My Twitter Feed

31 Δεκεμβρίου, 2020

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Συνεχίζονται τα αντιπλημμυρικά -

Πέμπτη, 31 Δεκεμβρίου, 2020

Σταθερά στη μαύρη πρώτη θέση! -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

“Γαλάζια νυστέρια” για το ΓΝΚ! -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

ΣΥΡΙΖΑ: Διερεύνηση καταγγελιών -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

To tvxs.gr για το Νοσοκομείο Κιλκίς -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Εξανέστη από το… βήμα του twitter -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Την Πέμπτη η Λαϊκή του Κιλκίς -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Έργα 1,2 εκατ. για συντήρηση δρόμου -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Τα ασπόνδυλα πολιτικά μαλάκια…

…και η υποτιθέμενη γενοκτονία.

Του  Όμηρου Ταχμαζίδη*


Επί του συγκεκριμένου ζητήματος δεν χρειάζεται να συστηθώ. Στο Διαδίκτυο είναι διάσπαρτα διάφορα άρθρα μου στο οποία διατυπώνω την άποψή μου για την υποτιθέμενη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. «Υποτιθέμενη» διότι αμφισβήτησα και αμφισβητώ τη χρήση του όρου γενοκτονία στην περίπτωση των εκτεταμένων και πολύχρονων διώξεων και δεινών των προγόνων μας στην περιοχή του οθωμανικού Πόντου.

Δύο παρατηρήσεις: η συγκεκριμένη θεώρηση των πραγμάτων και η χρήση της λέξης «υποτιθέμενη» δε σημαίνει ότι δε συνέβησαν τα γεγονότα που εξιστορούνται από τους υπερμάχους της άποψης περί τέλεσης πράξεων γενοκτονίας. Στον οθωμανικό Πόντο έλαβαν χώρα εκτεταμένα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, με ευθύνες πολλές φορές και εκπροσώπων του κράτους, αλλά –και εδώ είναι η επιστημονική διαφοροποίησή μου από τους υπόλοιπους ιστορικούς  και λοιπούς υποστηρικτές της θέσεως περί γενοκτονίας – αυτά δεν ήταν μέρος ενός σχεδίου γενοκτονίας. Δε θέλω να υπεισέλθω σε επιστημονικές αναλύσεις και λεπτομέρειες. Όσοι ενδιαφέρονται ας ανατρέξουν σε άρθρα μου και κριτικές εναντίον μου στο Διαδίκτυο και οι πιο σχετικοί στην ανάλογη επιστημονική βιβλιογραφία που σχετίζεται με το όνομά μου.

Η δεύτερη παρατήρηση αφορά την προσωπική στάση μου στο ζήτημα. Πολλοί προσπάθησαν και προσπαθούν να με εντάξουν σε σχήματα ερμηνείας που τους βολεύουν για να εργαλειοποιήσουν τις επιστημονικές κρίσεις μου για λογαριασμό διαφόρων ιδεοληψιών τους. Εξηγούμαι για να μη παρεξηγούμαι: οι ενστάσεις μου στον ισχυρισμό περί γενοκτονίας δεν αφορούν καμία διεθνιστική ή αντι-εθνικιστική διάθεση, δεν σχετίζονται με τα πολιτικά μου πιστεύω και τις πολιτικές μου προτιμήσεις. Η βάση τους είναι η επιστημονική ανάλυση και κρίση των γεγονότων και τίποτε παραπάνω. Και αυτό με διακρίνει από όλο εκείνο τον ημιμορφωμένο συρφετό, που κατόπιν εορτής και χωρίς καμία προσωπική θυσία προσπαθούν να δημιουργήσουν πολιτικό προφίλ «αρνούμενοι» την υποτιθέμενη γενοκτονία. Επειδή το ζήτημα με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια και επειδή το επιστημονικό ήθος μου δε μου επιτρέπει να είμαι πρόχειρος εκεί όπου εμπλέκεται η τρέχουσα πολιτική και οι διεθνείς σχέσεις με καίρια ζητήματα πολιτικής ηθικής, προσπάθησα να κρατήσω τους τόνους σχετικά χαμηλά και προς τις δύο πλευρές: «υπερασπιστές» και «αρνητές» της υποτιθέμενης γενοκτονίας.

Υπεραμύνθηκα του επιστημονικού δικαιώματος της κ. Ρεπούση να διατυπώνει δημοσίως τις όποιες απόψεις της, υπερασπίζομαι το δικαίωμα κάθε επιστήμονα να διατυπώνει δημοσίως τις σκέψεις και τις αντιρρήσεις του ακόμη και για κρίσιμα εθνικής υφής ζητήματα που ενέχουν μεγάλους κινδύνους. Αυτός είναι ένας από τους ρόλους της διανόησης ενός τόπου και αυτό είναι ένα στοιχείο που θωρακίζει το δημόσιο βίο σε μια δημοκρατία. Υπό μια βασική προϋπόθεση: την ύπαρξη επιστημονικού ήθους. Δυστυχώς αυτό απουσιάζει και από τις δύο πλευρές όλων εκείνων που σκιαμαχούν δημοσίως περί γενοκτονίας. Με εκείνους που υποστηρίζουν την άποψη περί γενοκτονίας έχω αντιπαρατεθεί στο παρελθόν πολλές φορές. Πολλές φορές δυστυχώς με άκομψο τρόπο. Καιρός να ειπωθούν από την πλευρά μου δημοσίως μερικές κουβέντες και για τους υπεργολάβους του αντι-εθνικισμού και του «κοσμοπολιτισμού».

Αυτό που συνέβη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με την πρόταση για συζήτηση και έκδοση ψηφίσματος για την υποτιθέμενη γενοκτονία δείχνει την αθλιότητα των εκπροσώπων του ελληνικού πολιτικού καθεστώτος, την υποκρισία τους και την πολιτική και ηθική αμορφωσιά τους. Μαρία Σπυράκη, Μανόλης Κεφαλογιάννης, Ελίζα Βόζεμπεργκ, Θοδωρής Ζαγοράκης, Γιώργος Κύρτσος, Εύα Καϊλή, Μιλτιάδης Κύρκος κλπ. είναι ένας αμόρφωτος συρφετός ασπόνδυλων πολιτικών μαλακίων που παριστάνουν τους εκπροσώπους του Ελληνικού λαού στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Αμφιβάλλω αν αντιλαμβάνονται τη συζήτηση περί γενοκτονίας στον οθωμανικό Πόντο, αντίθετα είμαι σχεδόν βέβαιος ότι οι περισσότεροί τους συνδυάζουν τους Ποντίους με τα γελοία ανέκδοτα και όχι με τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Από κοντά και ένας εσμός πανεπιστημιακών και πολιτικών εντός Ελλάδος: χωρίς να έχουν ίδια άποψη αποφαίνονται για τα γεγονότα με διάφορους νεολογισμούς από το χώρο των γενοκτονικών σπουδών, που κάπου, κάποια στιγμή άκουσαν, δεν κατανόησαν, αλλά θεώρησαν χρήσιμο για το τομάρι τους να τους οικειοποιηθούν για να δημιουργήσουν το πολιτικό προφίλ του «ρηξικέλευθου», του «εκσυγχρονιστή», του «προοδευτικού». Δειλοί καιροσκόποι, χαμαιλέοντες αίσχιστου είδους. Αν για τον φανατισμένο όχλο των υποστηρικτών της υποτιθέμενης γενοκτονίας υπάρχουν πολλά ελαφρυντικά και επαρκείς επιστημονικές εξηγήσεις για τη συμπεριφορά του, άδολη και αφτιασίδωτη τις περισσότερες φορές, δεν μπορώ να ισχυριστώ το ίδιο για όλο αυτό το κοπάδι των καιροσκόπων, που παρασιτεί εις βάρος του επιστημονικού και πολιτικού ήθους και, φυσικά, του ελληνικού λαού.

Κάθε επιστήμονας μπορεί να αμφισβητεί οτιδήποτε.. είναι ο ρόλος του. Αυτά τα άφιλα καθάρματα, διότι περί τούτου πρόκειται, που έχουν αναλάβει υπεργολαβικά και με το αζημίωτο την «επιστήμη» και την «πρόοδο» είναι πιο επικίνδυνα από τον απλό άνθρωπο που μέσα του σε καιρούς κοινωνικής έντασης και ελλείψεως νοήματος αναδύεται το απωθημένο και φουντώνει το συλλογικό τραύμα.  Διότι αμφισβήτηση της γενοκτονίας δε σημαίνει ότι αίμα αθώων δεν έβαψε ξιφολόγχες, γυναικόπαιδα δεν έγιναν παρανάλωμα του πυρός, γέροι δεν πέθαναν από τις κακουχίες, βρέφη από την ασιτία, νέοι από την εξάντληση και τα βασανιστήρια, νεαρές δε βιάσθηκαν, ιερείς δε διασύρθηκαν, ανθρώπινα κορμιά δεν τα κατάπιε η θάλασσα, υπάρχοντα δεν λεηλατήθηκαν, περιουσίες δεν εκλάπησαν…

Και αυτό το τραύμα κατασκευάζεται καθημερινά ως συλλογική μνήμη γιατί κάποιοι άνθρωποι, δυστυχώς, συνεχίζουν να αντλούν από αυτή την κατασκευή δυνάμεις για την πλήρη ενσωμάτωσή τους στον εθνικό ιστό… Μια ακόμη πληγή της ελληνικής κοινωνίας που αιμορραγεί…

Η κατάντια της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι ότι οι εκπρόσωποί της αναγνώρισαν με την ψήφο τους εντός κοινοβουλίου, μια υποτιθέμενη γενοκτονία, η κατάντια της ίδιας Ελληνικής Δημοκρατίας είναι ότι τώρα οι εκπρόσωποί της ψηφίζουν εναντίον της ίδιας γενοκτονίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η κατάντια της ίδιας Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι ότι στα εκατό χρόνια από την υποτιθέμενη γενοκτονία δεν έχει προγραμματίσει κάτι σημαντικό για να υπενθυμίσει το γεγονός. Απλώς τα καθάρματα θεωρούν μόνο χρήσιμη την εργαλειοποίηση των αδικοχαμένων νεκρών στην εθνικιστική ή διεθνιστική στάση τους απέναντι στην Τουρκία.

Και το «άι σιχτίρ» θα ήταν φιλοφρόνηση γι΄ αυτούς…

Υ.Γ.: Η ανακήρυξη της Θεσσαλονίκης σε Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα των Προσφύγων, η δημιουργία Ευρωπαϊκού Κέντρου Έρευνας του προσφυγικού φαινομένου στη Θεσσαλονίκη και οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης το 2023, κατά την συμπλήρωση των εκατό χρόνων από την Ανταλλαγή των Πληθυσμών, που προτείνουμε ως Δημοτική Κίνηση «Υψίπολις», θα συμβάλλουν, μεταξύ άλλων, και στην πιο ομαλή σχέση μας με τη συλλογική μνήμη και στην καλύτερη διαχείριση του συλλογικού τραύματος.

* Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος της ΔΚΘ«Υψίπολις» (www.ipsipolis) μει υποψήφιο δήμαρχο Θεσσαλονίκης το Γρηγόρη Ζαρωτιάδη

Σχολιάστε