Ο σύγχρονος Γκρούεζας

Του Παναγιώτη Φλωρίδη.

Ο κομματάρχης ήταν-και είναι, δυστυχώς-στοιχείο του Ελληνικού πολιτισμού. Οχι μόνο του πολιτικού. Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος έγραψε ερμηνευτική ιστορία ως Γκρούεζας, στον μοναδικό Μαυρογιαλούρο. Ο οποίος Μαυρογιαλούρος, όταν “ξύπνησε”, είχε τον πλέον αποκαλυπτικό διάλογο για την έννοια του κομματάρχη.

-Εσύ ρε Γκρούεζα, με τι ασχολείσαι επαγγελματικά;

-Είμαι του κόμματος κύριε Υπουργέ!

Για δεκαετίες οι πολιτευόμενοι, ιδίως στην επαρχία, σε κάθε χωριό είχαν τον κομματάρχη τους. Το αυτί και το μάτι τους στην τοπική κοινωνία. Είναι χαρακτηριστικό το περιστατικό που διηγούνται οι παλαιότεροι συγχωριανοί μου. (Κάτι βέβαια που συνέβαινε σε όλα τα χωριά): Χειμωνιάτικο βράδυ και το καφενείο γεμάτο. Χαρτάκι, κουβέντα και κάποιο φτωχικό ουζάκι. Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται ο βουλευτής με τη συνοδεία του. Ορθιοι οι θαμώνες, σπρώχνονται για μια χειραψία με τον εκπρόσωπο του Εθνους. Στη συνέχεια ο βουλευτής βγαίνει έξω, ακολουθούμενος μόνο απ’ τον τοπικό κομματάρχη. Σε λίγα λεπτά ο κομματάρχης επιστρέφει στο καφενείο, όπου οι χωρικοί κρέμονται απ’ τα χείλη του.

-Τί είπε Μήτσο ο βουλευτής;

-Καλά πράματα!

Και οι θαμώνες ήσυχοι πλέον, συνέχισαν το χαρτάκι, την κουβεντούλα και το φτωχικό ουζάκι. Η πολιτική τους ενημέρωσε είχε ολοκληρωθεί. “Καλά πράματα!”

Παρεμφερές και στο ίδιο πνεύμα είναι και το άλλο σύνηθες περιστατικό: Ενας χωρικός πηγαίνει στην πόλη, όπου ο βουλευτής πραγματοποιεί πολιτική ομιλία. Οταν επιστρέφει στο χωριό, οι υπόλοιποι ρωτούν με αγωνία:

-Τί είπε Μήτσο ο βουλευτής;

-Τα είπε καταπληκτικά!

-Τί είπε δηλαδή;

-Δεν κατάλαβα, αλλά τα είπε πολύ ωραία!

Η συσκότιση και η κάλυψη με ομιλία ακαταλαβίστικη των λεγομένων των πολιτικών, γινόταν παλαιότερα με την χρήση της καθαρεύουσας. Οσο πιο αρχαΐζουσα η γλώσσα του πολιτικού, τόσο πιο πολύ άνοιγαν από έκσταση τα μάτια του ακροατή-ψηφοφόρου. Εννοείται βέβαια πως και φιλόλογος να ήταν ο ακροατής, δύσκολα θα καταλάβαινε τα λεγόμενα, αφού απλά ο πολιτευτής ούτε την καθαρεύουσα γνώριζε, ούτε την αρχαία ελληνική. Μόνο κάποιες βαρύγδουπες λέξεις, που η μία με την άλλη δεν είχαν καμμία απολύτως σχέση!

Σήμερα, για την επιχείρηση “συσκότιση και εντυπωσιασμός”, χρησιμοποιούνται πάλι βαρύγδουπες λέξεις. Οχι της καθαρεύουσας, ούτε της αρχαίας. Αυτά είναι ένδειξη συντηρητισμού και οπισθοδρόμησης. Χρησιμοποιούνται λέξεις εντυπωσιακές, βαλμένες η μία δίπλα στην άλλη. Χωρίς νόημα, εννοείται, αλλά τη δουλειά τους την κάνουν: Συσκοτίζουν δηλαδή και εντυπωσιάζουν. Πετυχαίνουν αυτό που θέλει ο χρήστης, να πει δηλαδή με άλλα λόγια, αυτό που αλλοιώς τρόμαζε: Για παράδειγμα ακούμε σαν είδηση ότι η Ελληνική Αντιπροσωπεία της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους-δανειστές “είχε εκτενή συζήτηση για τον Αυτόματο Δημοσιονομικό Ρυθμιστή Αυξημένων Εγγυήσεων”. Τί είναι αυτό το εντυπωσιακό; Απλά είναι ο “κόφτης” που θα ρημάξει μισθούς και συντάξεις! Ελα όμως και πες τον “κόφτη”. Με αριστερές ειδικά κυβερνήσεις…

Αλλο παράδειγμα: Σαν αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε το Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων της Αμυγδαλέζας ως “κολαστήριο ψυχών και σωμάτων”. Και μόλις έγινε κυβέρνηση το έκλεισε, αφήνοντας “ελεύθερους” τους κολασμένους. Το ασύμμετρο κύμα όμως των προσφύγων-μεταναστών επέβαλε την επαναλειτουργία του. Το άνοιξε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση πια. Και το ονόμασε “Προαναχωρησιακό Κέντρο Κλειστού Τύπου”. Οχι πια κολαστήριο.

Αυτά και άλλα πολλά, όσοι έχουν υπομονή, μπορούν να τα βρουν στο πρωτότυπο πόνημα του γνωστού δημοσιογράφου Γιάννη Βλαστάρη “Λεξικό χωρίς γραβάτα”. Εκεί περιλαμβάνονται όλοι οι εξωραϊστικοί νεολογισμοί του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι λέξεις εξωραΐζονται αλλά όχι οι έννοιες και το περιεχόμενο. Και ο Γκρούεζας ζει και βασιλεύει!

Άρθρο στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ