Ο Λαλιώτης κι η αριθμητική
Του Τάσου Παππά.
Στον Γεώργιο Παπανδρέου έχει αποδοθεί η φράση-αιχμή για τον γιο του Ανδρέα την ταραγμένη δεκαετία του ’60: «Με τη συμπεριφορά του υλοποιεί και τις τέσσερις πράξεις της αριθμητικής: προσθέτει προβλήματα, αφαιρεί ψήφους, διαιρεί το κόμμα και πολλαπλασιάζει τους εχθρούς του κόμματος».
Πολλά χρόνια μετά, λίγο πριν από το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1996 που έβγαλε πρόεδρο τον Κώστα Σημίτη ύστερα από μια έντονα συγκρουσιακή διαδικασία, με το μισό ΠΑΣΟΚ να βρίζει το άλλο μισό και την απειλή της διάσπασης να πλανάται στον αέρα, ο Κώστας Λαλιώτης θυμήθηκε τις τέσσερις πράξεις της αριθμητικής.
Εγραφε τότε: «Τώρα είναι η στιγμή να αρνηθούμε τις τρεις βασικές πράξεις της αριθμητικής και να υιοθετήσουμε μόνο την τέταρτη. Είναι η στιγμή να αρνηθούμε την αφαίρεση, είναι η στιγμή να αρνηθούμε τη διαίρεση, είναι η στιγμή που δεν πρέπει να επαναπαυτούμε στην αυτάρεσκη ψευδαίσθηση και στην πρόσθεση ετερόκλητων αθροισμάτων. Τώρα είναι η στιγμή να κατοχυρώσουμε τη μία και μοναδική πράξη που μας χρειάζεται, τον πολλαπλασιασμό των δυνάμεών μας» (από το βιβλίο του «Η πυξίδα», εκδόσεις Λιβάνη).
Τότε, η διάσπαση αποφεύχθηκε γιατί το ΠΑΣΟΚ ήταν στην εξουσία. Και όπως έχει πει ο πολύς Κίσινγκερ, η εξουσία είναι το πιο ισχυρό αφροδισιακό. Τα δύο αντιμαχόμενα ρεύματα μοιράστηκαν θέσεις και αξιώματα και πορεύτηκαν μαζί σε μια κατάσταση μαχητικής συνύπαρξης για πολλά χρόνια. Σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Το ΠΑΣΟΚ είναι πια ένα μικρό κόμμα, το πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν του είναι κακόφημο, οι ψηφοφόροι του και πολλά στελέχη του έχουν μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ, ο τέως και ο νυν αρχηγός του τσακώνονται για την πενιχρή λεία.
Προχθές ο Κώστας Λαλιώτης ύστερα από πολλά χρόνια -ούτε ο ίδιος θυμάται πότε ήταν η προηγούμενη δημόσια παρέμβασή του- έσπασε τη σιωπή του και προσπάθησε να παίξει τον ρόλο του κυανόκρανου (ρόλο που κατά δήλωσή του απεχθάνεται) προκειμένου να αποτρέψει τη ρήξη γιατί, όπως λέει, «θα φέρει έναν παρατεταμένο εσωκομματικό εμφύλιο και μύρια μοιραία λάθη».
Ξέρει όμως ότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Ξέρει επίσης ότι σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν ισχύει απολύτως η φράση της Μελίνας στον Ανδρέα: «Πρόεδρε, δεν αρέσουμε». Ξέρει βεβαίως ότι ακόμη κι αν δεν υπάρξει τώρα διάσπαση, αυτή θα επέλθει σύντομα. Ξέρει συνεπώς ότι «δεινόν προς κέντρα λακτίζειν». Απλώς έπραξε το καθήκον του για να μην τον κατηγορήσουν ότι παρέμεινε αδρανής τη στιγμή που το κόμμα του ψυχορραγούσε, εφαρμόζοντας την πράξη της διαίρεσης.
Ανάγωγα
Διαβάζω στα χθεσινά «Νέα» ότι ο Δ. Κρεμαστινός είπε στον γραμματέα του κόμματος Ν. Ανδρουλάκη, την ώρα που αυτός πήγαινε να συναντήσει τον Γιώργο Παπανδρέου για να τον πείσει να μην κάνει κόμμα, το εξής: «Πες του αν φύγει θα πρέπει να πάρει μαζί του και τα χρέη». Ωπα! Να τα και τα περιμέναμε!!! Σε τι αναφέρεται ο κ. Κρεμαστινός; Μα στο πόρισμα για τα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ την περίοδο που ήταν πρόεδρος ο Γ. Παπανδρέου, το οποίο κρατά στο συρτάρι του ο κ. Βενιζέλος περίπου ένα χρόνο. Ερώτημα; Δικαιούται η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να χρησιμοποιεί εκβιαστικά μια έρευνα που η ίδια είχε παραγγείλει σε έξι εταιρείες λογιστικού ελέγχου, την οποία όφειλε να είχε παραδώσει από την πρώτη στιγμή στη Δικαιοσύνη;
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
