφή” της Εκπαίδευσης με την Παραγωγή. Ο έμπειρος επιχειρηματίας υποστήριξε με θέρμη το επιχείρημα ότι η Ελλάδα με το μικρό μέγεθος της Οικονομίας της, θα μπορούσε συντεταγμένα να εκμεταλλευθεί τα χιλιάδες νέα παιδιά της, τις λαμπρές σπουδές και να δημιουργήσει μια Ευρωπαϊκή “Σίλικον Βάλεϊ”, στα πρότυπα της Αμερικανικής.
Πράγματα εξωπραγματικά, θα πει κανείς. Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να κυνηγηθεί και η ουτοπία, το όνειρο. Για να δικαιωθεί στην πράξη και ο μύθος για το “διαμόνιο του Ελληνα” και όχι μόνο να παραμένει μια αυτάρεσκη εμμονή, που πλέον μόνο ειρωνεία προκαλεί.
Για να μας εμπιστευθούν οι ξένοι επενδυτές, πρέπει πρώτα να δουν “φως” από τους ίδους εμάς. Αλλοιώς πόσο θα αντέξουν ο Π. Γιαννούλης και ο Ν. Ευθυμιάδης τη φορολογία και τη ρεμούλα ώστε να μην πάρουν κι αυτοί “των ομματιών τους” και μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους στη Σερβία και τη Ρουμανία;
Άρθρο στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ