Τα “ευγενή” ποτά…
… και η “σύγχρονη” Ελλάδα
Του Παναγιώτη Φλωρίδη (1η ΣΕΛΙΔΑ)
——————————————————————————————————————————————————————————————————————Πριν μερικά χρόνια ένα περιοδικό παγκόσμιας κυκλοφορίας πραγματοποίησε μια έρευνα σχετικά με την κατανάλωση ουίσκι. Ηταν τα χρόνια της παγκόσμιας αμεριμνησίας των (ψεύτικων) παχειών αγελάδων.
Εννοείται, ότι τέτοια πρωτιά δεν θα μας ξέφευγε με τίποτε! Πρώτοι καταναλωτές παγκοσμίως οι Ελληνες. Ενδιαφέρον βέβαια παρουσιάζει και η δεύτερη θέση: Πορτογαλία με διαφορά από τον τρίτο. Λίγα χρόνια αργότερα οι δυο αυτές χώρες ήταν οι πρώτες που χτύπησαν την πόρτα του Δ.Ν.Τ και εκλιπαρούσαν για βοήθεια διάσωσης από την Τρόικα.
Το θέμα βέβαια, είναι καθαρά συμβολικό. Αλοίμονο αν για το κατάνημα μιας χώρας φταίει ένα συγκεκριμένο ποτό, όσο “μπόμπα” κι αν είναι! Αν η οικονομική καταστροφή οφειλόταν σ’ ένα ποτό τότε η θεραπεία θα ήταν εύκολη. Το θέμα δεν είναι το ουίσκι, αλλά η νοοτροπία που “χτίστηκε” γύρω απ’ αυτό και μια ολόκληρη φιλοσοφία που κυριάρχησε για δεκαετίες. Είναι η νοοτροπία που οδήγησε τεράστιες μάζες να συνωθούνται για ένα τραπέζι “πρώτο στην πίστα”. Με το πόδι επί της πίστας, με κάλτσα άσπρη, βεβαίως. Είναι η αγωνία για την εξοικονόμηση του αναλογούντος υπέρογκου ποσού για τη “φιάλη” και τα σχετικά άνθη. Ηταν οι μόνιμες φασαρίες με τους ξυλοδαρμούς. Για ένα ζεϊμπέκικο, για ένα βλέμμα, για ένα σκούντημα. Το “ούισκι-κόλα” είχε μετατραπεί σε εθνική παραγγελία. Παράλληλα, τα life style περιοδικά ξεφύτρωναν το ένα μετά το άλλο, και τα πράσινα κυρίως golden boys στη Μύκονο, έπαιζαν πόλεμο με συναγρίδες!
Και όλα αυτά φυσικά με την εγκατάλειψη της παραγωγής, με σκανδαλώδεις, σκοτεινές αγροτικές επιδοτήσεις με τα ακατάσχετα και ανέλεγκτα καταναλωτικά, εορτοδάνεια, διακοποδάνεια που οδηγήθηκαν όλα ανεξαιρέτως είτε στο Χρηματιστήριο, είτε στα “φρουτάκια” και μονίμως “στα εθνικά μας ποτά” είτε στα μπαράκια, είτε στα club, είτε φυσικά στα μπουζούκια. Μια ολόκληρη χώρα παρέλυε, γλεντούσε, μάλωνε, σκοτωνόταν σε καυγάδες και τροχαία, στο δρόμο της νέας νοοτροπίας του βλαχονεοπλουτισμού, του απίστευτου κιτς, της ραγδαίας υποβάθμισης ολόκληρης της κοινωνίας.
Την ίδια ώρα οι δυο χώρες-πρωταθλήτριες, διέθεταν και διαθέτουν πολλά από τα καλύτερα κρασιά του κόσμου. Μια παραγωγή που δεν στηρίχθηκε καθόλου, παρ’ όλα που σε πολλά διεθνή (και αδιάβλητα βεβαίως) Φεστιβάλ κατακτούσαν πρώτες θέσεις και πολυάριθμα χρυσά μετάλλια. Μέγα μερίδιο στον Ελλαδικό χώρο κατακτά συνεχώς η λαμπρή οινική παραγωγή του νομού μας. Μια παραγωγή που ακολουθουμένων των αναλογιών, δεν τιμάται καθόλου στο νομό μας.
Ελάχιστα μαγαζιά διαθέτουν κρασιά Γουμένισσας, Αξιούπολης και άλλων περιοχών του νομού. Ακόμη και σήμερα, αυτός που στο μπαράκι ή στο κλαμπ παραγγέλνει κρασί, θεωρείται περίπου…οπισθοδρομικός. Ακόμη και σήμερα το ουίσκι θεωρείται από τους Ελληνες ως ο βασιλιάς των «ευγενών ποτών», όπως λέγαμε παλιά.
Το θέμα δεν είναι όμως ούτε η ποσότητα του αλκοόλ, ούτε η ποιότητα. Το ζήτημα είναι καθαρά πολιτισμικό, κοινωνικό, οικονομικό.
Το λέμε και πάλι, εντελώς συμβολικά: Αν το ουίσκι ήταν Ελληνικό προϊόν, δεν θα είχε καμμιά τύχη στην Ελλάδα!
