Συνεργασία ή συνυπηρέτηση;
Γράφει ο Χρήστος Σπίγκος
—————————————————————————————————————————————————–Τελευταία φορά που εφαρμόστηκε η απλή αναλογική ήταν στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950 και τελευταία συμμαχική κυβέρνηση εκείνη που προέκυψε από τις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 μεταξύ του κόμματος της Εθνικής Προοδευτικής Ένωσης Κέντρου (ΕΠΕΚ) του Νικολάου Πλαστήρα και του Κόμματος Φιλελευθέρων (ΚΦ) του Σοφοκλή Βενιζέλου.
Έκτοτε και μέχρι το 1967 οι εκλογές διεξάγονται με ένα και μόνο στόχο. Να προκύψουν μονοκομματικές κυβερνήσεις που θα υπηρετούν το
κυρίαρχο πνεύμα μισαλλοδοξίας της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου και τις σκοτεινές ορέξεις του ανακτορικού παράγοντα πολιτικής ανωμαλίας.
Το ίδιο συνεχίστηκε και μετά το 1974, μη παραβλέποντας ότι οι πολιτικές συνθήκες έχουν σαφώς βελτιωθεί. Ο λαός μας βιώνει για τριανταεπτά χρόνια την επώδυνη παντοδυναμία του δικομματισμού, η κοινωνία πολιτικά ευνουχίζεται στη λογική του μαύρου – άσπρου και ο δημόσιος βίος διαβρώνεται σε απελπιστικό βαθμό.
Το δικαίωμα μετονομάζεται σε ρουσφέτι, η απιστία σε ικανότητα, η εξαπάτηση του πολίτη σε πειθώ, η αναξιοκρατία σε εξυγίανση, η διαφθορά σε «ελληνική πραγματικότητα» και ο ύποπτος πλουτισμός σε αποταμίευση.
Τα δύο κόμματα που έμαθαν να νέμονται την εξουσία, χόρευαν στις πλάτες μας τις καντρίλιες της διαφθοράς, απολαμβάνοντας την αλαζονεία τους με την ψήφιση καλπονοθευτικών εκλογικών συστημάτων.
Κύριο επιχείρημά τους ότι η χώρα πρέπει να διαθέτει ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις για να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους και να αντιμετωπίσουν επιτυχώς τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Στην πράξη, η συντριπτική πλειοψηφία των «ισχυρών» μεταπολιτευτικών μονοκομματικών κυβερνήσεων δεν στάθηκαν ικανές να ολοκληρώσουν την τετραετή θητεία τους και να εφαρμόσουν έστω και μέρος από τις υπερφίαλες προεκλογικές τους δεσμεύσεις.
Τα αποτελέσματα εκείνης της ανόητης πολιτικής τα βιώνουμε σήμερα όλοι μας με το χειρότερο τρόπο.
Η Ελλάδα στο διεθνή διασυρμό και ο υπερήφανος ελληνικός λαός στην ταπείνωση και την διαρκή προσβολή.
Και ξαφνικά, οι διαπρύσιοι κήρυκες των αποτελεσματικών μονοκομματικών κυβερνήσεων λησμονούν τα ως χθες επιχειρήματά τους, ανακαλύπτουν τη δύναμη της συνεργασίας και συγκροτούν τη συμμαχική κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου.
Τώρα μας λένε ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και απαιτείται συνεργασία για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο που αυτοί κατά μόνας την οδήγησαν.
Όμως και πάλι ψεύδονται. Στόχος δεν είναι η επίλυση του όντως τεράστιου εθνικού οικονομικού προβλήματος, αλλά το ξέπλυμα και ο συμψηφισμός εγκληματικών πολιτικών ευθυνών. Και πολιτικά αναγεννημένοι να παρουσιαστούν ξανά μπροστά μας και ως «μωρές παρθένες» να επιδιώξουν να υποκλέψουν την ψήφο μας στο όνομα των «ισχυρών και αποτελεσματικών» μονοκομματικών κυβερνήσεων.
Το αποτέλεσμα, η εικόνα της σημερινής κυβέρνησης. Ο ένας κυβερνητικός εταίρος αντιπολιτεύεται συμπολιτευόμενος, και ο άλλος επιδιώκει δια της μεθόδου του συμψηφισμού ευθυνών να αναγεννηθεί από τις δημοσκοπικές του στάχτες.
Κανένας σεβασμός στο λαό που καθημερινά πασχίζει να επιβιώσει, καμία διάθεση να αλλάξουν ρότα.
Αν θέλουν όμως, έστω και την υστάτη ώρα, μπορούν να βοηθήσουν τον τόπο. Το Σύνταγμα τους δίνει τη δυνατότητα να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο και με 180 ψήφους να εφαρμοστεί το σύστημα της Απλής Αναλογικής στις εκλογές που σύντομα θα έλθουν.
Με τον τρόπο αυτό θα προκύψει μια κυβέρνηση αληθινής συνεργασίας μετά από προγραμματική σύγκλιση των κομμάτων που θα την συγκροτούν και τα οποία θα συλλειτουργούν με πνεύμα συνέργειας και συνευθύνης με προοπτική τετραετίας, χωρίς αμφισημίες, παλινωδίες και αντιφάσεις.
Μια κυβέρνηση από κόμματα που θα έχουν αποφασίσει να συνεργαστούν για το καλό της Ελλάδας, οδηγώντας την σε λιμάνι υπήνεμο και δεν θα δίνουν τη σημερινή άθλια εικόνα της αναγκαστικής συνύπαρξης, κρυπτόμενα πίσω από τις πλάτες ενός πολιτικά αδύναμου τεχνοκράτη.
Άλλο συναίνεση και συνεργασία και άλλο εφήμερη αναγκαστική συνυπηρέτηση αλληλοϋπονομευόμενων κομματαρχών.
Ξέρω. Ζητάμε το αδύνατο. Αλλά οι μεγάλες στιγμές της ιστορίας γράφτηκαν από αυτούς που ήθελαν τη φαντασία στην εξουσία.
Γιατί όχι κι εμείς;
Οταν λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά, πλείστα έρχονται στο νού και είναι μία άσκηση αυτοσυγκέντρωσης να βρείς τα πιό κραυγαλέα, αφού τίποτε δεν είναι δευτερευούσης σημασίας. Οπότε άς κάνω μερικές ερωτήσεις που και σαν άλλες απορίες φαντάζουν. Αφού οι μέχρι τώρα πολιτικοί που άσκησαν εξουσία οδήγησαν την χώρα στο χείλος της καταστροφής με πλήθος αντισυνταγματικών πράξεων, γιατί εμείς οι πολίτες δεν αναλαμβάνουμε την προστασία του,(… “η τήρησή του επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων”…), όπως το ίδιο το σύνταγμα προτρέπει; Τί προσδοκούμε; Μήπως το πατριωτικό φρόνημα ημών των νεοελλήνων έχει κατα κάποιο τρόπο εξαργυρωθεί-αλλοτριωθεί με έναν μαλθακό τρόπο ζωής; Μήπως πιστεύουμε σε κάποιον απο μηχανής Θεό που την τελευταία στιγμή θα μας λυπηθεί και θα δώσει την λύση; Να νοιώθουμε τάχα συνένοχοι στο διαπραχθέν κατά της ιστορικής αυτής χώρας έγκλημα; Διαβάζω τα σχόλια πολλών ανθρώπων στις διάφορες διαδικτυακές εφημερίδες και νομίζω πως βαίνουμε προς λα’ι’κή επανάσταση. Κι’ όμως αλλοίμονο, τίποτε τέτοιο δεν συμβαίνει στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Αυτός μάλλον είναι ο θρίαμβος μιάς… λεκτικής επανάστασης που εξαντλείται-εκτονώνεται στα πεδία των σχολίων μερικών εκατοστών. Το όπλο του διαδικτύου είναι τελικά εικονικό, όπως τα παιγνίδια στον υπολογιστή; Προς το παρόν μια απογοήτευση με έχει κυριεύσει, τόσο για την τελική αποτυχία του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης, όσο και για την αποτυχία των πολιτών να πάρουν δραστικές πρωτοβουλίες εναντίον του. Τελευταία απορία: μήπως τελικά αυτά τα δύο που επιφανειακώς φαίνονται να είναι αντιμέτωπα, στην πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας… εν τω βάθει συμβιώνουν-συμπίπτουν;;;;