Το ακριβό κρασί ήταν ξίδι!

Του Τάσου Παππά.

Νέο κρούσμα αυτοκριτικής από έναν πρώην για όσα δεινά έφεραν τα μνημόνια στην Ελλάδα. Εκρήξεις αναδρομικής διαύγειας. Στο 20ό επενδυτικό φόρουμ της Capital Link για την Ελλάδα ο πρώην αντιπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ελλάδα, Μπομπ Τρα, κατέγραψε ως το μεγαλύτερο λάθος του Ταμείου τη «φτωχή» επικοινωνία του με τον ελληνικό λαό.

«Τα προγράμματα προσαρμογής είναι σκληρά. Χρειαζόταν να έχουμε περισσότερες συζητήσεις και να εξηγήσουμε τι συνέβαινε με την οικονομία».

Τι μας είπε ο κ. Τρα; Οτι το Ταμείο, αλλά να υποθέσω και οι υπόλοιποι δανειστές δεν «επικοινώνησαν» καλά τη θηλιά που φόρεσαν στον ελληνικό λαό.

Θα διαφωνήσω. Μια χαρά τα πήγαν. Και τι δεν έκαναν για να περάσει η θεωρία της συλλογικής ευθύνης:

Μας κατηγόρησαν ότι μαγειρεύαμε τα στοιχεία για να ξεγελάσουμε τους εταίρους. Σωστό. Το ερώτημα είναι τι ακριβώς έκαναν τα υψηλόβαθμα στελέχη τους που ήταν επιφορτισμένα με το καθήκον να παρακολουθούν την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Τους πιάσαμε Κώτσους; Μήπως έκαναν σκοπίμως τα στραβά μάτια για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα; Δεν θυμάμαι να τιμωρήθηκε κάποιο εξ αυτών τουλάχιστον για αμέλεια.

Μας είπαν τεμπέληδες, χαραμοφάηδες με ροπή στον τρυφηλό βίο (σεξ, ποτά, διακοπές) και στον τρισκατάρατο λαϊκισμό και μας κατηγορούσαν για αγνωμοσύνη επειδή, αντί να τους ευχαριστούμε γονυπετείς και με δάκρυα στα μάτια για το ευρύχωρο σωσίβιο που μας πέταξαν, εμείς με απύθμενο θράσος διαμαρτυρόμασταν και προσπαθούσαμε να τους τραβήξουμε στον βυθό.

Οργάνωσαν μεθοδικά εκστρατείες για να μας πείσουν ότι φταίμε όλοι το ίδιο για τη χρεοκοπία της χώρας: και οι φτωχοί και οι πλούσιοι, και οι μισθωτοί που δεν μπορούσαν να φοροδιαφύγουν και όσοι πάρκαραν τα λεφτά τους σε φορολογικούς παραδείσους, και οι τίμιοι και οι διαπλεκόμενοι, και οι νόμιμοι και οι διεφθαρμένοι.

Απέρριπταν μετά βδελυγμίας τις κριτικές ότι νοιάστηκαν για τη διάσωση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών και όταν ο υπάλληλός τους Γερούν Ντάισελμπλουμ το παραδέχτηκε δημοσίως (ύστερα από τρία χρόνια και αφού είχε φύγει από τη θέση του) έκαναν την πάπια.

Εμπαιναν σαν κατακτητές στα υπουργεία, συμπεριφέρονταν στους εκλεγμένους -αυτοί οι διορισμένοι- με ιταμό ύφος και κουνούσαν το δάχτυλο στους ιθαγενείς γιατί δεν έδειχναν μεγάλο ζήλο στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων (κακοποιήθηκε βάναυσα η συγκεκριμένη λέξη).

Μας είπαν ότι η ψήφος μας δεν έχει καμιά σημασία γιατί αυτοί αποφασίζουν για λογαριασμό μας επειδή ξέρουν ποιο είναι το καλό μας. Ευτυχώς δεν απαγόρευσαν τις κάλπες ως περιττή πολυτέλεια. Τους είμαστε υπόχρεοι!

Μας γάνωναν τα αυτιά ότι οι συμφωνίες είναι ιερές και οφείλουμε να τις εφαρμόζουμε με θρησκευτική ευλάβεια και αντέκρουαν με δυσφορία κάθε δειλή παρατήρηση ότι και άλλες χώρες παραβιάζουν τις συμφωνίες αλλά δεν τιμωρούνται.

Αναγνώρισαν το λάθος τους με τον διαβόητο πολλαπλασιαστή (ο εμπνευστής του το ομολόγησε μετά τη λήξη της θητείας του), ωστόσο δεν προχώρησαν σε καμία διόρθωση των συνεπειών που προκάλεσε.

Το συμπέρασμα είναι ότι για το σκάρτο προϊόν που μας ανάγκασαν να αγοράσουμε, η… επικοινωνία τους ήταν μια χαρά. Μας το πούλησαν για ακριβό κρασί, ενώ ήταν ξίδι.

Ανάγωγα

Δεν ξέρω αν διαβάσατε το μανιφέστο Ευρωπαίων οικονομολόγων (ανάμεσά τους ο Πικετί) και πολιτικών. Θα φρίξετε. Οι άνθρωποι δεν είναι στα καλά τους.

Προτείνουν τέσσερις πανευρωπαϊκούς φόρους: στα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων (αν είναι δυνατόν), στα μεγάλα εισοδήματα (ντροπή), στους κατόχους μεγάλης περιουσίας (έλεος) και στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα (αίσχος).

Γιατί αυτή η λαίλαπα φόρων εναντίον της τάξης που είναι ο πυλώνας των κοινωνιών; Για να μειωθούν οι ανισότητες, λένε οι αθεόφοβοι.

Ο λαϊκισμός χτυπάει κόκκινο. Σε λίγο θα ζητήσουν και γκιλοτίνες.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ