Πετάει ο γάιδαρος;

Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου*

Τον προσφιλή πρωινό μου περίπατο σε προάστιο της Θεσσαλονίκης, το περασμένο Σάββατο, διέκοψε η αυστηρή φωνή μιας κυρίας, άγνωστης προς εμένα, η οποία με κατηγορούσε με δυνατή φωνή στη μέση του δρόμου ότι ως πρύτανης θα πρέπει να ντρέπομαι, γιατί κρατώ ομήρους, λέει, χιλιάδες φοιτητές που ήρθαν να σπουδάσουν και βρήκαν το πανεπιστήμιο κλειστό. «Δεν σκέφτεστε τις οικογένειές τους που ιδρώνουν να πληρώσουν μέσα στην κρίση τα ενοίκια των παιδιών τους;» φώναζε δείχοντάς με με το δάχτυλο. Στην αρχή αιφνιδιάστηκα, στη συνέχεια νόμισα ότι με πέρασε για τον πρύτανη του ΕΚΠΑ, τον πολυσυζητημένο τον τελευταίο καιρό συνάδελφο και φίλο Θεοδόση Πελεγρίνη.

Μετά την πρώτη αμηχανία, βρήκα κουράγιο και απάντησα το αυτονόητο, ότι μάλλον η κυρία κάνει λάθος, μια και στο ΑΠΘ, παρά τις απεργίες των διοικητικών υπαλλήλων, δεν κλείσαμε ούτε μία μέρα και δεν χάθηκε ούτε μία ώρα μάθημα. Η κυρία που τα ήξερε όλα όμως επέμεινε ότι να τα αφήσω αυτά που ξέρω κι ότι δεν την ξεγελάω, αφού τώρα ανοίξαμε, έπειτα από καιρό που κρατούσαμε το πανεπιστήμιο κλειστό! Η πρωινή σαββατιάτικη βόλτα είχε ξαφνικά… πάει περίπατο. Ο κόσμος με κοίταζε ήδη άγρια. Ημουν γι’ αυτούς ένας εχθρός του λαού. Τι κι αν δώσαμε αγώνα στο ΑΠΘ να αντισταθούμε στο άδικο και κοινωνικά επιζήμιο μέτρο της διαθεσιμότητας, κρατώντας όμως το πανεπιστήμιο ανοικτό, ακριβώς για να μην έχουμε απέναντί μας την κοινωνία. Η προπαγάνδα των κυβερνητικών ΜΜΕ ακόμη μια φορά μάς νίκησε. Το πανεπιστήμιο ήταν κλειστό, με την ίδια λογική που ο γάιδαρος πετάει…

Παρομοίως, ένα βράδυ λίγο καιρό πριν, σε μια σπάνια για τις συνήθειές μου, όσο και μοιραία όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, εξαίρεση, κάθισα μπροστά στην τηλεόραση να δω ειδήσεις. Με έκπληξη άκουσα γνωστό δημοσιογράφο να θριαμβολογεί ότι μέχρι και το ΑΠΘ άνοιξε επιτέλους, παρά την αντίδραση του πρύτανή του, ο οποίος το ήθελε, λέει, να παραμείνει κλειστό! Ο γάιδαρος πετούσε για άλλη μια φορά. Στην προσπάθειά μου να αποκαταστήσω την αλήθεια με προσωπική και άμεση παρέμβασή μου, οι εκφωνητές παραδέχθηκαν το λάθος τους: ζήτησαν συγγνώμη και αναγνώρισαν ότι και ο πρύτανης ήταν από αυτούς που προσπάθησαν να ανοίξει το ΑΠΘ! Ο γάιδαρος είχε γίνει… αετός. Δέχτηκαν την παρέμβασή μου ως προσπάθεια να αποδείξω ότι ήμουν με τη μεριά των καλών. Το πανεπιστήμιο έπρεπε οπωσδήποτε να φανεί ότι το κρατούσαν κλειστό οι κακοί, ενώ προσπαθούσαν να το ανοίξουν οι… καλοί.

Δυστυχώς υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα κι ένας ολόκληρος μηχανισμός που ολημερίς κι ολονυχτίς εργάζεται για να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι ο γάιδαρος πετάει και μάλιστα κατά τρόπο που, όλως συμπτωματικά, πάντοτε βολεύει την κυβέρνηση. Από το success story του κ. Σαμαρά εν μέσω φτώχειας και δυστυχίας, μέχρι τους κακούς πρυτάνεις που δεν αφήνουν τα παιδιά του ελληνικού λαού να σπουδάσουν, προκειμένου να ρίξουν την κυβέρνηση και να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, η μισή Ελλάδα εκπαιδεύεται επιτυχώς να υποστηρίζει ότι ο γάιδαρος όχι απλώς πετάει, αλλά, πολύ περισσότερο, σκίζει τους αιθέρες.

Κατάφεραν με τον τρόπο αυτόν να καλύψουν εντελώς το μεγάλο πλήγμα που προκάλεσε στα πανεπιστήμια η συστηματική πολιτική αποδυνάμωσης και υποβάθμισής τους που ασκούν οι κυβερνήσεις των τριών τελευταίων ετών. Κι ακόμη περισσότερο, μέσω της προπαγάνδας, κατάφεραν κι έκαναν υποστηρικτές τους τα θύματα αυτής της ανελέητης επίθεσης, τους απλούς ανθρώπους. Εμφανίζοντας ταυτόχρονα σαν τέρατα τους Ελληνες πανεπιστημιακούς και τους εκλεγμένους πρυτάνεις. Η πλήρης δηλαδή ανατροπή. Οι άνθρωποι οι οποίοι θίγονται από την αποδυνάμωση των πανεπιστημίων, καθώς αύριο τα πτυχία των παιδιών τους δεν θα έχουν κανένα αντίκρισμα στην αγορά εργασίας, σε αντίθεση με τα πτυχία των παιδιών των πολιτικών και των μεγαλοδημοσιογράφων που θα μπορούν να σπουδάζουν στα Harvard και τα MIT, είναι σήμερα οι κύριοι κατήγοροι όσων αγωνίζονται για τις ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση και λοιδορούνται γιατί αποκαλύπτουν το σχέδιο ιδιωτικοποίησης της Παιδείας.

Κι αντί το κυρίαρχο θέμα στον δημόσιο διάλογο να είναι η αποδυνάμωση των δημόσιων πανεπιστημίων, τα οποία πλέον χωρίς χρήματα και χωρίς προσωπικό οδηγούνται μοιραία στη συρρίκνωση και την υποβάθμιση των σπουδών τους, η συζήτηση στρέφεται γύρω από την αντίδραση σ’ αυτή την πολιτική. Κι αντί η ελληνική κοινωνία να κλαίει τα χιλιάδες χαμένα εξάμηνα από εδώ και στο εξής για τα φτωχά ελληνόπουλα, που δεν θα έχουν τις ευκαιρίες να σπουδάζουν εκεί όπου η αναλογία φοιτητών/προσωπικού θα είναι με απόσταση καλύτερη σε σχέση με τη δική μας στη μετά διαθεσιμότητα εποχή, εκπαιδεύεται από όσους χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το χαμένο εξάμηνο στο ΕΚΠΑ, να λιθοβολεί εκείνους που αντιστέκονται στην κατηφόρα και αγωνίζονται για μια Παιδεία που θα δίνει το δικαίωμα στους Έλληνες να συνεχίσουν να διεκδικούν μια καλύτερη ζωή.

* Πρύτανης ΑΠΘ και προεδρεύων της Συνόδου των Πρυτάνεων

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ