My Twitter Feed

22 Ιανουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Κινητοποιήσεις για τα διόδια -

Πέμπτη, 21 Ιανουαρίου, 2021

Περί τους 500 οι εμβολιασμοί -

Τετάρτη, 20 Ιανουαρίου, 2021

Και πάλι το λιανεμπόριο στη λαϊκή -

Τετάρτη, 20 Ιανουαρίου, 2021

Έξι τα νέα κρούσματα σε ν. Κιλκίς -

Τετάρτη, 20 Ιανουαρίου, 2021

ΔΕΥΑΠ: Απάντηση στη ΛΑΣΥ -

Τετάρτη, 20 Ιανουαρίου, 2021

Χαμόγελα απ`τα 2 μόνο κρούσματα -

Τρίτη, 19 Ιανουαρίου, 2021

Η Σ. Μπεκατώρου δεν είναι η μόνη -

Τρίτη, 19 Ιανουαρίου, 2021

Τριήμερο ανάσας για το ν. Κιλκίς -

Δευτέρα, 18 Ιανουαρίου, 2021

Τα συσσίτια της αξιοπρέπειας (Μαθήματα από την Αργεντινή)

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 στα σχολεία των χωριών μας, λειτουργούσαν τα συσσίτια. Πολλές οι μνήμες, οι περισσότερες ανεξίτηλες, με διάφορο “γευστικό” περιεχόμενο.

Η καλή γεύση ήταν το ψωμί που ερχόταν από τους φούρνους του Κιλκίς. Οταν δε ήταν η σειρά του θρυλικού ψωμιού του Τραντέρου, τότε είχαμε πραγματικό πάρτυ. Το ψωμί ήταν η πρώτη επιλογή, όχι το φαγητό. Η κακή ιστορία ήταν η αηδιαστικη γεύση της σκόνης γάλακτος. Πραγματικό μαρτύριο, αφού τα αυστηρά ήθη της εποχής, καθιστούσαν την κατάποση περίπου υποχρεωτική!

Η πικρότερη γεύση όμως ήταν άλλη: Δεν είχε σχέση με τις φτωχικές επιλογές του φαγητού που ετοίμαζαν με κάθε φροντίδα γυναίκες του χωριού, μητέρες κι οι ίδιες, συμμαθητών μας. Δεν είχε σχέση με το καθημερινό “μενού”. Η πιο πικρή γεύση ερχόταν από την πιστοποίηση της φτώχειας.  Συσσίτιο σήμαινε φτώχεια, ανέχεια. Οχι δηλαδή ότι υπήρχε “άπλα”, αλλά η επίσημη σφραγίδα ενοχλούσε, στενοχωρούσε. Το παρήγορο (και σωτήριο) στην περίπτωση, ήταν το γεγονός ότι η “πιστοποίηση” ήταν γενικη. Ολοι ανεξαιρέτως οι μαθητές συμμετείχαν στο συσσίτιο. Το απολαυστικό ψωμί του Τραντέρου και η αηδία της “σκόνης”, ήταν κοινή για όλους. Το κακό, όταν είναι κοινό για όλους “χάνει” πολλή από την έντασή του, καταργεί τις διακρίσεις, εξαφανίζει το φθόνο.

Πενήντα σχεδόν έτη μετά, το συσσίτιο επανέρχεται. Με τρόπο μάλιστα ακόμη πιο “θεαματικό”, πολύ πιο οδυνηρό. Αυτή τη φορά τα συσσίτια δεν πρόκειται να σερβίρουν “σκόνη γάλα”. Σερβίρουν όμως περισσότερη πίκρα, μεγαλύτερη ήττα. Γιατί μαζί με τον μικρό μαθητή, στο συσσίτιο πιθανόν να καταφεύγει και πάλι ο γονιός του. Ο μικρός μαθητής του ’60 σήμερα είναι άνεργος, απολυμένος, με κλειστό μαγαζί, με χρέη που τον πνίγουν. Δεν είναι ούτε τεμπέλης, ούτε σπάταλος, ούτε “καζινόβιος”, ούτε θαμώνας σκυλάδικων. Είναι εργατικός, οικογενειάρχης, που μέχρι χθες δούλευε σε μία και δύο και τρεις δουλειές. Σήμερα, χωρίς να φταίει ο ίδιος, οι δουλειές δεν υπάρχουν. Και το συσσίτιο της Ενορίας είναι η έσχατη, αλλά σωτήρια καταφυγή.

Γράφει ο Παναγιώτης Φλωρίδης (ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ)

 

Πριν από ένα χρόνο, στον Ι. Ναό της Παναγίας στο Κιλκίς, ξεκίνησε, σχεδόν πειραματικά, η διανομή φαγητού σε άπορους ενορίτες. Από τους αρχικούς 10-12 προσερχομένους καθημερινά, φθάσαμε στους 95-100. Το εγχείρημα οργανώθηκε καλύτερα και σήμερα λειτουργεί υπό τη γενική εποπτεία της Μητρόπολης, η οποία οργάνωσε και άλλες, όμοιες και παρεμφερείς δράσεις. Η προσπάθεια χρειάζεται στήριξη απ’ όλους. Κυρίως, τους (ακόμη) έχοντες. Η συμμετοχή στα συσσίτια μικρών και μεγάλων, θα κάνει την κατάσταση λιγότερο αφόρητη για τους άτυχους της συγκυρίας. Κυρίως από πλευράς ηθικού και αξιοπρέπειας. Το 2012 θα δούμε και θα ζήσουμε καταστάσεις, που θα ξεπερνούν κατά πολύ την κοινή μας φτώχεια του ’60. Το ελάχιστο ζητούμενο θα είναι η μη μετατροπή της φτώχειας σε απόγνωση.

Υ.Γ. Πριν μερικά χρόνια, η Αργεντινή είχε φτάσει στο σημείο να θεωρείται ως η 4η πιο ισχυρή οικονομία στον Πλανήτη. Οταν έσκασε η “φούσκα”, η Αργεντινή μπήκε σε μια περιπέτεια ανέχειας άνευ προηγουμένου. Γρήγορα οι πολίτες όμως αυτοοργανώθηκαν, αγνοώντας τις προσφυγές στο ΔΝΤ, που επέλεξαν (καλή ώρα) και οι εκεί κυβερνήτες. Μια Οργάνωση εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα διασφαλίζοντας τα απαραίτητα προς το ζην, μέσα από ανταλλαγές αγαθών που περίσσευαν στον καθένα. Η διαδικασία αυτή στα Αργεντίνικα λέγεται “τρουέκε”. Περί τα 10 εκατομμύρια πολίτες όλων των (πρώην) τάξεων και βαθμίδων, συμμετείχαν στο “τρουέκε”, διασωζοντας πρώτα την αξιοπρέπειά τους, μέσα από την ανθρωπιά και την ειλικρινή αλληλεγγύη. Σήμερα, η Αργεντινή είναι και πάλι μια συνήθης χώρα του Πλανήτη. Με την ανάπτυξή της, την ευημερία της, το ελεγχόμενο ποσοστό της ανεργίας της και όλα τα συναφή. Μα πάνω απ’ όλα, με ανεβασμένο το ποσοστό της αξιοπρέπειας και της δοκιμασμένης πια, κοινωνικής συνοχής.

Αυτό να προφυλάξουμε.

Σχολιάστε