My Twitter Feed

2 Ιανουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Συνεχίζονται τα αντιπλημμυρικά -

Πέμπτη, 31 Δεκεμβρίου, 2020

Σταθερά στη μαύρη πρώτη θέση! -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

“Γαλάζια νυστέρια” για το ΓΝΚ! -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

ΣΥΡΙΖΑ: Διερεύνηση καταγγελιών -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

To tvxs.gr για το Νοσοκομείο Κιλκίς -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Εξανέστη από το… βήμα του twitter -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Την Πέμπτη η Λαϊκή του Κιλκίς -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Έργα 1,2 εκατ. για συντήρηση δρόμου -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Παρουσιάστηκαν τα ΚΕΙΜΕΝΑ του Ομ. Ταχματζίδη

Το βιβλίο του Όμηρου Ταχματζίδη “ΚΕΙΜΕΝΑ” παρουσιάστηκε χθες Τρίτη 22 Μαίου, στο καφέ “Ερωδιός” του Κιλκίς, σε μια όμορφη βραδιά με πολλή και καλή κουβέντα πάνω σε θέματα που θίγονται στο βιβλίο και όχι μόνο.

Για το βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΝΕΚΕΝ, μίλησαν ο υπεύθυνος των ομώνυμων εκδόσεων Γιώργος Γιαννόπουλος, ο συγγραφέας Γιάννης Τσιτσίμης, ο δημοσιογράφος Γιάννης Καραγιαννίδης  και ο ίδιος ο συγγραφέας των ΚΕΙΜΕΝΩΝ.

Παραθέτουμε την βιβλιοκριτική του Γ. Τσιτσίμη:

Τον Όμηρο τον Ταχμαζίδη των γνώρισα σαν δημοσιογράφο και αρχισυντάκτη κατά τη συνεργασία μου με το περιοδικό in extremis και στη συνέχεια στην εφημερίδα gratis. Αμφότερες και οι δύο εκδόσεις διανέμονταν δωρεάν στην πόλη μας, εκδίδονταν από τον τυπογράφο Γιώργο Γρηγοριάδη και πιστεύω πως το Gratis ειδικά ήταν πολύ προχωρημένο για την εποχή του έντυπο μέσο μιας ανεξάρτητης όσο το δυνατό ενημέρωσης και έκφρασης ελεύθερων ιδεών. Τέτοιες προσπάθειες λείπουν πλέον από τον τόπο ειδικά σε αυτά τα χρόνια που το παιχνίδι σκληραίνει, ο καπιταλισμός δείχνει τα δόντια του απροκάλυπτα και η προσπάθεια για τη δημιουργία αναχώματος στην προέλαση των μνημονίων είναι πλέον το ζητούμενο στα αδιέξοδα που έχουν διαμορφωθεί στη χώρα.

Σε μια τέτοια ώρα λοιπόν, εν των μέσω εκλογικών αναμετρήσεων πολύ ιστορικών και κρίσιμων, καλούμαι να παρουσιάσω σύντομα όχι όμως και εν τάχει ένα βιβλίο που πρώτα από όλα είναι βιβλίο πολιτικό. Πιο ορθά, ένα βιβλίο που εκφράζει τις πολιτικές τοποθετήσεις, κρίσεις και σκέψεις του Όμηρου Ταχμαζίδη για μια εποχή που ανήκει πλέον στο κοντινό παρελθόν μας.

Τα «κείμενα» απλώνονται στη μικρή έκταση των  90 περίπου σελίδων τους δίνοντάς μας μια επιτέλους όχι δημοσιογραφική και συνήθως φλύαρη επιτομή γεγονότων αλλά μια καθαρή και με εις βάθος ανάλυση αρθρογραφία, επηρεασμένη από το επίκαιρο πολιτικό και  ιστορικό γίγνεσθαι της τριετίας 2003-2006.

Το βιβλίο στην ουσία απαρτίζεται από δύο μέρη. Στο πρώτο και μεγαλύτερο μέρος έχουμε μια επιλογή 10 κειμένων που γράφτηκαν στο in extremis και αφορούν μια εναλλακτική θεματολογία με την πολιτική ανάλυση πάντα στο επίκεντρό τους και στο δεύτερο μέρος, το μικρότερο σχετικά, έχουμε την προσθήκη 2 νεότερων και πρόσφατων κειμένων το εξαιρετικό «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα» και το «προσχέδιο για τη διαμόρφωση μιας διακήρυξης αρχών και θέσεων για την πορεία της χώρας».

Περνώντας τώρα στην επιτόπια παρουσίαση του βιβλίου θα λέγαμε πως πρόκειται για σύντομα κείμενα, μεστά, με ρυθμό λόγου και σκέψης, κείμενα εργασίας για ένα έντυπο και με προορισμό τη θέση της αρχισυνταξίας. Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας αυτοπροσδιορίζεται στην εισαγωγή που παραθέτει στην αρχή του βιβλίου, είναι το αποτέλεσμα μιας δουλειάς ενός κειμενεργάτη που πρέπει να επιβιώσει κατασκευάζοντας με τα υλικά  της γραφής του μια ελεύθερη κριτική καταστάσεων κι όλα αυτά δομημένα καμιά φορά γρήγορα και με πίεση χρόνου, σε σταθμούς υπεραστικών λεωφορείων, σε καρέκλες γραφείων όπου τα κείμενα συσσωρεύονται και οι ιδέες περισσεύουν και με  τα μηχανήματα του τυπογραφείου να περιμένουν ανυπόμονα .

Όλα τούτα δε σημαίνουν πως η δουλειά αυτού του βιβλίου είναι ευπροσήγορα βιαστική ή εμφανισιακά ελαττωματική ως βιτρίνα σκέψης του συγγραφέα, κάθε άλλο μάλιστα. Ο λόγος δεν είναι δύσκολος, η σκέψη δεν τρέχει από μπερδεμένα μονοπάτια και θα μπορούσαμε να πούμε ότι πολλές φορές είναι τόσο απροκάλυπτα ελεύθερη, ξεκάθαρη, καυστική και καταδεικτική ώστε να καταστεί και ζηλευτή ίσως από τον υποψήφιο αναγνώστη ειδικά αν αυτός είναι αναγνώστης εντύπων ή και γράφων  συντάκτης.

Στην πράξη, ο Όμηρος Ταχμαζίδης χρησιμοποιεί όλα του τα όπλα για να καυτηριάσει τεκταινόμενα της ελληνικής ασθενούς πραγματικότητας, όπως τα σκάνδαλα των πολιτικών, οι αυθαιρεσίες και τα τραγικά τους λάθη, η υποχώρηση θεσμών που για χρόνια αποτέλεσαν θεμέλιους και de facto λίθους της δημοκρατίας μας, τους ολυμπιακούς αγώνες της πλουτοκρατίας και της μίζας στις πλάτες του λαού, τις εθνικιστικές υστερίες και ακροδεξιές  κρυφές ιδεολογίες (που πλέον στις ημέρες μας έχουν εκτραφεί για τα καλά κι έχουν βγει τόσο στο φως όσο και στο κοινοβούλιο), τα ρατσιστικά πάθη που ταλανίζουν την Ελλάδα για τα καλά, τις αντιρρήσεις του για την υποτιθέμενη γενοκτονία των Ποντίων (εδώ συγκρατούμε τη σκέψη ότι ανάμεσα σε εμπόλεμα έθνη είναι δύσκολο να συγκροτηθεί και να στερεωθεί μια πράξη γενοκτονίας  και γενικότερα το άρθρο αυτό είχε κάνει πολύ θόρυβο σε μια –ας μου επιτραπεί η με κάθε σεβασμό έκφραση-ποντιοκρατούμενη πόλη-) κι ακόμη τις απόψεις για ένα πραξικόπημα σύγχρονο και σιωπηλά αποδεκτό (πρόκειται για την κυβέρνηση Παπαδήμου που κανείς δεν ψήφισε και όμως εξελέγη…) καθώς και μια άσκηση ύφους και γραφής στη διακήρυξη θέσεων και αρχών για την πορεία της χώρας, ένα κείμενο που είναι ίσως το μόνο που ξενίζει κατά κάποιον τρόπο και δείχνει να μην είναι έτοιμο να ενωθεί με την παρουσία και τη θέση μάχης των υπόλοιπων 11 κι αυτό γιατί μάλλον δεν είναι καθαρό άρθρο αλλά μια πρόταση που αναζητά αποδέκτες σε βάση ιδεολογική και πολιτική.

Το ύφος του βιβλίου είναι βατό με την ταχμαζίδειο γλώσσα γραφής να απλώνεται παντού επιτηδευμένα λαϊκή και κατανοητή  και με ψήγματα ενίοτε από μια ανώτερη πνευματική κουλτούρα κι ας μη λησμονούμε πως τα κείμενα αυτά προορίζονταν για την επαρχία και για περιοδική έκδοση και σε καμία περίπτωση ίσως δεν αποτελούσαν την ακριβή και θεμελιώδη από φιλοσοφικής απόψεως έντυπη έκδοση των ιδεών του συγγραφέα (όποιος έχει αναγνώσει το βιβλίο του συγγραφέα «υλικά φιλοσοφικής γραφής» θες/κη 2007, θα αντιληφθεί και τη διαφορά στο στυλ και τις δυνατότητες στη αντίληψή του περί διανόησης, κόσμου και πνευματικής σκέψης).

Η γλώσσα είναι υποστηρικτική στο έπακρο των όσων αναφέρθηκαν. Χωρίς πολλά τερτίπια, κοφτερή και αναδεικνύουσα την αγωνία του συγγραφέα για την πορεία της χώρας, παρουσιάζεται και απλώνεται ομοιόμορφη σε μια σειρά άρθρων και όχι κεφαλαίων που δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους χρονικά.

Δημιουργείται λοιπόν ο προβληματισμός: έχει νόημα να συγκεντρώνονται σε τόμο άρθρα που ο χρόνος τα έχει καταχωρήσει πια; Ο ίδιος ο συγγραφέας απαντά στο ερώτημα ως εξής: πολλοί ‘’άνθρωποι του πνεύματος’’ στην χώρα μας  παραπλανούν τους αναγνώστες με ογκώδεις βιβλιογραφίες τους που στην ουσία δεν είναι παρά συλλογές δημοσιογραφικών άρθρων. Παρουσιάζουν κάτι που στην πραγματικότητα δεν είναι. Παρουσιάζουν μια απάτη. Ο συγγραφέας, έχοντας όλες αυτές αλλά και άλλες επιφυλάξεις, παρακάμπτει τους ενδοιασμούς του και δίνει αυτή τη συλλογή άρθρων με στόχο να εκφραστεί συγκεντρωμένα και συνολικά μια κριτική πρόταση  προς μια Ελλάδα δέσμια των μνημονίων, των σκανδάλων, της πολιτικής διαφθοράς αλλά κυρίως δέσμια του εαυτού της, δηλαδή δεσμευμένη από εμάς τους  ίδιους, εμείς μαζί εραστές αλλά και διαφθορείς του κοινωνικού σώματος της χώρας, εμείς αυτοί που την κατατρώνε τόσα χρόνια, εμείς αυτοί που πιο σωστά θα έπρεπε να είχε ειπωθεί ότι «δεν τα φάγαμε μαζί τα χρήματα» βέβαια, αλλά σίγουρα «φάγαμε την πατρίδα μας όλοι μαζί», πολιτικοί και πολίτες.

Αν τώρα επιχειρούσαμε να δώσουμε κάποιους άξονες γύρω από τους οποίους το βιβλίο σταθεροποιείται, αυτοί θα ήταν οι εξής:

-Ο άξονας της πολιτικής διαφθοράς

-ο άξονας της εθνικιστικής πατριδοκαπηλείας και

-ο άξονας των πολιτικών ξεκάθαρων προτάσεων.

Οι 3 αυτοί άξονες άλλοτε απλώνονται μόνοι κι άλλοτε πλέκονται στα σταυροδρόμια της γραφής τους. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω γιατί δεν επιλέχτηκαν περισσότερα κείμενα ή γιατί δεν προστέθηκαν και ακόμη περισσότερα καινούργια, είναι αλήθεια όμως ότι καθώς διαβάζεις τα «κείμενα» θα ήθελες να κρατήσουν κι άλλο, να σε εξοργίσουν κι άλλο, να σε γοητεύσουν κι άλλο, να σε «σφαλιαρώσουν» κι άλλο. Είναι ελάχιστα πια τα δείγματα μιας καλής πολιτικής επίτομης δημοσιογραφικής αρθρογραφίας στην Ελλάδα. Συνήθως το είδος αυτό ανθίζει και τελειώνει σε μικρά όρια στην αθηναϊκή σκηνή αποκλειστικά, ανάμεσα σε επαΐοντες δημοσιογραφίσκους της τυχαίας στιγμής, σε βαρόνους της φλυαρίας και της ημιμάθειας, σε αυτάρεσκες κοκότες που ψευτοδημοσιογραφούν και που κανείς δε διαβάζει αλλά όλοι τις αποδέχονται ως βαρυσήμαντα πρόσωπα της ενημέρωσης του πολίτη, σε ανούσιους δύσκαμπτους γραφιάδες της πλάκας και της εκάστοτε κυβερνητικής παράταξης και τηλεοπτικής βλακείας. Να λοιπόν που απέναντι στην ατελείωτη σαχλαμαροειδή συσπείρωση των διαφόρων τυχάρπαστων, εμφανίζεται κι ένα βιβλίο με οργάνωση, λιτή σκέψη, καθόλου γλείψιμο υπουργών, καθόλου φώτα τηλεοπτικά, όπως αρμόζει και πρέπει να είναι το έργο ενός ανθρώπου που χρησιμοποιεί το προσωπικό του πόνημα για να κραυγάσει ανάμεσά μας όχι προφητικά μα ξεκάθαρα την πτώση μιας χώρας.

Τελειώνοντας θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι απόψεις του Ταχμαζίδη όπως διαφαίνονται μέσα από τα κείμενα αυτά, είναι κάποιες φορές τραβηγμένες ή ακραίες. Τούτο όμως δε θα το κρίνει ο παρουσιάζων τα υλικά μιας συνταγής αλλά ο ίδιος ο πελάτης, δηλαδή ο υποψήφιος αναγνώστης.

Εμείς ας συμπληρώσουμε απλώς και την  άποψή μας  για την έκδοση του βιβλίου από τις εκδόσεις της Θεσσαλονίκης, Ένεκεν. Πρόκειται για μια καλαίσθητη έκδοση με μοντέρνα στοιχεία και εξαιρετική ποιότητα χαρτιού που κάνει την τάση για ανάγνωση πολύ πιο θελκτική και τη ροή των κειμένων πιο επιτηδευμένη.

Σχόλια
One Response to “Παρουσιάστηκαν τα ΚΕΙΜΕΝΑ του Ομ. Ταχματζίδη”
  1. Ο/Η Ανδρέας Ζ. λέει:

    Λέει ο αδιάβαστος Τσιτσίμης για τον ημιμαθή Ταχματζίδη: ” ις αντιρρήσεις του για την υποτιθέμενη γενοκτονία των Ποντίων (εδώ συγκρατούμε τη σκέψη ότι ανάμεσα σε εμπόλεμα έθνη είναι δύσκολο να συγκροτηθεί και να στερεωθεί μια πράξη γενοκτονίας και γενικότερα το άρθρο αυτό είχε κάνει πολύ θόρυβο σε μια –ας μου επιτραπεί η με κάθε σεβασμό έκφραση-ποντιοκρατούμενη πόλη-)”

    Για να μην πω περισσότερα ας παραθέσω μόνο την απόφαση του μοναδικού Διεθνούς Οργάνου για τη Μελέτη του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, του International Association of Genocide Scholars – IAGS (Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών) :

    «-Δεδομένου ότι: η άρνηση της γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως το τελικό στάδιο της γενοκτονίας, επιφυλάσσει στους δράστες της γενοκτονίας την ατιμωρησία και αποδεδειγμένα προετοιμάζει το έδαφος για μελλοντικές γενοκτονίες.
    -Δεδομένου ότι: η γενοκτονία μειονοτικών πληθυσμών από το οθωμανικό κράτος κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο απεικονίζεται συνήθως ως γενοκτονία των Αρμενίων αποκλειστικά, με μερική μόνο αναγνώριση των ποιοτικά όμοιων γενοκτονιών άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

    -Ψηφίζουμε ότι: είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ενώσεως Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών ότι η εκστρατεία των Οθωμανών εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτέλεσε μια γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας.

    -Ψηφίζουμε ακόμα ότι: η Ένωση ζητά εκ τούτου από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες αυτών των πληθυσμών, να εκδώσει μια επίσημη απολογία και να προχωρήσει σε άμεσα και σημαντικά βήματα για αποκατάσταση.»

    Δυστυχώς για άλλη μια φορά οι Τσιστίμης και Ταχαματζίδης επιβεβαιώνουν τα υπό του Γεωργίου Σουρή ρηθέντα:

    “Δυστυχία σου Ελλάς με τα τέκνα που γεννάς,
    Ω! Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα”

Σχολιάστε