Σκέψεις για τη παραίτηση Συμπιλίδη
Με τον τίτλο “Ζητείται λογική” αναρτήθηκε σήμερα Δευτέρα στο protagon.gr άρθρο του Κώστα Μίντζηρα με θέμα τηνπαραίτηση του Γ. Συμπιλίδη απ` τον συνδυασμό της ΝΔ στο νομό μας:
Η πολιτική εμπειρία του εκλογικού στρατηγείου της ΝΔ, που απαρτίζεται από 55 μπαρουτοκαπνισμένα κομματικά στελέχη, είναι δεδομένη και δύσκολα μπορεί κατά τρόπο βάσιμο να αμφισβητηθεί. Ανάμεσα στα καθήκοντά του ήταν κι η συγκρότηση των γαλάζιων ψηφοδελτίων, διαδικασία κατά την οποία εξετάσθηκε κι εγκρίθηκε η υποψηφιότητα του κ. Συμπιλίδη στο Κιλκίς. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ουδείς έθεσε το ενδεχόμενο, η προ σχεδόν εικοσαετίας στάση του Γ. Συμπιλίδη να ξυπνήσει ανεπιθύμητα ανακλαστικά και μουρμούρες σε μέρος (μικρό ή μεγάλο, αδιάφορο) των στελεχών, μελών και ψηφοφόρων του κόμματος.
Οπότε είτε αποκλείσθηκε (κακώς, όπως απεδείχθη) το ενδεχόμενο αυτό είτε θεωρήθηκε ότι οι όποιες αντιδράσεις εύκολα θα αντιμετωπισθούν, εκδοχή ακόμη χειρότερη από την πρώτη. Η συνέχεια είναι γνωστή: Και αντιδράσεις υπήρξαν και δεν στάθηκε δυνατό να γίνουν αντικείμενο επιτυχών χειρισμών. Έτσι ο υποψήφιος αποσύρθηκε (κακώς κατά τη γνώμη μου) από την κούρσα πριν αυτή να ξεκινήσει, με δήλωση μάλιστα που δημιουργεί, αφήνει απορίες, όπως: (α) σε ποιά προσωπικά, που πρέπει να παραμερίζονται, αναφέρεται; Είναι προσωπική υπόθεση η συμμετοχή ενός υποψήφιου στην εκλογική μάχη για τη νίκη της παράταξης; (β) πώς γίνεται η αποχώρηση να υπηρετεί την παράταξη «που μας χρειάζεται όλους» και σε πείσμα αυτής της ανάγκης ο υποψήφιος να παραιτείται; (γ) είναι λογικό να λέγεται από τη μια πως «το παρελθόν δεν μπορεί πια να μας χωρίζει» κι εξαιτίας αυτού του παρελθόντος και του αντίκτυπου που συνεχίζει να έχει ο υποψήφιος από την άλλη να θέτει εαυτόν εκτός κομματικών συνδυασμών; Το ίδιο, όμως, προβληματική βρίσκω και την δήλωση Σαμαρά, που αναγορεύει την αποχώρηση του κ. Συμπιλίδη ως κίνηση ενότητας (sic).
Ενόψει αυτών, μάλλον άργησαν οι παραινέσεις του Β. Μεϊμαράκη προς τα στελέχη της εκλογικής επιτροπής της ΝΔ, που φέρεται να τους είπε: «Αυτές τις μέρες θέλω το ψυχογράφημά σας να είναι μια ευθεία γραμμή. Δεν χρειάζεται ούτε υπερβολικός ενθουσιασμός ούτε υπερβολική απογοήτευση. Δεν θέλω παρορμητικές αντιδράσεις. Πρέπει να κινηθούμε με ψυχρή πολιτική λογική, γιατί μόνον έτσι μπορεί ένα στέλεχος να είναι αποτελεσματικό…». Ξεχωριστή θέση στα σοφά αυτά λόγια διεκδικεί η απλή λογική, τόσο δυσεύρετη όπως φαίνεται στα κομματικά επιτελεία.
