Ο θάνατός σου η ζωή μου;
Του Παναγιώτη Φλωρίδη (ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ)
————————————————————————————————————————————————————————————————————————–Στις περασμένες δεκαετίες τα προεκλογικά μεγάφωνα των κομμάτων της ευρύτερης Αριστεράς, όπως και τα όμοια των Φεστιβάλ Νεολαίας, “παιάνιζαν” το γνωστό αγωνιστικό άσμα “Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, πέσανε πάνω στην αγροτιά”.
Το άσμα φυσικά περιέγραφε με θαυμαστή ακρίβεια το φαινόμενο των αδίστακτων μεσαζόντων. Τα χρόνια πέρασαν, η Αριστερά της Αριστεράς (κατά Κων. Καραμανλή), το ΠΑΣΟΚ δηλαδή, έγινε κυβέρνηση. Πλην όμως, το άσμα έμενε πάντα επίκαιρο. Τα κοράκια παρέμειναν ζωντανά, και εξακολουθούσαν να αλωνίζουν το χώρο, απομυζώντας τον ιδρώτα του αγρότη και πουλώντας πανάκριβα τα προϊόντα, που αγόρασε σε τιμή εξευτελιστική. Απλώς τα «κοράκια» εμπλουτίσθηκαν σε χρωματισμό. Εκτός από μαύρα, εμφανίσθηκαν και κάποια πράσινα, κομματικοδίαιτα συνήθως, και μονίμως κρατικοδίαιτα.
Οι Υπουργοί Γεωργίας έρχονταν και παρέρχονταν. Οι διακηρύξεις κατέρρεαν στην πράξη, η μία μετά την άλλη. Γιατί απλά, τα κοράκια φρόντιζαν να διαθέτουν κάποια ελάχιστα ποσά, από τα θηριώδη κέρδη τους, για να διασφαλίζουν την επανεκλογή των πολιτικών τους προστατών. Μεγαλοβουλευτών της Α’ και Β’ Αθηνών κυρίως, που φρόντιζαν να μην αλλάξει τίποτε στο όλο κύκλωμα της εμπορίας των αγροτικών προϊόντων. Ηταν οι ίδιοι αυτοί που φρόντισαν να διατηρούνται «στο φουλ» οι αθρόες εισαγωγές αγροτικών προϊόντων σε μια χώρα που χαρακτηρίζει πάντα την αγροτοκτηνοτροφία, ως πυλώνα της Οικονομίας της. Ηταν αυτοί οι ίδιοι που διασφαλίζουν φαινόμενα όπως π.χ. εισαγωγή λιπασμάτων και χυμών μήλου από την Ιαπωνία!
Το ζήτημα των μεσαζόντων ήταν το πρώτο στην ατζέντα όλων των κομμάτων. Ολοι αναγνώριζαν, ότι η ανεξέλεγκτη δράση τους, οδηγούσε σε εξαθλίωση τον αγρότη-παραγωγό και σε απόγνωση τον καταναλωτή. Κανείς όμως δεν μπόρεσε ποτέ να βρει την πολυπόθητη λύση, που θα έσπαζε το απόστημα.
Μέχρι που ήλθαν οι, διάσημοι πλέον, πιτσιρικάδες της Πιερίας και τίναξαν την μπάγκα στον αέρα, εξευτελίζοντας και αποκαλύπτοντας τον πολύχρονο Φαρισαϊσμό όλων των παραγόντων που εμπλέκονταν στο μεγάλο φαγοπότι. Το «κίνημα της πατάτας» εξαπλώνεται ραγδαία συμπαρασύροντας αντιλήψεις και νοοτροπίες ετών. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Και το κίνημα εξαπλώνεται σε όλα τα προϊόντα της αγροτικής παραγωγής.
Αυτό είναι η “ζωή”. Σε μια τραγική και ανοργάνωτη χώρα όμως, πάντα υπάρχει και το αντίπαλο δέος, ο «θάνατος». Ηδη το Κίνημα περιέλαβε το λάδι, το αλεύρι, τα όσπρια και είναι σίγουρο, ότι θα συμπεριλάβει όλα τα κηπευτικά. Η πρώτη ανάγνωση λέει ότι, επιτέλους, ο παραγωγός θα εισπράξει καλή τιμή και ο λαός-καταναλωτής θα αγοράσει φθηνά. Η δεύτερη ανάγνωση όμως λέει, ότι μια σειρά επαγγελματίες θα δουν τη δουλειά τους να συρρικνώνεται μέχρις εξαφανίσεως. Δεν αναφερόμαστε στους μεσάζοντες, με το σκεπτικό ότι δεν είναι όλοι τους «κοράκια». Μιλάμε για τα, μικρά κυρίως, μανάβικα, που οδεύουν προς το λουκέτο. Και εν όψει του «κινήματος του οβελία», οι κρεοπώλες είναι σε εμπύρετη κατάσταση. Η πώληση δηλαδή αμνοεριφίων απευθείας από τους παραγωγούς στους καταναλωτές, θα οδηγήσει έναν άλλο μεγάλο κλάδο σε απόγνωση αφού το Πάσχα αποτελεί πάντα μια βαθειά ανάσα.
Να σημειώσουμε βεβαίως ότι ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος της ολέθριας “ελληνοποίησης” αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων, η οποία για άλλη μια φορά θα ωφελήσει τις όμορες χώρες, αφού είναι σίγουρο ότι η διατροφή μας κατά 80% είναι εισαγόμενη. Η Βουλγαρία έχει πολλά και φθηνά αποθέματα.
Τα Κινήματα ήταν πάντα ελπιδοφόρα. Τα περισσότερα όμως οδηγήθηκαν στην απαξίωση, όταν εξέλιπε η εσωτερική δημοκρατία, δηλαδή ο αυστηρός έλεγχος. Δεν είναι απαραίτητο η ζωή κάποιων να βασίζεται στο θάνατο κάποιων άλλων. Που συνήθως είναι οι ακριβώς δίπλα.
Πόσο πιό ανάγλυφα απ’ αυτό το άρθρο θα μπορούσε να περιγράψει κάποιος την Ελληνική τραγική πλέον πραγματικότητα; Αυτό λοιπόν το ελληνικό κράτος που ορίζεται ως το πλέγμα των κυβερνήσεων, των θεσμών και των νόμων, δεν θέλησε να λειτουργήσει ετσι ώστε οι μηχανισμοί ελέγχου να εξορθολογήσουν την πραγματική οικονομία-αγορά και να την καταστήσουν ευρωπα’ι’κή, δηλαδή ανταγωνιστική και σύμφωνη με την εκάστοτε πραγματική αγοραστική δύναμη των κατανωλωτών. Ετσι δημιουργήθηκε η καταναλωτική φούσκα των τελευταίων 30 ετών, που βασίστηκε στην “λογική” του δανεισμού για να ζήσει, ο μέν Ελληνας το επίπλαστο “αμερικάνικο όνειρο” αλα Ελληνικά, δηλαδή με υπερδανεισμό χωρίς ανάπτυξη, τα δέ δύο μεγάλα κόμματα να εξασφαλίζουν το μέγιστο αφροδισιακό της εξουσίας εν γνώσει των συνεπειών, και πάντα στο βωμό της ψηφοθηρίας. Ούτως πως, θυσίασαν την χώρα στον σημερινό και αυριανό μαρασμό δίχως ίχνος ντροπής, μεταμέλειας και συγνώμης, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την ατιμωρησία τους, ζητώντας να πληρώσουν την δική τους χρεοκοπία οι απλοί πολίτες, αυτοανακυρησσόμενοι μάλιστα και ως εθνοσωτήρες. Αν λοιπόν ως ψηφοφόροι πολίτες μετά απο όσα βιώνουμε, δεν κατάλαβαμε τί παίχτηκε στις πλάτες μας και συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τους μακελλάρηδες της ελληνικής υπόστασης, τότε πρέπει να αναφωνήσουμε “αυτοί είμαστε… αυτοί μας αξίζουν”!