Ποιος είναι ο εξτρεμιστής;
Του Τάσου Τσακίρογλου.
Για τους νεοφιλελεύθερους δογματικούς, εξτρεμισμός είναι η αγάπη γι’ αυτή τη ζωή, εξτρεμισμός είναι η αντίσταση στην παράνοια, εξτρεμισμός είναι η προστασία του πλανήτη και, κυρίως, εξτρεμισμός είναι η αμφισβήτηση του καπιταλισμού και της νεοφιλελεύθερης εμμονής.
Το αφήγημα της νεοφιλελεύθερης μυθολογίας θέλει όσους αντιστέκονται στις πολιτικές της να είναι ακραίοι, βίαιοι και εξτρεμιστές. Βία στις διαδηλώσεις κατά των μνημονίων, στις εξεγέρσεις κατά της ρατσιστικής αστυνομικής κτηνωδίας, στις διαμαρτυρίες κατά της καταστροφής του περιβάλλοντος, της αποδάσωσης και των εξορύξεων.
Στα μάτια του ιερατείου του νεοφιλελευθερισμού, αντίσταση = βία = εξτρεμισμός. Μια βολική εξίσωση που αποκρύπτει τις αιτίες της εξέγερσης. Οι λομπίστες των επιχειρήσεων, τα εξαγορασμένα ΜΜΕ, οι διαφημιστικές, οι ίματζ μέικερ, οι επικοινωνιολόγοι και όλη η ελίτ των ιδιοτελών συμφερόντων που όλοι αυτοί υπηρετούν ψέλνουν καθημερινά ένα και μοναδικό μάντρα: δεν υπάρχει εναλλακτική. «Αρα, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;» λένε.
Εάν κάτσεις στ’ αυγά σου, εάν παραδοθείς στον χαυνωτικό καταναλωτισμό, εάν δεν δίνεις δεκάρα για ό,τι συμβαίνει γύρω σου –συμπεριλαμβανομένου του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζεις– τότε οι κυβερνήσεις και οι «υπηρεσίες» θα σε αφήσουν ήσυχο. Και θα έχεις καλές πιθανότητες να φτάσεις ψηλά. Οσο λιγότερο ενοχλείς, τόσο πιο ψηλά μπορείς να φτάσεις. Σχεδόν να μην ακούγεσαι. Να ακολουθείς το επικούρειο «λάθε βιώσας», δηλαδή ζήσε εν κρυπτώ ή στην αφάνεια.
Βέβαια, έτσι γίνεσαι σχεδόν αόρατος, διαφανής, ένας άνθρωπος σχεδόν χωρίς ιδιότητες. Που ξέρει και μπορεί όμως –λόγω της υφής του– να ελίσσεται ανάμεσα στα εμπόδια, εν είδει μαλακίου. Δεν σε αναγνωρίζουν και δεν αναγνωρίζεις και εσύ τον εαυτό σου. Αγνωστος έξω σου και μέσα σου. Ξένος μέσα-έξω. Ενα φρικιό με τα όλα του. Αυτή είναι η νόρμα, αυτός είναι ο νόμος.
Φυσικά εκείνοι που αποθησαυρίζουν δισεκατομμύρια απλώς για να τα έχουν και να μην ξέρουν τι να τα κάνουν είναι οι απολύτως φυσιολογικοί. Οπως φυσιολογικοί είναι και εκείνοι που αφήνουν τους άλλους -τους φτωχούς και τους ευάλωτους- να πεθαίνουν από την πείνα και τις ασθένειες. Εκείνοι που υποκινούν πολέμους και μετά καταριούνται τους πρόσφυγες, εκείνοι που ρυπαίνουν συστηματικά τον κόσμο μας και μετά του πουλούν «Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας» και «πράσινη» τεχνολογία.
Απολύτως φυσιολογικοί είναι εννοείται και όσοι στο όνομα της θρησκείας σκοτώνουν, βιάζουν και λεηλατούν, αλλά και εκείνοι που χρηματοδοτούν παρανοϊκές έρευνες για να κατακτήσουν την αθανασία ή να φτιάξουν μηχανές που στη συνέχεια θα τους εξουσιάζουν (Α.Ι.).
Φυσιολογικό είναι το σύστημα που παράγει για το ένα πέμπτο του δισεκατομμύρια άχρηστα αντικείμενα και αφήνει τα άλλα τέσσερα πέμπτα να λιμοκτονούν. Φυσιολογικό είναι το σύστημα που θανατώνει απάνθρωπα δισεκατομμύρια ζώα κάθε χρόνο και αποψιλώνει συστηματικά τα τροπικά δάση. Ακόμα πιο φυσιολογικό είναι το σύστημα που γεννά ανισότητες, διαχωρισμούς, μίσος και συγκρούσεις και καταστέλλει κάθε χαρά της ζωής.
Ομως για τους νεοφιλελεύθερους δογματικούς, εξτρεμισμός είναι η αγάπη γι’ αυτή τη ζωή, εξτρεμισμός είναι η αντίσταση στην παράνοια, εξτρεμισμός είναι η προστασία του πλανήτη και, κυρίως, εξτρεμισμός είναι η αμφισβήτηση του καπιταλισμού και της νεοφιλελεύθερης εμμονής. Οπως είχε πει κάποτε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, «το ερώτημα δεν είναι εάν θα είμαστε εξτρεμιστές, αλλά τι είδους εξτρεμιστές θα είμαστε. Θα είμαστε εξτρεμιστές για το μίσος ή για την αγάπη; Θα είμαστε εξτρεμιστές για τη διατήρηση της αδικίας ή για την εξάπλωση της δικαιοσύνης;».
«Εάν πρόκειται να μας χαρακτηρίσουν εξτρεμιστές επειδή υπερασπιζόμαστε τη ζωή πάνω σ’ αυτή τη γη, τότε ας αναδεχτούμε αυτόν τον χαρακτηρισμό!» (Τζορτζ Μόνμπιο).
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
