Συμπαθητική μελάνη
Του Γιώργου Βέλτσου (ΒΗΜΑ)
—————————————————————————————————————————————————————————————–Εφευρίσκει κανείς τους αναγνώστες του όταν είναι δύσκολο να τους έχει. Και αυτά τα ομοιώματα αναγνωστών θεωρεί ως συνομιλητές του ξέροντας ταυτόχρονα πως μονολογεί.
Διάβασα προσεκτικά τη συνέντευξη του Φώτη Κουβέλη στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής έχοντας κατά νου το ανέκδοτο με αυτόν που τον στέλνουν στη Σιβηρία και που, επειδή ξέρει πως η αλληλογραφία του ελέγχεται, ειδοποιεί τους συγγενείς του πως ό,τι γράφει με μπλε μελάνι αληθεύει και ό,τι γράφει με κόκκινο είναι ψέματα. Στο πρώτο του γράμμα με μπλε μελάνι περιγράφει έναν Παράδεισο όπου βρίσκεις τα πάντα εκτός από κόκκινο μελάνι. Αλλά, επειδή αναφέρεται επί λέξει στην έλλειψη του κόκκινου μελανιού, δεν δηλώνει άραγε υπό τας γραμμάς πως η Σιβηρία είναι μια Κόλαση, οπότε και το γράμμα του είναι ως εάν να γράφτηκε με κόκκινο μελάνι; Ή μήπως πράγματι η Σιβηρία είναι Παράδεισος και απλώς έτυχε να μην υπάρχει κόκκινο μελάνι;
Συμπέρασμα: Στη συνέντευξη ο Κουβέλης λέει αλήθεια ή ψέματα; Και με τι χρώμα μελάνι την έγραψε; Αλλά και πάλι, με όποιο χρώμα μελάνι κι αν γράφει, κατά πόσο μια Αριστερά μπορεί να θεωρηθεί «υπεύθυνη» όταν ο πρόεδρός της προχωρεί σε έναν ανεύθυνο συλλογισμό για τις δραματικές συνέπειες που θα προκύψουν στο μέλλον και «οι οποίες δεν θα μπορούν να διορθωθούν» αν δεν τηρηθεί πιστά το μνημόνιο; Ανεύθυνο συλλογισμό, διότι αμέσως εγείρεται το εξής αντίστροφο ερώτημα: Οι δραματικές συνέπειες του μνημονίου που έχουν ήδη εμφανιστεί διορθώνονται; Δηλαδή, πόσο ακόμη πρέπει να ανεβεί η ανεργία; Στο 40%;
«Πολιτική αξιοπρέπεια» ζητεί επιπλέον ο Κουβέλης στη συνέντευξή του, αλλά με τι μελάνι; Ή μήπως με συμπαθητική;
Ολο και περισσότερο έχω την εντύπωση πως ό,τι διαβάζω στον Τύπο είναι γραμμένο με συμπαθητική μελάνη. Οι συνέπειες φέρ’ ειπείν της κρίσης – τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με την ελευθερία της πληροφόρησης: πολύ φοβούμαι πως για να τις αναγνωρίσει κανείς απαιτείται μια εγρήγορση σε συνθήκες παρανομίας, και μάλιστα αντιστρόφως ανάλογης με τα αντανακλαστικά του αναγνώστη που μοιάζουν με αντανακλαστικά τυφλού. Εκτός αν ενημερωτικές εκπομπές τύπου Τράγκα πετυχαίνουν τον στόχο, και του δημοσιογράφου, και του καναλάρχη, και του συστήματος: οδηγούν στην ύστατη διαστροφική φαντασίωση του κανιβαλισμού.
Αλλά μήπως δεν κανιβαλίζομαι από μόνος μου όταν πιάνω τον εαυτό μου να ξεφυλλίζει στα περίπτερα φυλλάδες με αποκλειστικές υποτίθεται πληροφορίες γραμμένες α λα Τράγκα; Οπότε σκέφτομαι πως, αν αποφάσιζα να βάλω φρένο στον καταναγκασμό της καθημερινής μου ενημέρωσης και της καθήλωσής μου στα δελτία των οκτώ, θα έπαυα να γράφω στην εφημερίδα. Ή μήπως για να εξακολουθώ να γράφω χρειάζονται οι χάρτινες σάρκες μιας κοινωνίας στα μανταλάκια; Ή πάλι η εγρήγορση, που προϋποτίθεται σε κάθε αρθρογράφο, δηλώνει ακριβώς το αντίθετο: την υπνηλία;
Σαν την ωραία κοιμωμένη του δάσους, όταν ξυπνήσουμε ανάμεσα στους νεκρούς από την εικόνα της πραγματικότητας, να μη νομίσουμε πως ανοίγουμε το παράθυρο στη ζωή. Το πιο πιθανό είναι ότι το κλείνουμε και πάμε ξανά για ύπνο. Ισως εκεί να αναλάβουμε την ακατοίκητη θέση των ονείρων αφού – το γράφει ο Μπένγιαμιν – «κάθε εικόνα είναι καθ’ εαυτήν ύπνος». Αλλά, προσθέτω, και κάθε άρθρο είναι ύπνος δι’ εαυτό. Και μέσω αυτού οι επιζώντες αρθρογράφοι, που τα ξέρουν όλα και υποτίθεται πως έτσι θέτουν υποψηφιότητα για την αιωνιότητα ή την Ακαδημία, μια που η επικαιρότητα τους αγνοεί, καταλήγουν να είναι το αντίθετο του δημοσιογράφου ο οποίος γράφοντας ξέρει πώς να λέει τα μισά.
