Περί τράγων αποδιοπομπαίων
Του Τάσου Παππά.
Συνεχίζονται οι αντιδράσεις για την υπόθεση Γεωργίου. Τόσο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με την επιστολή της όσο και ξένα μέσα ενημέρωσης επιμένουν ότι ο κ. Γεωργίου έκανε καλά τη δουλειά του και συστήνουν με άκομψο τρόπο στην ελληνική Δικαιοσύνη να κλείσει γρήγορα και αναίμακτα την υπόθεση γιατί δηλητηριάζει την πολιτική ατμόσφαιρα, προκαλεί εκνευρισμό στις Βρυξέλλες κι αυτό μπορεί να επηρεάσει τις συζητήσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση, στο τέλος της οποίας υπάρχει η δόση των 2,8 δισ. ευρώ – ποσό απολύτως απαραίτητο για την ελληνική οικονομία γιατί προορίζεται να πάει στην εξόφληση των υποχρεώσεων του κράτους προς τρίτους.
Και είναι πολλοί αυτοί που περιμένουν αρκετά χρόνια για να εισπράξουν μέρος αυτών που τους χρωστάει το Δημόσιο.
Συνεπώς, το μόνο που δεν θα ήθελε στην παρούσα δύσκολη φάση η ελληνική κυβέρνηση είναι η εγκατάσταση ενός κλίματος αμφιβολιών για την πορεία του προγράμματος.
Και δεν το θέλει γιατί είναι ανοιχτά τα θέματα του χρέους και της επαναδιαπραγμάτευσης των πλεονασμάτων μετά το 2018. Μείζονες στόχοι και οι δύο για το μέγαρο Μαξίμου, στην προσπάθειά του να πείσει ότι πράγματι η χώρα γυρίζει σελίδα και μπαίνει σε τροχιά ανάκαμψης, κι ας μη συνηγορούν οι ενδείξεις ότι βαδίζουμε ολοταχώς προς τα κει.
Κατηγορούνται, λοιπόν, κυβέρνηση, πτέρυγες κομμάτων και μέσα ενημέρωσης ότι έχουν στοχοποιήσει τον πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ επειδή αναζητούν έναν αποδιοπομπαίο τράγο να του φορτώσουν την ευθύνη της χρεοκοπίας, αθωώνοντας έτσι τη διακυβέρνηση Καραμανλή. Με την ιστορία αυτή δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα, όποια κι αν είναι η απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης.
Θα συνεχίσει να επηρεάζει την πολιτική ζωή γιατί οι πρωταγωνιστές είναι εν ζωή, ίσως να έχουν και σχέδια επιστροφής ως παράκλητοι, ενώ κάποιοι κυβερνητικοί κύκλοι έχουν κάθε συμφέρον να κρατούν το θέμα ζεστό γιατί παράγει εντάσεις και τριγμούς στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κλασικός κανόνας στην πολιτική: οτιδήποτε διχάζει τον αντίπαλο πρέπει να συντηρείται πάση θυσία στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης.
Ηταν όμως ο Κώστας Καραμανλής ένας «μάλλον ανίδεος πρωθυπουργός που επισφράγισε την πορεία της χώρας στην καταστροφή του χρέους», όπως αναφέρει η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt σε εκτενές ρεπορτάζ της; Η γνώμη μου είναι ότι ο Κώστας Καραμανλής είναι ένας ικανός πολιτικός με χαρίσματα, ευχάριστος στις παρέες και με πολλά ενδιαφέροντα.
Ομως δεν του άρεσε η δουλειά του πρωθυπουργού. Αναγκάστηκε να την κάνει επειδή έφερε βαρύ όνομα. Κι όταν υποχρεώνεσαι να υπηρετήσεις ένα σχέδιο σχεδόν με το ζόρι, μ’ άλλα λόγια χωρίς ενθουσιασμό και πάθος -απαραίτητα προσόντα για έναν ηγέτη μακράς πνοής- είναι βέβαιο ότι δεν θα τα καταφέρεις. Στην καλύτερη περίπτωση, να γίνεις ένας άχρωμος διαχειριστής.
Ο κόσμος τον εμπιστεύτηκε, το κεντρικό σύνθημά του για την επανίδρυση του κράτους είχε μεγάλη απήχηση, στο εσωτερικό του κόμματός του δεν υπήρχαν εστίες αμφισβήτησης, το ΠΑΣΟΚ ήταν ηττημένο και ψαχνόταν, η Αριστερά -κυρίως το προσωπικό της που κινούνταν στον χώρο του πολιτισμού- είχε δελεαστεί από τις φιλοφρονήσεις που αφειδώλευτα της έκανε (ένα τμήμα της για ανεξήγητους σε μένα λόγους εξακολουθεί να τον αντιμετωπίζει και σήμερα με μεγάλη επιείκεια). Είχε δημιουργηθεί ένα κλίμα ευμενούς αναμονής.
Δυστυχώς γι’ αυτόν και την παράταξή του δεν το αξιοποίησε. Αστόχησε σε πολλά επίπεδα. Κυρίως σ’ αυτό της οικονομικής πολιτικής. Η κατάσταση του ξέφυγε από την αρχή και όταν συνειδητοποίησε την έκταση των προβλημάτων ήταν πολύ αργά.
Ωστόσο, υποψιάζομαι ότι όσοι επιχειρούν να παρουσιάσουν τον Κώστα Καραμανλή ως ολετήρα (δεν εννοώ το ΠΑΣΟΚ που το κάνει για να αποσείσει τις δικές του ευθύνες) έχουν σκοπιμότητες. Αναφέρομαι στους Ευρωπαίους.
Η Handelsblatt επισημαίνει ότι «η Ευρωπαϊκή Ενωση παραπλανήθηκε συστηματικά με λάθος δημοσιονομικά στοιχεία». Δηλαδή, τα άμαθα και αθώα παιδάκια των Βρυξελλών, η τεχνοκρατική ελίτ και οι κέρβεροι των αριθμών ξεγελάστηκαν από τους παμπόνηρους και ιδιοτελείς Ελληνες.
Πολύ βολικό άλλοθι για την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία. Αλήθεια, εκείνος ο ανεκδιήγητος πρόεδρος της Κομισιόν Μπαρόζο και ο αρμόδιος για την παρακολούθηση των δημοσιονομικών της χώρας σοσιαλιστής της συμφοράς Αλμούνια, γιατί κατάπιναν αμάσητα ό,τι τους έδινε η τότε ελληνική κυβέρνηση, ενώ ο τόπος βοούσε για τις θηριώδεις αποκλίσεις;
Δεν ήταν σε επαφή με τον Ελληνα κεντρικό τραπεζίτη που, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, είχε πλήρη εικόνα της κακής κατάστασης και είχε ενημερώσει αρμοδίως; Ούτε και με το «αδελφό σωματείο», το ΔΝΤ, το οποίο γνώριζε και προειδοποιούσε για τα επερχόμενα δεινά, ήταν σε επικοινωνία;
Αυτοί λοιπόν οι θλιβεροί τύποι που κατείχαν περίοπτες θέσεις στην ιεραρχία των Βρυξελλών δεν πρέπει να λογοδοτήσουν; Τουλάχιστον για εγκληματική αμέλεια; Ενδεχομένως και για ηθική αυτουργία; Για να μην πούμε κάτι χειρότερο.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
