Ο Κυριάκος και τα καυδιανά δίκρανα
Του Τάσου Παππά.
Λίγες μέρες μετά την εκλογή του στη θέση του προέδρου της Ν.Δ. ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε μια δήλωση που προκάλεσε έκπληξη.
Επρόκειτο για μια ευχάριστη έκπληξη γιατί βρισκόταν στον αντίποδα της γραμμής που ακολουθούσαν μέχρι τότε οι αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων· είπε ότι «δεν βιάζομαι να γίνω πρωθυπουργός».
Ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να ικανοποιήσει το ακροατήριό του (οπαδούς, οργανωμένη βάση, στελεχικό δυναμικό), να το κρατήσει συσπειρωμένο και σε αγωνιστική επαγρύπνηση, πρέπει να εμφανίζεται έτοιμος να αναλάβει ευθύνες διακυβέρνησης από την επόμενη μέρα των εκλογών, ακόμη κι αν το κόμμα του έχει υποστεί βαριά ήττα.
Δεν πρέπει να δίνει κανένα περιθώριο στην κυβέρνηση -για περίοδο χάριτος ούτε συζήτηση- και οφείλει να απαιτεί πρόωρες εκλογές για να σωθεί ο τόπος από την καταστροφή που έρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Αυτός ήταν ο κανόνας.
Η συγκεκριμένη δήλωση του κ. Μητσοτάκη δημιούργησε προσδοκίες ότι κάτι θα αλλάξει στην πολιτική αντιπαράθεση. Το θαύμα δεν άντεξε.
Η στάση αναμονής που υιοθέτησε αμέσως μετά την ανάδειξή του στην κορυφαία κομματική θέση δεν άρεσε καθόλου στους φανατικούς του μηχανισμού, στους μοχθηρούς ρεβανσιστές που τον πλαισίωναν και στον σκληρό πυρήνα των οπαδών της παράταξης.
Ξεκίνησε εκών-άκων να βάζει θέμα πρόωρων εκλογών. Με κάθε ευκαιρία. Ακόμη και για ψύλλου πήδημα.
Η αντίφαση επισημάνθηκε, ωστόσο εκείνη την περίοδο το σύστημα που στήριζε τον Κυριάκο Μητσοτάκη (διαπλοκή, μέσα ενημέρωσης, εστίες του κρατικού μηχανισμού, ακροδεξιά πτέρυγα της Ν.Δ.) βιαζόταν να επιστρέψει στην εξουσία γιατί φοβόταν ότι η παραμονή στα πράγματα μιας ανεξέλεγκτης κυβέρνησης θα απειλήσει τα κεκτημένα του.
Η θεωρία της αριστερής παρένθεσης ήταν δεσπόζουσα. Ο κ. Μητσοτάκης δεν είχε τον έλεγχο του κόμματος. Hταν αιχμάλωτος των συσχετισμών. Υπέκυψε αμαχητί.
Η παρένθεση όμως έγινε ολόκληρο κεφάλαιο, οι δυσοίωνες προβλέψεις διαψεύστηκαν, οι δανειστές άλλαξαν τροπάριο και το αίτημα για πρόωρες εκλογές εκφυλίστηκε σε καρικατούρα.
Η αποτυχία του σχεδίου είχε συνέπειες. Οι φίλοι του Κώστα Καραμανλή δεν κρύβουν τη δυσφορία τους για την ατμόσφαιρα που υπάρχει στο κόμμα και για τον δημόσιο λόγο τμήματος της ηγεσίας του.
Οι φίλοι του Αντ. Σαμαρά μπορεί να συμφωνούν με τις επιλογές του κ. Μητσοτάκη (άλλωστε αυτοί είναι οι εμπνευστές ), αλλά θεωρούν ότι δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να τις υπηρετήσει με αποτελεσματικότητα.
Πάντως για την ώρα ούτε η μία πλευρά ούτε η άλλη (η σχέση τους είναι ανταγωνιστική) σκέφτονται να αμφισβητήσουν μετωπικά τον κ. Μητσοτάκη.
Δεν πρόκειται να τον «μασήσουν και να τον φτύσουν», αν και πιστεύουν ότι το μπορούν. Δεν έχουν όμως την πρόθεση να βάλουν πλάτη.
Ο ενθουσιασμός στις τάξεις των οπαδών υποχωρεί, οι γκρίνιες στο εσωτερικό του κόμματος πολλαπλασιάζονται, οι κινήσεις αυτονόμησης των στελεχών πυκνώνουν, τα ΜΜΕ που στήριζαν βάζουν τώρα αστερίσκους.
Αυτή τη στιγμή στο κόμμα επικρατούν παραλυτικές ισορροπίες.
Η διαφορά ανάμεσα στους ηγέτες μεγάλου βεληνεκούς και στους ηγέτες μιας χρήσης φαίνεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβληματικές καταστάσεις.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
