Τα παιδία παίζει
Του Νίκου Κωνσταντινίδη.
Ο τίτλος του άρθρου είναι γνωστός από το “συντακτικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσης” κι ως γλωσσικό φαινόμενο ονομάζεται “αττική σύνταξη.” Σήμερα τη συγκεκριμένη φράση την χρησιμοποιούμε όταν αναφερόμαστε σε παιδική ή παιδαριώδη συμπεριφορά.
Για τη ζωή και την ομορφιά της αυτός που ξέρει να μιλά καλύτερα είναι εκείνος που έζησε και κάτι από την ασχήμια της. Κανένας δεν μπορεί να μιλήσει πιο καλά για την αδικία από εκείνον που την έζησε. Κανένας δεν μπορεί να μιλήσει καλύτερα για το ποτάμι της οργής, από εκείνον που έχει και τη δική του οργή μέσα. Πολιτική για το λαό από ανθρώπους άσχετους με τα καθημερινά του προβλήματα δεν μπορεί να γίνεται.
Η αρχηγία είναι χάρισμα που δεν μεταβιβάζεται όπως η κινητή ή η ακίνητη περιουσία. Η ηγεσία είναι ικανότητα που δεν παραχωρείται σαν να είναι κληροδότημα. Ηγέτης είναι αυτός που προλαμβάνει τα δρώμενα κι όχι αυτός που σέρνεται πίσω από αυτά. Είναι εκείνος που αναλαμβάνει την προσωπική του ευθύνη. Που δεν την φορτώνει αλλού. Ηγέτης είναι εκείνος που έχει το θάρρος να λέει και το “ναι”, και το “όχι”, αλλά και το mea culpa. Αυτός που μπορεί να εμπνέει και να ενώνει την κοινωνία από τη βάση ως την κορυφή.
Όπως οι πλατιές θάλασσες είναι για τα μεγάλα καράβια, έτσι και οι μεγάλες αξίες είναι μόνο για τις βαθιές ψυχές. Στις ανάβαθες ψυχές μέσα οι πανανθρώπινες αξίες πνίγονται. Οι ρηχοί στην ψυχή για κοινωνία των πολλών και των αδικημένων είναι ανίκανοι.
Όπου η πολιτική έχει ως αυτοσκοπό την εξουσία, αγνοώντας τον άνθρωπο, είναι καταστροφική για την κοινωνία.
Όπου η πλουτοκρατία ελέγχει την πολιτική εξουσία, δεν υπάρχει δημοκρατία.
Όπου η ιδιωτική χορηγία στα πολιτικά κόμματα είναι κυρίαρχη, εκεί η δημοκρατία μεταβάλλεται σε ιδιοκτησία.
Όπου η δημοσιογραφία “εξαγοράζεται” από την ολιγαρχία, εκεί αντί για ενημέρωση έχουμε αποσιώπηση της αλήθειας.
Στο έργο του Αισχύλου “Προμηθεύς ο Δεσμώτης”, ο Προμηθέας προνοεί για τα τεκταινόμενα, ενώ ο αδερφός του Επιμηθέας πρώτα παθαίνει και κατόπιν μαθαίνει από αυτά.
Η συμφωνία των Πρεσπών, παρά τις έντονες αντιδράσεις που είχε από την τότε αντιπολίτευση, κρίθηκε επωφελής με το που έγινε η ίδια κυβέρνηση και θεωρήθηκε από υπουργούς της ως επιτακτική η άμεση κι αυστηρή εφαρμογή της.
Η πρόσληψη 2.000 πυροσβεστών από την προηγούμενη κυβέρνηση, αν και δεν ψηφίστηκε από την τωρινή, αποδείχθηκε πόσο αναγκαία ήταν κι ορθώς ο νυν πρωθυπουργός έπλεξε το εγκώμιο των πυροσβεστών στη φωτιά της Εύβοιας.
Στα μόνα που συμφωνούν οι Έλληνες βουλευτές, ανεξαρτήτως κομμάτων είναι οι αποδοχές τους και τα ειδικά προνόμια που απολαμβάνουν όλοι τους, ακόμη κι εν μέσω κρίσης, και που σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν υπάρχουν.
Στη Σουηδία οι βουλευτές, που δεν πηγαίνουν στη βουλή με τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας αλλά παίρνουν ταξί, γίνονται πρωτοσέλιδα!
Η Μόνα Σαλίν, υπουργός των Εξωτερικών στη δεκαετία του 1990, αποπέμθηκε από τη θέση της, γιατί έκανε χρήση της υπουργικής της κάρτας κι αγόρασε ένα καλτσόν και μια σοκολάτα τομπλερόνε! Στη δική μας χώρα αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ!
“Ο πολιτικός πρέπει να ζει όπως και ο λαός του”, ήταν απάντηση της Ασπασίας στον Περικλή στα χρόνια του Χρυσού Αιώνα, όταν εκείνος ήθελε να μετακομίσει σε καλύτερη αλλάξει περιοχή κατοικίας. Στη σημερινή Ελλάδα η μεσοτοιχία πολιτικού και εθνικού δωροδότη δεν γίνεται θέμα, όπου η πολιτική διαπλέκεται, με την οικονομική και τη δημοσιογραφική εξουσία.
Στη χώρα της καρπαζιάς και του καρπουζιού, στην Ελλάδα του “όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω” κυβερνά η ολιγαρχία του πλούτου και η απολυταρχία του τύπου, κόντρα σε κάθε δίκαιη, δημοκρατική αρχή.
Έγιναν κάποια βήματα μπροστά από τη μεταπολίτευση και μετά, αλλά επιστροφή στην αυστηρή κομματική δομή του κράτους γίνεται ολοένα και πιο ορατή.
Όταν ο βασιλιάς της Βιθυνίας Νικόδημος πρότεινε στους κατοίκους της Κνίδου να του πουλήσουν το άγαλμα της “Αφροδίτης της Κνίδου”, ένα έργο του Πραξιτέλη, εμπνευσμένο από την εταίρα Φρύνη, με αντάλλαγμα ότι θα τους χάριζε το χρέος τους, εκείνοι αρνήθηκαν. Αντ’ αυτού προτίμησαν να δουλέψουν σκληρά και να το ξοφλήσουν, γιατί πίστευαν πως υπάρχουν αξίες που δεν εξαγοράζονται. Αυτήν την Ελλάδα θέλουμε. Την Ελλάδα της ευθύνης, της αξιοκρατίας και της αξιοπρέπειας. Αλλιώς η φράση “τα παιδία παίζει” θα αποτελεί για πάντα μια πολιτική πραγματικότητα.
